Δικαιοσύνη για όλους! 

Της Ιωαννας Καραδήμα

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Τα Τέμπη ήταν μία αφορμή, μία θρυαλλίδα που έσπασε στην κοινωνία για να ξεσπάσει την οργή της και την απογοήτευση της. Για το μπάζωμα και την συγκάλυψη, την Δικαιοσύνη που δεν πρόλαβε και δεν είδε. Όπως, όμως, και για την αθλιότητα της Δημόσιας Διοίκησης γενικά, την οικονομία, το πολιτικό σύστημα ειδικότερα. 

Δεν υπάρχει μία έρευνα, όλες τις τελευταίες δεκαετίες, που η δυσαρέσκεια των πολιτών να μην είναι πλειοψηφία: για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τις οικονομικές συνθήκες, την γενικότερη κατάσταση της χώρας. Μία δυσαρέσκεια που εκφράστηκε με την αποχή από τις εκλογές και, όπως φαίνεται, έψαχνε την θρυαλλίδα που είπαμε ανωτέρω. 

Αυτή η αντίδραση, όσο και αν το ήθελε η κυβέρνηση και η ίδια η αριστερά, δεν είχε στην πλειοψηφία της χρώμα ιδεολογικό. Είναι μία συνολική άρνηση που έχει στον πυρήνα της και το Μάτι και την Μάνδρα. Αλλά και την άθλια κατάσταση στα νοσοκομεία, τις συντάξεις της πλάκας, την αύξηση 50ρικου στον κατώτατο μισθό , τις κατασχέσεις, τους πλειστηριασμούς, την ακρίβεια αλλά και τα σχολεία με τις αίθουσες κλουβιά. Στον ίδιο πυρήνα της είναι και η εγκληματικότητα, οι γειτονιές γκέτο και αν δεν υπήρχε η ιδεολογική  τρομοκρατία, σίγουρα θα εμφανιζόταν και η λαθρομετανάστευση.  

Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα, τους ενοχλεί όλους. Από την κυβέρνηση που θυμήθηκε τους νοικοκυραίους, αυτούς που προ ένα έτος τους είχε φτύσει  κατάμουτρα με τον γάμο ομοφυλοφίλων. Μέχρι και την αριστερά που πέρα από ταρατατζούμ και επεισόδια, απέδειξε την ιδεολογική γύμνια της, την πολιτική ανηθικότητα να θέλει να κάνει καπηλεία σε νεκρούς.  

Άν ειλικρινά κάποιος πολιτικός χώρος οφείλει να αισθάνεται δικαιωμένος από όλη αυτή την κοινωνική αντίδραση, είναι ο Εθνικός χώρος. Ο πραγματικός, όχι αυτός που στήνει ώμο για να ακουμπήσει η κυβέρνηση. Αυτός ο χώρος λοιπόν, κατήγγειλε την μεταπολίτευση από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της και δικαιώνεται στην άρνηση του πολιτικού συστήματος ως ολότητα. Αυτός ο χώρος όμως είναι δικαιωμένος και για έναν επιπλέον λόγο. Η αναζήτηση Δικαιοσύνης από την κοινωνία, τον αγγίζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλον γιατί έχει υποστεί την αδικία να έχει αδικαίωτους νεκρούς. 

Τον Μίκη Μάντακα, που στις 28 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την δολοφονία του στο κέντρο της Ρώμης. Τον Φουντούλη και τον Καπελώνη που σκοτώθηκαν χωρίς ποτέ να ενδιαφερθεί η ” δικαιοσύνη ” για την απόδοση Δικαιοσύνης. Τον Κατσίφα που αυτό το φοβικό κράτος, της μπίζνας και της μίζας ακόμη και με την Αλβανία, δεν αναζήτησε ποτέ τους δολοφόνους του. Αυτοί οι νεκροί, οι ξεχασμένοι, εκτός από τους συναγωνιστές τους, οι αδικαίωτοι από κράτος και νόμο, μας δίνουν εντολή να φωνάζουμε, δυνατότερα από όλους: Δικαιοσύνη για όλους! 

Ιωάννα Καραδήμα, Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής