Μικροί και μεγάλοι σε μία κοινωνία της βίας
Έχει κατακλύσει την ειδησεογραφία η καταγραφή περιστατικών βίας με πρωταγωνιστές ανήλικους, μέσα και έξω από τις σχολικές αίθουσες. Σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κάτι συνέβη το καλοκαίρι και επέστρεψαν στα σχολεία τα παιδιά μας, αφιονισμένα, έτοιμα να διαπράξουν το κάθε λογής, μικρό και μεγάλο αδίκημα.
Φυσικά και δεν συνέβη κάτι το καλοκαίρι, φυσικά και δεν επηρεάστηκαν τα παιδιά από την υποτιθέμενη κλιματική αλλαγή. Απλά και όπως στο παρελθόν, ξανά έχει συμβεί, η βία η προερχόμενη από ανήλικους πουλάει δημοσιογραφικά και σοκάρει κοινωνικά. Πουλάει γιατί βοηθά να ξεχαστούν άλλα, εξίσου σημαντικά ζητήματα και προβλήματα. Σοκάρει, γιατί μας παρουσιάζει μία αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας που υπάρχει στην κοινωνία των ενήλικων.
Βία στους ανήλικους πάντα υπήρχε και πάντα, δυστυχώς, θα υπάρχει. Το μέγεθος αυτής της βίας είναι αναλογικά μικρό ή μεγάλο, ανάλογα με τα επίπεδα βίας στο σύνολο της κοινωνίας. Όταν η καθημερινή ζωή μας είναι γεμάτη από το έγκλημα, τότε και η μικροκοινωνία των ανήλικων θα είναι το ίδιο. Ληστείες, δολοφονίες, βιασμοί, πυροβολισμοί, εκφοβισμοί, αυτή είναι η πραγματικότητα μας. Το ίδιο θα συμβεί και στους ανήλικους, πολύ δε περισσότερο, όταν οι ηλικίες αυτές έχουν την τάση του μιμητισμού των ” προτύπων ” που εμείς τους παρέχουμε.
“Πρότυπα” , αυτή είναι ίσως και η λέξη κλειδί για την συμπεριφορά των μικρότερων ηλικιών. Η ύπαρξη αυτών ή η ανυπαρξία τους δείχνει και τα ποιοτικά στοιχεία της συμπεριφοράς τους. Άν η οικογένεια διαλύεται και η ίδια η έννοια της διατρέφεται, τότε τι πρότυπα περιμένουμε να μεταδώσει αυτή;
Υπάρχει όμως και ο παράγοντας της ίδιας της βίας που γεννάει την βία. Όταν δηλαδή το παιδί κυκλοφορεί και κινδυνεύει να το ληστέψουν ή να το χτυπήσουν συνομήλικοι ή μεγαλύτεροι του, τότε και αυτό είναι έτοιμο να αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχει ασφάλεια στους δρόμους ή και μέσα στους σχολικούς χώρους; Φυσικά και όχι. Υπάρχει η επίβλεψη από τους δασκάλους ή τους καθηγητές σε σχολεία που είναι κλουβιά με το ένα παιδί στιβαγμένο στο άλλο; Όχι δεν υπάρχει γιατί και ελλείψεις υπάρχουν στο σχολικό προσωπικό αλλά και η νοοτροπία του δημοσίου που θέλει τον δάσκαλο να πηγαίνει και να φεύγει στο ωράριο του υπάρχει. Σχολεία με ενηλίκους που κάνουν μαθήματα μαζί με ανήλικους, σχολεία με αλλοδαπούς που έχουν άλλη νοοτροπία, συμπεριφορά και κουλτούρα στη βία. Σχολεία με ” ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες ” που μεταφέρουν στον σχολικό χώρο την παραβατικότητα που έχουν μάθει να ζουν.
Το χειρότερο όμως είναι αυτή η δειλία στο να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Οι αφορισμοί της είδησης που δεν μπαίνουν στην ουσία, οι αναλύσεις των δήθεν ειδικών που δεν λένε τίποτα, ο φόβος του μη μας πούνε ρατσιστές και τα κυβερνητικά ημίμετρα. Τα ημίμετρα όπως πχ η απαγόρευση των κινητών στα σχολεία που προβλήθηκε ως πανάκεια στο πρόβλημα. Μία σωστή ενέργεια που δεν καλύπτει από μόνη της το πρόβλημα. Γιατί το να μην κουβαλούν τα παιδιά το κινητό, δεν λύνει το ζήτημα της ανυπαρξίας φύλαξης μέσα στα σχολεία, ούτε την έλλειψη ασφάλειας που υπάρχει στους δρόμους, την στιγμή που θα πατήσουν το πόδι τους έξω από αυτό.
Όσο η κοινωνία μας θα είναι μία κοινωνία αυξημένης και σχεδόν ανεξέλεγκτης βίας, θα υπάρχει και η εξίσου αυξημένη βία των ανηλίκων. Όσο υπάρχει η έλλειψη ασφάλειας, οι συμμορίες στους δρόμους, οι γειτονιές γκέτο παραβατικότητας, η βία αυτή θα αυξάνεται. Όσο η δικαιωματιστική ατζέντα προβάλλει ότι όλα μπορούν να επιτρέπονται, ότι οι αξίες που μεγαλώσαμε δεν υπάρχουν, τόσο η βία θα μεγαλώνει γιατί δεν θα υπάρχουν οι ηθικοί και άλλοι φραγμοί. Πρότυπα μηδέν, αξίες μηδέν, ασφάλεια μηδέν. Χάιδεμα εγκληματιών, κρατική ανυπαρξία, προβολή δήθεν δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις, διάλυση και διαστροφή της οικογένειας, της κοινωνίας. Ας λύσουμε αυτά, ας διορθώσουμε αυτά, ας αντιστρέψουμε την ηθική και κοινωνική διάλυση και τότε η ζωή, μικρών και μεγάλων, θα είναι με λιγότερη βία.
Ιωάννα Καραδήμα, Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής.
No Comments