Το ψέμα του Πολυτεχνείου. 

Με αφορμή την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου 1973 και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, παραθέτουμε μία συνέντευξη του Δημήτρη Βαλασίδη. Ενός αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων, τα οποία έζησε ως τεταρτοετής Έυελπις. Ο Δημήτρης Βαλασίδης είναι Συνταγματάρχης ε.α. , οικονομολόγος και διετέλεσε καθηγητής σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές. Είναι συγγραφέας, μέλος σε ΔΣ. συλλόγων αποστράτων και υπηρετεί την εθνοκεντρική ιδέα με συμμετοχή σε εκλογές της τοπικής Αυτοδιοίκησης και για το Ευρωκοινοβούλιο. Είναι έγγαμος, πατέρας και ζει μόνιμα στην Θεσσαλονίκη. 

1. Ποιά κατάσταση επικρατούσε στην χώρα πριν την 17η Νεομβρίου 1973:

Την 21η Απριλίου 1967 επεβλήθη στην χώρα ένα στρατιωτικό καθεστώς, μια επανάσταση των Ενόπλων μας Δυνάμεων, η οποία έγινε αμέσως αποδεκτή από την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Η αποδοχή αποδεικνύεται κυρίως από την ελάχιστη αντίδραση στο καθεστώς και την ενθουσιώδη υποδοχή των πρωτεργατών του κατά τις επισκέψεις τους σε όλες τις πόλεις και χωριά (κινηματογραφικά επίκαιρα της εποχής).

Θα αναφερθώ συνοπτικά στα επιτεύγματα στους βασικούς τομείς οικονομίας, εκπαίδευσης και ατομικών ελευθεριών. Εξάλλου αυτά ήταν τα αιτήματα των εγκλείστων του πολυτεχνείου. “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”.

Πλήθος από εκθέσεις του ΟΟΣΑ αναφέρονται για την οικονομία της «Χούντας». Οι εκθέσεις για το 1966 δεν ήταν ευνοϊκές και οι προβλέψεις για το 1967 ήταν δυσμενείς. Αντίθετα η ετήσια έκθεση 1967 του ΟΟΣΑ αναφέρει, ότι η Ελληνική οικονομία αντιμετώπισε με επιτυχία σειρά ολόκληρη εξωτερικών οικονομικών κρίσεων και πέτυχε αύξηση του εθνικού προϊόντος κατά 5% και για πρώτη φορά μειώθηκε το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Για το 1968 μιλά για έξοδο της Ελληνικής οικονομίας από το τέλος του 1967 από την προηγηθείσα ύφεση και τονίζει τις ευνοϊκές προοπτικές κατά το 1968. Ιδιαίτερα επισημαίνεται η βελτίωση της παραγωγικότητας.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και τις ευνοϊκές εκθέσεις για την υπόλοιπη επταετία, αλλά περιοριζόμαστε σε κάποια συμπεράσματα:

• Η Ελληνική οικονομία ήταν σε φάση ταχείας οικονομικής ανάπτυξης.
• Η πραγματική αύξηση του πραγματικού εθνικού προϊόντος υπολογίζεται σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις σε 8,5% . Ο ρυθμός αυτός είναι ανώτερος των παρατηρουμένων ρυθμών σε πολλά άλλα κράτη μέλη του ΟΟΣΑ.
• Η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των ολίγων κρατών-μελών, τα οποία διαθέτουν μακροχρόνιο πρόγραμμα (για 15 έτη έως το 1987), με το οποίον θα συνδέονται τα μεσοπρόθεσμα (5ετή), ως και τελικώς τα ετήσια προγράμματα.
• Η βιομηχανία αναπτύχθηκε ταχέως κατά τα τελευταία έτη.
• Η ανεργία ήταν στα κατώτερα επίπεδα.

Άμεση αναγνώριση στο έργο που έκαναν οι στρατιωτικές κυβερνήσεις στον χώρο της Παιδείας, αποτελεί η δήλωση του ομ. καθηγητή κου Φαίδωνος Βεγλερή στον ραδιοφωνικό σταθμό του Δήμου Αθηναίων ότι: «Μόνον επί «χούντας» είχαμε δωρεάν παιδεία»! Με την δήλωσή του αυτή, ο πρύτανης των Συνταγματολόγων παραδέχεται την χρεωκοπία της εκπαιδευτικής πολιτικής των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Αναγνωρίζει έτσι, εμμέσως το ενδιαφέρον των κυβερνήσεων 1967-74 για την μόρφωση των παιδιών του λαού..

Τα Ελληνικά Πανεπιστήμια το 1970-1974 ήταν στα πρώτα 100 καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, γιατί η Παιδεία ήταν πραγματικά σοβαρή, πνευματική και δωρεάν. Να σημειωθεί, ότι στις μέρες μας τα Ελληνικά Πανεπιστήμια στην πλειοψηφία τους βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις κατάταξης των ΑΕΙ των ανεπτυγμένων κρατών. Ακόμη την περίοδο εκείνη:

Ξεκίνησε η κατασκευή των πανεπιστημιουπόλεων Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Πατρών.

Κατασκευάστηκαν σχολεία σε όλα τα χωριά, όπου υπήρχαν μικρά παιδιά.

Χορηγήθηκαν σε όλη την Ελλάδα προτομές του Μεγάλου Αλεξάνδρου για να τοποθετηθούν σε βάθρο σε ειδικό χώρο του κάθε σχολείου, έτσι ώστε τα παιδιά να εμπνέονται από τον Μέγα στρατηλάτη και να τον έχουν ως πρότυπο.

Καθιερώθηκαν κρατικά βραβεία για τους αριστούχους της μέσης εκπαίδευσης και δίνονται οι πρώτες υποτροφίες στους αριστούχους μαθητές για μετέπειτα σπουδές.

