Κλαυδία και Ποντιακή Γενοκτονία

Της Ιωαννας Καραδήμα

Η Eurovision δεν είναι διαγωνισμός αλλά ένα πανηγύρι γκλαμουριάς και δικαιωματισμού. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα,  που αναγκάστηκαν φέτος οι διοργανωτές του να βγάλουν ντιρεκτίβα ώστε να μην επιτρέπεται η ανάρτηση πανό και σημαιών της gay κοινότητας. 

Φυσικά αυτό δεν διορθώνει την παρέλαση ομοφυλοφίλων, τραβεστί, σεξοβομβών, άφωνων και λιγότερο άφωνων, που έχουμε δει και εξακολουθούμε να βλέπουμε, όσοι αντέχουμε, στην   εκδήλωση αυτή. Σε κάθε περίπτωση, τα τραγούδια και οι ερμηνευτές τους, σπάνια έχουν σχέση με την παράδοση της μουσικής κάθε χώρας που, υποτίθεται, πως έπρεπε να αντιπροσωπεύουν.  

Με τα δεδομένα αυτά, ο φετινός διαγωνισμός της Eurovision, θα ήταν μία ακόμα αδιάφορη παράσταση. Κατάφερε όμως η πολιτική αντιπαράθεση να μεταφέρει σε αυτήν την αντιπαλότητα της. Για την αριστερά, η Κλαυδία που ερμηνεύει ένα τραγούδι με αναφορές στην Γενοκτονία των Ποντίων, οφείλει να καεί στο πυρ το εξώτερον γιατί δεν έκανε αναφορά στην Παλαιστίνη. Σε αντίθεση με την ημίαιμη Σάττι της περασμένης χρονιάς που το χασμουρητό της, θεωρήθηκε ότι ” τσάκισε ” την πολιτική του Ισραήλ. Για  τους ίδιους λόγους, η δεξιά, υμνεί την φετινή συμμετοχή της Ελλάδας και βγάζει έναν ” πατριωτισμό ” παλαιάς κοπής. 

Η αριστερά  της ” φιλίας των λαών ” αγωνία για την Παλαιστίνη, όταν  σφυρίζει αδιάφορα για την σφαγή των Ποντίων, του Μικρασιατικού Ελληνισμού και κάθε άλλης σκλαβωμένης Πατρίδας. Η δεξιά από την άλλη, στην αγωνία της να υποστηρίξει το Ισραήλ, ξιφουλκεί πατριωτικά, όταν, την ίδια στιγμή, ασκεί την πολιτική της κωλοτούμπας προς την Τουρκία.   

Στην μέση όλης αυτής της υποκρισίας, βρίσκεται η Κλαυδία, μία σεμνή και συμπαθητική νέα κοπέλα που, όντως και μπράβο της, με το τραγούδι της μας θυμίζει την τραγωδία του Πόντου. Του Πόντου που στις 19 Μαΐου, τιμάται η Μνήμη της σφαγής χιλιάδων Ελλήνων και της προσφυγιάς εκατοντάδων χιλιάδων άλλων. Το ” τιμάται ” βέβαια είναι σχετικό. Γιατί δυστυχώς η ιστορική αυτή ημερομηνία εξαντλείται σε μερικές ομιλίες Δημαρχαίων και προέδρων συλλόγων για να καταλήξει σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. 

Όχι λοιπόν, η Μνήμη, η Ιστορία δεν είναι ένας 10ρικος λόγος, δεν είναι κλάψα, δεν είναι μουσικό δρώμενο. Είναι η ζώσα πραγματικότητα της θέλησης για επιβίωση, για επιστροφή, για τιμωρία του εγκλήματος. Είναι η μετάδοση στην νέα γενιά της μνήμης, του αίματος, της συνέχειας. Μπράβο στην Κλαυδία για την μουσική επιλογή της αλλά δεν φτάνει η μουσική ή η όποια εκδήλωση για να μην ξεχαστεί, να μην επαναληφθεί, να τιμωρηθεί ένα έγκλημα όπως αυτό της Ποντιακής Γενοκτονίας.   

Ιωάννα Καραδήμα, Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής