ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, “ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ” ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Του Δημήτρη Βαλασίδη
Ποιοί ασχολούνται με την πολιτική;
Συχνά αναρωτώμεθα, γιατί η χώρα μας έφτασε στην σημερινή
κατάντια με εξαθλίωση του λαού και απαξίωση κάθε αξίας και θεσμού. Η
αιτία βρίσκεται κυρίως στην ποιότητα των πολιτικών προσώπων και
δυστυχώς στην αδιαφορία ή τα μικροσυμφέροντα αυτών που τα
ψηφίζουν.
Στην Ελλάδα συναντάμε τρεις βασικές κατηγορίες ανθρώπων
που ασχολούνται με την πολιτική:
1. Οι λεγόμενοι γόνοι που αποτελούν τα γνωστά “τζάκια”.
Είναι τα παιδιά, τα εγγόνια, τα ανίψια, τα ξαδέλφια και το υπόλοιπο
συγγενολόι των “μεγάλων” πολιτικών, των κατ’ εξοχήν υπεύθυνων για
την κατάντια της χώρας. Οι “χαρισματικοί” αυτοί γόνοι της
οικογενειοκρατίας διαθέτουν όλα τα «προσόντα» για να είναι οι
αδιαφιλονίκητοι κυβερνήτες μας. «Γαλάζιο», «πράσινο», «Ρόζ» και
«κόκκινο» αίμα. Και είναι πολλές εκατοντάδες στην κεντρική πολιτική
σκηνή, αλλά και την αυτοδιοίκηση. Η διαδρομή τους είναι σχεδόν πάντα
η ίδια. Γεννημένοι σε πολυτελείς επαύλεις των βορείων προαστίων ή σε
άλλες «υποβαθμισμένες» περιοχές, φοίτησαν στα ακριβότερα ιδιωτικά
σχολεία, γιατί τα δημόσια φρόντισαν οι πρόγονοί τους να τα
υποβαθμίσουν για να πηγαίνει ο απλός λαός και οι λαθρομετανάστες.
Συνέχισαν τις σπουδές για πτυχία και μεταπτυχιακά στα ακριβότερα
αμερικανικά πανεπιστήμια, όπου οι περισσότεροι στρατολογήθηκαν από
ξένα κέντρα που έχουν συμφέροντα στην χώρα μας. Μερικοί δεν
χρειάστηκε καν να στρατολογηθούν, γιατί οι οικογένειές τους είχαν ήδη
ενταχθεί στα κυκλώματα των ξένων συμφερόντων. Επέστρεψαν στην
Ελλάδα, όπου χωρίς να «κολλήσουν» έστω και ένα ένσημο σε
ασφαλιστικό οργανισμό, κατέκτησαν «κληρονομικώ δικαίω» την έδρα
στην βουλή ή μια θέση στην αυτοδιοίκηση. Στη συνέχεια έγιναν και
υπουργοί και οι πιο ανίκανοι και πρωθυπουργοί. Ουδείς ενδιαφέρθηκε
για τις ικανότητές τους και τις εμπειρίες τους, γιατί αυτές είναι δεδομένες
μια και ανήκουν σε «τζάκι». Και αν θέλουμε απόδειξη, αρκεί να δούμε
ποιοι και με τι επώνυμο κυβέρνησαν επί των πλείστων την Πατρίδα μας
τα τελευταία και όχι μόνο, 50 έτη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το
σόϊ Μητσοτάκη-Μπακογιάννη, οι Παπανδρέοι και οι Καραμανλήδες.
2. Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα.
Ξεκίνησαν από τιςμαθητικές κομματικές οργανώσεις, για να περάσουν στις φοιτητικές
παρατάξεις και πολλοί από αυτούς στον κομματικό συνδικαλισμό του
δημόσιου τομέα. Οι λεγόμενοι φοιτητοπατέρες περνούσαν τα δικά τους
μαθήματα και των φίλων τους με δολοπλοκίες, συναλλαγή και
εκβιασμούς. Έμαθαν καλά το μάθημά τους στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, για να το
χρησιμοποιήσουν στην μετέπειτα πολιτική τους σταδιοδρομία. Όπως και
τα παιδιά της οικογενειοκρατίας, κι αυτοί δεν εργάστηκαν ποτέ ή
διορίστηκαν «ελέω κόμματος» σε θέσεις αργομισθίας του στενού ή
ευρύτερου δημοσίου τομέα. Το κύριο έργο τους ήταν να είναι
αφισοκολλητές και κλακαδόροι. Επειδή εκτιμήθηκαν τα πλούσια
προσόντα τους και η μακρόχρονη εμπειρία τους προτάθηκαν και
εξελέγησαν στην βουλή και κάποιοι έγιναν και υπουργοί. Ας θυμηθούμε
την «γενιά του πολυτεχνείου» που από «αγωνιστές», χωρίς τα
απαραίτητα προσόντα έγιναν βουλευτές, υπουργοί και ευρωπαίοι
επίτροποι. Κάτι σαν τον <<Κρούεζα >>(Διονύσης Παπαγιαννόπουλος)
στην παλιά, αξέχαστη και διαχρονική Ελληνική ταινία << Υπάρχει και
Φιλότιμο>>
3. Το συμπλήρωμα των παραπάνω κατηγοριών.
