Οι ξεχασμένοι ήρωες της εισβολής: Κατούντας Νικόλαος.

Ο Κατούντας γεννήθηκε στην Πάτρα το 1943. Ήταν το τέταρτο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας Κατούντα. Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τοποθετήθηκε στο Λόχο Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ) και εκπαιδεύτηκε ως βατραχάνθρωπος, αλεξιπτωτιστής και χιονοδρόμος. To 1973, μετατέθηκε με το βαθμό του υπολοχαγού στην Κύπρο.

Τοποθετήθηκε στο Λόχο Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ) και εκπαιδεύτηκε ως βατραχάνθρωπος, αλεξιπτωτιστής και χιονοδρόμος. To 1973, μετατέθηκε με το βαθμό του υπολοχαγού στην Κύπρο. Ως λοχαγός της 33ης Μοίρας Καταδρομών, ο Κατούντας έλαβε μέρος στην επιχείρηση κατάληψης του φρουρίου του Αγίου Ιλαρίωνα, η οποία ξεκίνησε τη νύχτα της 20ής Ιουλίου 1974. Επρόκειτο για την πιο κομβική μάχη του Έλληνα λοχαγού. Ο λόχος του πέτυχε σημαντικά πλήγματα στις πολυάριθμες τουρκικές δυνάμεις. Κατόρθωσε, μάλιστα, να καταλάβει το ύψωμα Πετρομούθκια. Όμως, το πρωί της 22ας Ιουλίου, ενώ είχε συμφωνηθεί να αρχίσει η εκεχειρία στη Μεγαλόνησο, ο Κατούντας διατάχθηκε να εξαλείψει με το λόχο των 62 καταδρομέων του, το προγεφύρωμα των Τούρκων στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας. Εκεί μαχόταν το 251 Τάγμα Πεζικού του αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη. Ο Κατούντας έλαβε την εντολή από τον συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Κομπόκη, διοικητή των μονάδων καταδρομών στην Κύπρο και υπαρχηγό του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου. Επρόκειτο για μία αποστολή θανάτου. Δεν στάλθηκαν ποτέ ενισχύσεις, την ίδια στιγμή που οι τουρκικές αποβατικές δυνάμεις αριθμούσαν περί τους 3.200 στρατιώτες. Διέθεταν, ακόμη, υποστήριξη από την αεροπορία, πυρά πυροβολικού και τεθωρακισμένα οχήματα. Αν και ήταν κατάκοπος και άυπνος από τις μάχες στα βουνά της οροσειράς του Πενταδάκτυλου, ο Κατούντας ξεκίνησε για να υπερασπιστεί την Κερύνεια. Εκεί αντίκρισε τμήματα του 251 Τάγματος Πεζικού να οπισθοχωρούν. Τότε ρώτησε έναν στρατιώτη: “Πού είναι ο εχθρός;“. Ο στρατιώτης τού απάντησε: “Είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Καλύτερα να φύγετε. Το δικό μας τάγμα διαλύθηκε“. Ο Κατούντας απάντησε αφοπλιστικά: “Δεν σε ρώτησα πόσοι είναι οι εχθροί, αλλά πού είναι“.

Ο Κατούντας διατάχθηκε να συμπτυχθεί και κατόπιν να αναπτυχθεί σε ανοικτό πεδίο προκειμένου να συγκρατήσει την “πλημμυρίδα” των εισβολέων. Το κατόρθωσε όσο καλύτερα μπορούσε, προσπαθώντας να αποτρέψει τη διαπλάτυνση του εχθρικού προγεφυρώματος. Όμως, οι ελπίδες του για ενισχύσεις με βαρέα όπλα και άρματα εξανεμίστηκαν. Ο λόχος του, περικυκλωμένος από τουρκικά άρματα μάχης, εισήλθε σε μια χαράδρα. Εκεί δεχόταν καταιγιστικά και διασταυρούμενα υπερκείμενα πυρά. Ο Κατούντας, αν και τραυματισμένος στο πόδι, προσπαθούσε να εμψυχώσει τους καταδρομείς του φωνάζοντας: “Θάρρος, παιδιά!”. Γρήγορα, ωστόσο, ο 31χρονος λοχαγός συνειδητοποίησε ότι ο εχθρός δεν μπορούσε να νικηθεί με τα υπάρχοντα μέσα. Έδιωξε τους στρατιώτες του από κοντά του, για να τους σώσει, κι έμεινε μόνος του να πολεμήσει μέχρις εσχάτων. “Μωρέ, φύγετε. Οι μανάδες της Κύπρου θα μαυροφορεθούν και δε θέλω να ’ναι οι δικές σας“, τους είπε.

Τιμές μετά θάνατον: Το 2008, με Προεδρικό Διάταγμα, ο Κατούντας έτυχε τιμητικής προαγωγής στο βαθμό του αντιστράτηγου. Το όνομά του φέρουν διάφοροι οδοί και λεωφόροι σε Ελλάδα και Κύπρο και ένα στρατόπεδο στη Χίο. Επίσης, πολλές προτομές και ανδριάντες έχουν φιλοτεχνηθεί προς τιμήν του.