Ευρώπη των Εθνών

MANOS ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2023

Europa Patria Nostre: Η επόμενη μέρα

Του Τάσου Σοφούλη

Η ευρωπαϊκή πολιτική επαναπροσδιορίζεται σε εθνοκεντρική – ταυτοτική και φυσικά οι ευρωπαϊκοί λαοί, θέτουν ζητήματα εθνικής κυριαρχίας ενόψει της επικρατούσας και ιδιάζουσας πολιτικής η οποία προωθεί την πολυφυλετική – πολυπολιτισμική ατζέντα.
Η πολιτική των κεφαλών της ΕΕ η οποία μόνο στις ευρωπαϊκές αξίες δεν δίνει έμφαση, αντιθέτως προσπαθεί μανιωδώς να μετατρέψει τα έθνη της Ευρώπης σε πεδιάδες πεινασμένων γηγενών και αλλοφύλων τυχοδιωκτών οι οποίοι όμως δεν αποποιούνται την δική τους ισλαμική ταυτότητα διότι εξυπηρετεί την πολιτική του DAWOS η οποία έχει ως πρότυπο την κινεζική πολιτειακή και κουλτουραλιακή δομή η οποία εναπόκειται στις μεθόδους της παγκοσμιοποιήσεως εν είδη πολιτικής εφαρμογής.

Η ΕΕ που ως κυρίαρχη πολιτική προωθεί το Δουβλινο2, την συνθήκη Σέγκεν η οποία πλέον εξυπηρετεί τους εκτός Ευρώπης αλλοεθνείς να μετακινούνται εντός ευρωπαϊκού εδάφους, και την συνθήκη του Μαρακές που υπεγράφει το 2019 από την ΝΔ και την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωβουλή, αποδεικνύει πως ο θεσμός της ΕΕ αποτελεί δύναμη κατοχής που λογοδοτεί στα διεθνή καπιταλιστικά κέντρα τα οποία μετατρέπουν τα ευρωπαϊκά έθνη σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως με την ταυτοτική κρίση να αποτελεί κάτι το τεχνητό μεν μα και κάτι το επιβλαβές δε. Όταν με τόση ευκολία το καλοκαίρι που μας πέρασε οι μουσουλμάνοι καταλαμβάνουν το κέντρο του Παρισιού με την κρατική μηχανή του φιλελεύθερου Μακρόν να βρίσκεται σε πλήρη αποδιοργάνωση απέναντι στην ισλαμική εξέγερση η οποία είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που ασκήθηκαν από τους ιθύνοντες της πολυπολιτισμικότητας είτε αυτοί είναι του τροτσκιτσικού αφηγήματος της κουλτουρομαρξιστικής πολιτικής είτε της νέο-φιλελεύθερης προπαγάνδας η οποία θεωρεί πως η αγορά διαμορφώνει το ρουν της ιστορίας με αποτέλεσμα ο εν λόγω οικονομισμός να αποσυνθέτει τα κυρίαρχα εθνικά κράτη.

Οι Ευρωπαίοι όμως που δεν έχουν ξεχάσει ακόμα πως οι πατρίδες τους έχουν ταυτότητα αντιδρούν σε αυτή την επέλαση με τον τρόπο που τους δίνεται (ακόμα) δηλαδή ψηφίζοντας πολιτικούς οι οποίοι θέτουν ζητήματα ισχυρού εθνικού κράτους στην υπάρχουσα ΕΕ η οποία προσπαθεί βαθμηδόν να μετατοπίσει την αξία του εθνικού κράτους στην διοίκηση μιας νομικής εξουσίας που λειτουργεί δεσμευτικά στις εθνικές πρωτοβουλίες των Ευρωπαίων όταν αυτοί αντιδρούν σε επιβαλόμενες και αλλοτριωτικές φιέστες τύπου Gay Parade και εκδηλώσεων που στρέφονται κατά της φρούρησεις των συνόρων με συνθήματα που αποβλέπουν στην δαιμονοποίηση της Εθνικής φύλαξης, βλέπε συναυλία διαφόρων αυτοαποκαλούμενων ”αντιρατσιστικών” οργανώσεων (στηριζόμενες από την ΕΕ) με επιφανείς και πολυδιαφημισμένους νέο-αριστερούς καλλιτέχνες όπως η Νατάσα Μποφίλιου.

Στην Ολλανδία εξελέγη πρώτος σε ψήφους ο Γκέρτ Βίλντερς και το κόμμα του ”Κόμμα για την Ελευθερία”, ένα κόμμα το οποίο προέκυψε από τις διεργασίες που έλαβαν μέρος στην Ολλανδία μετά το 2005 από όταν δηλαδή ο Βίλντερς αποχώρησε από το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα το οποίο συντασσόταν με την φεντεραλιστική πολιτική της ΕΕ και της παράλογης και αυτοκτονικής πολιτικής της όσον αφορά το μεταναστευτικό.

