Για έναν δικό μας σοσιαλισμό…
Ο σοσιαλισμός ή κοινωνισμός εδώ και δεκαετίες έχει ταυτιστεί παραπλανητικά και δολίως με τον μαρξισμό και ειδικότερα με τον κομμουνισμό. Ειδικότερα, η λεγόμενη αστική ακροδεξιά, η οποία ουσιαστικά έχει εξαγοραστεί σε οικονομικό επίπεδο από τις ιδεοληψίες του μεγάλου κεφαλαίου, χρησιμοποιεί παντελώς ψευδώς τον σοσιαλισμό για να χαρακτηρίσει υποτιμητικά κάποιον ως έναν κεκαλυμμένο κομμουνιστή. Η αλήθεια όμως είναι ότι η ιδέα του “κοινωνείν”, δηλαδή της φυσικής συνύπαρξης και συνεργασίας των ατόμων ως μέρος ενός γενικότερου συνόλου, του οποίου τα συμφέροντα προάγονται και εξυπηρετούνται είναι πολύ παλαιότερη και για την ακρίβεια αρχαιότερη από τα κείμενα του Μαρξ και του Ένγκελς. Ήδη από τα κείμενα του Πλάτωνος και του Αριστοτέλη ανάγεται η ουσιώδης σημασία εξυπηρέτησης του γενικού συνόλου και συγκεκριμένα μιας φυσικής εθνικής κοινωνίας, καθώς η ατομοκεντρική σύλληψη ότι το άτομο από μόνο του μπορεί να υπάρξει δίχως τους υπολοίπους συνανθρώπους του νοείται ως κάτι το αφύσικο και κατ’ επέκταση καταστρεπτικό για τον ίδιο.
Οι μαρξιστές ή κατά το κοινώς λεγόμενον, η “Αριστερά”, επί χρόνια καπηλεύτηκε την συλλογική σύλληψη του κόσμου, αλλά αντιπαρέβαλε μία σύλληψη του εντελώς διαφορετική από αυτήν, την οποία εμείς οι πραγματικοί σοσιαλιστές ενστερνιζόμαστε. Με το πέρασμα των χρόνων, το οποίο έφερε την άγρια επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και της οικονομικής του προέκτασης, ήτοι του καπιταλισμού/πλουτοκρατίας, οι μαρξιστές άρχισαν να συμβιβάζονται ολοένα και περισσότερο με το υφιστάμενο (νεο)φιλελεύθερο καθεστώς ακόμη και στα οικονομικά ζητήματα. Εγκαταλείφθηκαν πλήρως οι μεγάλες μαρξιστικές ιαχές περί κομμουνισμού, κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας ή έστω ακόμη και κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και πλέον η αριστερά μιλάει δειλά και αόριστα, όπως συνηθίζει να είναι η ιδεολογία της τόσες δεκαετίες, περί ενός κοινωνικού κράτους προνοίας ως αντίβαρο στην ελεύθερη αγορά, την οποία αποδέχεται καταστατικά. Με άλλα λόγια, έχει πλέον επέλθει ένας πλήρης συμβιβασμός των σύγχρονων κομμουνιστών και κομμουνιζόντων με το κατεστημένο και εξ ου φύτρωσε και το νεομαρξιστικό ρεύμα των “σοσιαλδημοκρατών”, οι οποίοι εν τέλει ούτε κοινωνικά μέτρα υπέρ των ευαλώτων θεσπίζουν, ούτε ιδιαίτερα “δημοκράτες” αποδεικνύονται με τις μονομερείς πράξεις τις οποίες λαμβάνουν άνευ εγκρίσεως της πλειοψηφίας εις τον βωμό της “προόδου”.
Οι νεοφιλελεύθεροι νόμιζαν ότι πέτυχαν τον σκοπό τους, καταφέρνοντας να ταυτίσουν τον σοσιαλισμό με το κομμουνισμό και να προβάλλουν απλώς ως “εναλλακτική” μία κάλπικη χίμαιρα, ήτοι τον νεομαρξισμό της “σοσιαλδημοκρατίας” ή εσχάτως με τα παρόμοιας υφής αποκόμματα των “οικολόγων”. Δυστυχώς γι’ αυτούς και τους συνειδητούς ή μη συνοδοιπόρους τους, ο δικός μας σοσιαλισμός ή κοινωνισμός είναι συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας ενός εθνικιστή. Ο Εθνικιστής δεν ανήκει ούτε στην πλουτοκρατική Δεξιά, η οποία εις τον βωμό των χρημάτων, των τραπεζών και των αγορών συντηρεί τα πάντα, ακόμη και την αδικία, όπως έλεγε ο Αντόνιο Ριβέρα ή φτάνει στο σημείο να προδώσει τις εθνικές και ηθικές αξίες, όπως γίνεται τις τελευταίες δεκαετίες με τα διάφορα “συντηρητικά φιλελεύθερα” κόμματα, τα οποία κυβερνούν, αλλά επιπλέον ο Εθνικιστής δεν ανήκει ούτε στην ισοπεδωτική Αριστερά, η οποία εις τον βωμό της ασυδοσίας και του εξισωτισμού, επιχειρεί να πολτοποιήσει την εθνική ταυτότητα, τις παραδόσεις και ιδανικά ενός Έθνους.
Ο εθνικισμός προάγει την μοναδική φυσική και γνήσια μορφή του κοινωνισμού, η οποία συμβαδίζει πλήρως τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο, ήτοι με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της συλλογικότητας. Ειδικότερα, ο εθνικισμός αντιλαμβάνεται το κοινωνικό και το οικονομικό ως μία καθολική και αλληλένδετη οπτική ενός φυσικού εθνικού συνόλου. Όταν ένα έθνος εκφράζεται μέσω ενός κράτους, είναι φυσικό επόμενο να λαμβάνει μέτρα για την προστασία του συνόλου αυτού και κατ’ επέκταση και των μελών, τα οποία το απαρτίζουν. Ως εκ τούτου, ο εθνικισμός δεν συμβιβάζεται, όπως κάνουν όλοι οι σύγχρονοι νεομαρξιστές, με το σάπιο πλουτοκρατικό κατεστημένο, αλλά υπερασπίζεται ένα μέλλον με συλλογικές εθνικές αξίες, όπως αυτές της φυσικής οικογένειας, της τιμιότητας και της γενναιότητας από κοινού με τις αξίες της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της αξιοκρατίας.
Σήμερα, η οικογένεια έχει απομακρυνθεί από την φυσική της μορφή και έχει παραμορφωθεί σε ένα απλό εμπόρευμα, η τιμιότητα θεωρείται ως μία λέξη δίχως ουσία ή νόημα και η γενναιότητα έχει μετουσιωθεί υποτιμητικά σε “ψευτοπαλικαρισμό”. Ταυτόχρονα στο οικονομικό επίπεδο, η έννοια της αλληλεγγύης έχει καπηλευτεί από διάφορους μαρξιστές και φιλελεύθερους και πλέον χρησιμοποιείται ως λεκτικό εργαλείο εξωραϊσμού της υφιστάμενης εθνικοκοινωνικής αποσύνθεσης. Η συνεργασία ερμηνεύεται αόριστα, ανυπόστατα και κυρίως σε επίπεδο διεθνών οργανισμών και η αξιοκρατία νοείται ως “ρετσινιά” ή εμπεριέχει ένα αμιγώς οικονομικό ή υλιστικό περιεχόμενο. Ο Εθνικισμός όμως δεν παραποιεί, ούτε εγκαταλείπει τις παραπάνω αξίες, διότι η κοινωνία είναι ο σκελετός ενός Έθνους, συνεπώς δεν μπορεί να νοηθεί η οικονομία ή η κοινωνία δίχως την εξυπηρέτηση της φυσικής συλλογικότητας, δηλαδή ενός Έθνους.
Δεδομένων των παραπάνω, ο Εθνικισμός προάγει την παράδοση, τα ήθη και έθιμα και τον εθνικό πολιτισμό του από κοινού με τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, ταξική συνεργασία και εθνικοποίηση των φυσικών μονοπωλίων ή των πλουτοπαραγωγικών πηγών, διότι τα παραπάνω αποτελούν συστατικά στοιχεία της εθνικής ταυτότητας και της κοινωνίας.
Σε στενό οικονομικό επίπεδο, ο εθνικισμός πρεσβεύει ότι όλες οι πλουτοπαραγωγικές μονάδες και τα φυσικά μονοπώλια, όπως είναι ενδεικτικά η ενέργεια ή οι τηλεπικοινωνίες πρέπει να ανήκουν στο ίδιο το Έθνος και όχι σε κάποιους ιδιώτες, διότι μόνο ένα εθνικό κράτος μπορεί να εξυπηρετήσει κατά αυτόν τον τρόπο τα συμφέροντα των επιμέρους μελών του. Η εθνικοποίηση όμως δεν περιορίζεται εκεί, αλλά επεκτείνεται και σε πληθώρα άλλων τομέων, όπως είναι η απόδοση της δικαιοσύνης, η υγεία, η εκπαίδευση, ο στρατός και η θρησκεία, διότι στόχος δεν είναι η εμπορευματοποίηση ή η ιδιώτευση και άρα η ενθάρρυνση της φιλαυτίας, η οποία νομοτελειακά οδηγεί σε κοινωνικό, αλλά και εθνικό ακρωτηριασμό, αλλά η συλλογική διαχείριση των παραπάνω ενδεικτικών θεσμών, προκειμένου να εξυπηρετούνται τόσο οι ανάγκες των πολιτών, όσο και της συλλογικότητας, την οποία απαρτίζουν. Οι κλασσικοί και σύγχρονοι φιλελεύθεροι απαρνούνται πλήρως την συλλογική σύλληψη της κοινωνίας και εστιάζουν στο άτομο ανεξαρτήτως της κοινωνικής, θρησκευτικής ή εθνικής συλλογικότητας στην οποία αναγκαστικά μετέχει, ενώ οι (νεο)μαρξιστές επιδιώκουν μία εν μέρει συλλογικότητα σε ένα αόριστο, ασαφές και συμβιβασμένο οικονομικό επίπεδο, το οποίο βέβαια ουδέποτε υλοποιούν, διότι λησμονούν ότι το κεφάλαιο είναι φύσει διεθνιστικό και άρα δεν έχουν καμία άλλη επιλογή από το να αποδεχθούν τους όρους του πλουτοκρατικού παιχνιδιού σαν καλά υποχείρια του.
Εθνικισμός σημαίνει εθνική ταυτότητα και εθνική ταυτότητα δεν μπορεί ποτέ κανείς να διαθέτει δίχως κοινωνικό συντηρητισμό και οικονομικό κοινωνισμό, διότι και τα 2 αυτά επιμέρους συστατικά στοιχεία του εθνικισμού σχηματίζουν και αποτελούν ένα όλον, ήτοι το ίδιο το έθνος.
Νίκος Παπουτσάκης
Εθνικό Μέτωπο Νεολαίας
No Comments