Είναι αυτοί που περνώντας από κάτω « είδαν φως και μπήκαν». Μόνον
που αυτό το φως ήταν το ατομικό τους συμφέρον και οι προσωπικές
τους φιλοδοξίες, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με τις προσδοκίες του
Ελληνικού Λαού. Για να μην τους αδικούμε τους ανθρώπους αυτούς,
πρέπει να παραδεχθούμε, ότι στο παρελθόν εργάστηκαν κυρίως ως
δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, αθλητές. Το προσόν για να τους επιλέξουν
τα κόμματα είναι η λεγόμενη «αναγνωσιμότητα». Οι πολιτικοί αυτοί,
όπως και κάποιοι γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές κλπ μπαίνοντας στο
κόμμα, το «μαντρί» κατά τον μακαρίτη Αβέρωφ, παρέδωσαν τα ιδανικά,
τις αξίες και τα πιστεύω τους, για να παραλάβουν την κομματική τους
ταυτότητα. Σε αυτούς θα πρόσθετα και τους ΟΦΑ (Όπου Φυσάει ο
Άνεμος) που παίρνουν μεταγραφές σε κάθε εναλλαγή της εξουσίας.
Ο πολιτικός του πολιτικού καθεστώτος θεωρεί την πολιτική
”επάγγελμα”. Σύμφωνα με τον Max Weber ζει με αυτήν και ζει
από αυτήν. Επομένως θα πρέπει να είναι όσο πιο αποτελεσματικός
μπορεί, ώστε να διατηρηθεί στον πολιτικό χώρο.
Στον αντίποδα αυτών των πολιτικών βρίσκονται σήμερα αγνοί
αγωνιστές του εθνικιστικού χώρου. Δεν ανήκουν σε “τζάκια”, δεν
πέρασαν από τον κομματικό σωλήνα, ούτε είδαν το φως του
προσωπικού τους συμφέροντος και μπήκαν. Προέρχονται από όλες τις
κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες. Ζουν και εργάζονται στη Ελλάδα
ή αποτελούν την ομογένεια σε όλη την υφήλιο. Αγωνίζονται για την
Πατρίδα και τον Ελληνικό Λαό χωρίς ιδιοτέλεια και αναμονή
προσωπικού οφέλους. Αυτοί είναι τα στελέχη, τα μέλη και οι φίλοι του
Εθνικού κόμματος ΕΛΛΗΝΕΣ.
Οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες τις κρίσιμες αυτές ώρες
καλούνται να επιλέξουν ποιούς θα στηρίξουν.
Η πολιτική ως επάγγελμα.
Στο περίφημο δοκίμιό του για την ”πολιτική ως επάγγελμα” ο Max Weber
διέκρινε τρεις τύπους ενασχόλησης με την πολιτική: Την πολιτική ως
ευκαιριακή ενασχόληση, την πολιτική ως πάρεργο με μερική και πάντως
όχι αποκλειστική απασχόληση και την πολιτική ως ”επάγγελμα”. Στην
τελευταία περίπτωση, εκείνος που απασχολείται με την πολιτική, ζει με
αυτήν και ζει από αυτήν. Επομένως θα πρέπει να είναι όσο πιο
αποτελεσματικός μπορεί, ώστε να διατηρηθεί στον πολιτικό χώρο.
Στην πλειονότητά τους οι Ελληνες πολιτικοί ανήκουν στην τρίτη κατηγορία.
Όμως αντί να επιδιώκουν να είναι αποτελεσματικοί για την χώρα τους,
φροντίζουν να είναι χρήσιμοι μόνον για τον εαυτό τους και να ικανοποιούν
με νόμιμο ή συνήθως παράνομο τρόπο τις προσωπικές τους φιλοδοξίες
που συνήθως είναι υλικές. Τρέμουν μια εκλογική αποτυχία, γιατί
γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν είναι ικανοί για να κάνουν κάτι άλλο στην
ζωή τους. Όταν νομίζουν ότι θίγεται το προσωπικό τους συμφέρον
αποχωρούν από το κόμμα τους και ιδρύουν νέο ή προσχωρούν σε άλλο.
Με την ίδια ευκολία επιστρέφουν στο παλιό τους κόμμα ή σε ένα τρίτο,
όταν το επιτάσσει το ίδιον όφελος.
Δημήτρης Βαλασίδη
Αξιωματικός εα
Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Εθνικού Μετώπου
No Comments