Ο Βίλντερς υπήρξε ένας εκ των θεμελιωτών της ΕΕ και μάλιστα ήταν από τους υπέρμαχους της ενιαίας νομισματικής πολιτικής ούτως ώστε να δημιουργηθεί ισχυρή ευρωπαϊκή οικονομία με ενιαίο τραπεζικό σύστημα και ούτω καθεξής. Θα πει κάποιος που οφείλεται η μεταστροφή του σε σκληρό ευρωσκεπτικιστή, κυρίως στην ριζοσπαστικοποίηση του ίδιου του Βίλντερς και κατ’επέκταση στην μεταβολή της Ευρώπης σε πεδιάδα λαθρομεταναστών. Ο Βίλντερς όταν αποχώρησε από την κοινοβουλευτική ομάδα του Λαϊκού Κόμματος είχε ήδη αρκετή δημοφιλία ως πολιτικός και ως ανεξάρτητος πλέον βουλευτής άρχισε να καταγγέλλει την ΕΕ και την ολλανδική κεντροδεξιά η οποία υπερψήφισε το κατατεθέν νομοσχέδιο για την ανέγερση τζαμί εντός ολλανδικής επικράτειας.

Ένα χρόνο μετά από τα γεγονότα αυτά, το 2006 ο Ολλανδός συντηρητικός πολιτικός ιδρύει δικό του κόμμα (Κόμμα για την Ελευθερία) το οποίο έφερε όλα τα χαρακτηριστικά της αναδυόμενης ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς η οποία έθετε ζητήματα ταυτοτισμού από την δεκαετία του 70′ κιόλας με την Δεξιά δεξαμενή σκέψης GRECE η οποία είχε ιδρυθεί από τους Alain de Benoit, Jean Mabire και Dominique Venner. Το Κόμμα της Ελευθερίας είναι ένα κόμμα στενά φιλελεύθερο οικονομικά και προστατευτικό εθνικά με ριζοσπαστικό λόγο απέναντι στο ισλάμ, ο Βίλντερς μάλιστα είχε ζητήσει κάποτε να κυρηχθεί παράνομο το κοράνι ως βιβλίο που διασπείρει το μίσος, όπως και την απόλυση όλων των μεταναστών οι οποίοι ασπάζονται το Ισλάμ από ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις χαρακτηρίζοντας τους ”κινούμενες βόμβες”.

Επίσης αξίζει να σημειωθεί πως ο Βίλντερς διατηρεί μια διαχρονική θέση εναντίον της Τουρκίας λέγοντας πως η είσοδος της στην ΕΕ αποτελεί όνειδος αφενός για τον δυτικό πολιτισμό και πως έτσι αναγνωρίζεται το ισλάμ ως ρυθμιστικός παράγοντας στην Ευρώπη αφετέρου.

Στην Γαλλία βλέπουμε μια άνοδο της Μαρίν Λεπέν όπου στις δημοσκοπήσεις φαίνεται να καταλαμβάνει την πρώτη θέση ενώ ο Μακρόν διακρίνεται αποδυναμωμένος. Η κινητικότητα του Γάλλου ψηφοφόρου προς την Λεπέν μπορεί να ερμηνευτεί ως την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων καθώς η μαθηματική εξίσωση οδηγεί στον εθνικιστικό προσανατολισμό της Γαλλίας η οποία μαστίζεται από το 75′ και μετά από την εισροή χιλιάδων Αράβων ένεκα της καταστροφικής πολιτικής Ντε Γκωλ ο οποίος μετακένωσε εντός γαλλικού κορμού αλλοεθνείς με το πρόσχημα της αποαποικιοποίησης. Η Μαρίν Λεπέν μπορεί να μην θυμίζει σχεδόν σε τίποτα τον πατέρα της Ζαν – Μαρί Λεπέν όμως η πολιτική της έδειξε τα τελευταία επτά χρόνια μια αμφισβήτηση προς την υπάρχουσα πολιτική του μαζοχυλού της ΕΕ θέτοντας μάλιστα και ζητήματα εξόδου από αυτήν επειδή μειώνει την ισχύ του εθνικού κράτους, θέση που υποστηρίζει και ο Βίλντερς. Η πολιτική της Λεπέν παρότι έχει δείγματα ιδεολογικής υποχώρησης, κρατάει μια σταθερή ως προς το κομμάτι της διαφύλαξεις της ταυτότητας, της κοινωνικής ευημερίας (το πρόγραμμα της είναι πιο σοσιαλίζων από της Αριστεράς) και της Εθνικής ασφάλειας ζητώντας σε περιπτώσεις εκτροπής της ενόμου τάξεως από μουσουλμάνους να απελαύνονται βαση διεθνών νόμων στις αμέσως πιο κοντινές ισλαμικές χώρες (Λιβύη, Αίγυπτος, Αλγερία).

Τις παραπάνω εκλογικές επιλογές των Γάλλων και των Ολλανδών φαίνεται να τις δικαιώνει η πρόσφατη εξέλιξη στην Ιρλανδία, όπου Αλγερινός λαθρομετανάστης μαχαίρωσε πέντε παιδιά τραυματίζοντας τα βεβαίως βεβαίως. Οι Ιρλανδοί πατριώτες όπως ήταν φυσικό αντέδρασαν και βγήκαν στους δρόμους, εκφράζοντας έτσι την αντίθεση τους στην μαζική λαθρομετανάστευση η οποία δημιουργεί προβλήματα αφενός εθνοτικά – πολιτισμικά και αποσταθεροποιεί την εσωτερική ασφάλεια αφετέρου. Και αντί οι κρατούντες Ιρλανδοί πολιτικοί να σκεφθούν σοβαρά γύρω από το φλέγον ζήτημα της λαθροεισβολής, βρήκαν το εξιλαστήριο θύμα στον Connor McGregor ο οποίος μέσω των προσωπικών του social media καυτηρίασε το συγκεκριμένο γεγονός ως επίθεση στην Ευρώπη, που ισχύει αυτό που λέει ο διάσημος πυγμάχος εν πρώτεις και σε δεύτερη φάση δεν είπε κάτι που δεν λένε όλοι οι Ευρωπαίοι για το συγκεκριμένο πρόβλημα στις πατρίδες τους.

Η Ευρώπη όμως δεν φλέγεται μόνο στην Ιρλανδία, για ζητήματα ταυτότητας αλλά και στην Ισπανία όπου η ισπανική δεξιά (εθνικιστές, φρανκιστές, φαλαγγίτες, εθνικόσοσιαλιστές) βρίσκετε στους δρόμους επί ημερών προκειμένου να αποτρέψει την παραχώρηση αμνηστίας στους Καταλανούς αποσχιστές οι οποίοι με το προσωπείο του ”αυτονομιστή” εκθέτουν την χώρα τους και την βάζουν εν όψει μιας σύγκρουσης η οποία θεωρητικά έληξε το 1936. Μάλιστα ο πρώην κεντροδεξιός Μαριάνο Ραχόι όταν ψήφισε το πρώτο μνημόνιο για την πατρίδα του μέσα στις οικονομικές απαιτήσεις της Τρόικα ήταν το λεγόμενο καταλανικό χρέος το οποίο τέθηκε ως μη βιώσιμο στα πλαίσια του δανεισμού της Ισπανίας.

Η σοσιαλιστική κυβέρνηση που φείδεται πατριωτισμού προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία ο εμπλεκόμενος σε σκάνδαλα φυγόδικος Σάντσεθ δίδει συγχωροχάρτι στους αποσχιστές προκειμένου να διατηρήσει την πολιτική του ηγεμονία με θύμα την εθνική αξιοπρέπεια του ισπανικού λαού. Οι εθνικιστές Ισπανοί οι οποίοι συγκρούονται για ένα θέμα καθαρά εθνικό δικό τους δεν παύουν να αγωνίζονται για όλους τους Ευρωπαίους οι οποίοι καλούνται να υπερασπίσουν τις πατρίδες τους με οποιοδήποτε κόστος σε όλα τα μέτωπα. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται εκτός αυτής της πραγματικότητας καθώς μας δεσμεύει η γεωγραφία και βρισκόμαστε σε μια περιοχή που επικρατούν οι εθνικισμοί των γειτόνων και μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα αντίστοιχο αποσχιστικό κίνημα το οποίο θα εκμεταλλευτεί τις υπάρχουσες συγκυρίες και με την υποστήριξη της Τουρκίας να μας δημιουργήσει εθνικό πρόβλημα (βλέπε στην Θράκη) με πρόσχημα τις ”μειονότητες” που θα βαφτίσουν εξωγενείς παράγοντες ”τουρκικές” και ”μακεδονικές”.

Ενώ λοιπόν η στάση της Ελλάδος έπρεπε να είναι σκληρή, η ΝΔ υποδέχεται εντός του Δεκεμβρίου τον Ρ. Τ. Ερντογάν ο οποίος θα θέσει ξεκάθαρα ζητήματα υποδούλωσης του ελληνισμού όσον αφορά τις θαλάσσιες ζώνες στο Αιγαίο. Η ελληνική κυβέρνηση τυφλωμένη από τον νεοφιλελεύθερο οικονομισμό της δεν θα διαστάσει να παραχωρήσει στην Τουρκία ελληνικά χωρικά ύδατα επικαλούμενη την συνθήκη της Μαδρίτης (1997) όπου βάζει εντός της αιγαιακής, εσωτερικής ελληνικής, θάλασσας την Τουρκία και την Αίγυπτο. Δεν θα διστάσει να προχωρήσει σε μια συμφωνία που δίνει ”γη και ύδωρ” μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν Έλληνες μεγαλοκαρχαρίες οι οποίοι έχουν επιχειρηματικά συμφέροντα με τους Τούρκους.

Εν όψει όλων αυτών των εξελίξεων, η στάση των Ελλήνων Εθνικιστών πρέπει να είναι αγωνιστική προς όλα τα μέτωπα και κυρίως με κριτήρια ταυτοτικής συντήρησης να υπάρχει συντονισμένη ευρωπαϊκή δράση διότι οι εξελίξεις μας αφορούν όλους, και επειδή η επόμενη μέρα θα είναι δυσοίωνη οφείλουμε να εργαστούμε ούτως ώστε να φανεί τουλάχιστον αναστρέψιμη.