Διπλασιάστηκαν τα κονδύλια για την εκπαίδευση.

Παρέχονται δωρεάν ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης σε όλους τους φοιτητές.

Χορηγούνται σπουδαστικά δάνεια.

Όσον αφορά την ελευθερία και την δημοκρατία έχει σημασία να αρχίσουμε με την ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι μετά την 21 Απριλίου του1967: « Η Δημοκρατία στην Ελλάδα είχε πεθάνει. Οι Συνταγματάρχες απλώς της έδωσαν την χαριστική βολή». Είναι σε όλους γνωστό, ότι ο σκοπός των Συνταγματαρχών ήταν η μετάβαση της χώρας στην ομαλότητα με εγκαθίδρυση μιας υγιούς δημοκρατίας απαλλαγμένης από της παθογένειες του παρελθόντος. Αυτό δήλωναν σε όλους τους τόνους από την αρχή της επταετίας. Οι πρώτες ουσιαστικές προσπάθειες φιλελευθεροποίησης έγιναν το 1970  με την συγκρότηση της  Συμβουλευτικής Επιτροπής, ενός μικτού νομοθετικού οργάνου από μέλη διορισμένα και από εκλεγμένους αντιπροσώπους επαγγελματικών οργανώσεων.

Την 1η Ιουνίου 1973 ανακηρύσσεται Προεδρική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και στις 29 Ιουλίου του ιδίου έτους διεξάγεται δημοψήφισμα για την μορφή του πολιτεύματος: 78,4% ΝΑΙ στην Προεδρική Δημοκρατία, έναντι 21,5% ΟΧΙ (για τη διατήρηση δηλαδή της Βασιλείας). Επίσης αναθεωρείται το Σύνταγμα του 1968  . Η αναθεώρηση προέβλεπε την αβασίλευτη μορφή του πολιτεύματος, ουσιαστικές εξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την εκλογή του από τον λαό, την ύπαρξη  για την ανάπτυξη κομματικής ζωής  Συνταγματικού δικαστηρίου και 200 βουλευτές. Στις 20 Αυγούστου  ο Παπαδόπουλος βάσει του σχεδίου φιλελευθεροποίησης, αίρει τον στρατιωτικό νόμο, αμνηστεύει μεγάλο αριθμό πολιτικών κρατουμένων και δίνει ειδική χάρη στον παρ’ ολίγον δολοφόνο του Παναγούλη. Στις  8 Οκτωβρίου  1973 διορίζει πολιτική κυβέρνηση με πρωθυπουργό μια σημαντική προσωπικότητα, τον  Σπύρο Μαρκεζίνη  με σκοπό να προπαρασκευάσει βουλευτικές εκλογές με συμμετοχή και όλων των προδικτατορικών κομμάτων για τις  10 Φεβρουαρίου  1974.

Το    πραξικόπημα Ιωαννίδη ανέτρεψε την κυβέρνηση Μαρκεζίνη,  ενάμιση μήνα μετά την άνοδό της στην εξουσία και σταμάτησε την υλοποίηση του σχεδίου.

2. Τα επιτεύγματα της 21ης Απριλίου δικαιολογούν την διαμαρτυρία του πολυτεχνείου;

Η παράθεση των αδιάψευστων γεγονότων και τα αριθμητικά δεδομένα της εποχής εκείνης δεν δικαιολογούν την λεγόμενη «εξέγερση» του πολυτεχνείου και καταρρίπτουν πανηγυρικά το κεντρικό σύνθημα της διαδήλωσης. Ανατρέχοντας στην πορεία των πρωταγωνιστών των γεγονότων, αντιλαμβανόμεθα τους σκοπούς και τις επιδιώξεις τους. Δυστυχώς στην παρωδία αυτή σημαντικό πόλο έπαιξαν και οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους. Ο “εθνάρχης” Καραμανλής βλέποντας τον ορατό κίνδυνο να χάσει τις εκλογές από ένα κόμμα του Γεωργίου Παπαδοπούλου καθιέρωσε την γνωστή φιέστα και καταδίκασε αρχικά σε θάνατο τους πρωτεργάτες ήρωες των πολέμων 1940-49.

3. Ας έλθουμε όμως στα γεγονότα των ημερών εκείνων, τα οποία ζήσατε από κοντά.

Πράγματι τότε ήμουν τεταρτοετής Εύελπις και τα κτήρια της Στρατιωτικής Σχολής Ευλπίδων ήταν πολύ κοντά στο πολυτεχνείο. Στους Ευέλπιδες απαγορεύτηκε η έξοδος από την Σχολή, αλλά κάποιοι από μας βγήκαμε κρυφά για να έχουμε μαι προσωπική άποψη. Εγώ μάλιστα έγινα αντιληπτός από τον διοικητή του λόχου μου και τιμωρήθηκα για την πράξη μου.

Το πρωί της 14ης Νοεμβρίου οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση Μαρκεζίνη.

Όσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύεται ένα ετερόκλιτο πλήθος. Οι περισσότεροι από περιέργεια ή νεανικό ενθουσιασμό. Η αστυνομία είχε εντολή να μην εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε οι οργανωτές δεν επέτρεπαν σε κανέναν την έξοδο. Αργότερα μίλησα με φοιτητές που με το επιβεβαίωσαν. Το πρώτο βήμα ήταν η εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής, στην οποία μετείχαν φοιτητές και εργάτες,

Στις 17 Νοεμβρίου η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών-εργατών ζήτησε διαπραγματεύσεις (συνεντευξη Γουνελά και του επικεφακής της συντονιστικής). Επιτροπή, Στρατός και Αστυνομία συναντήθηκαν στο ξενοδοχείο “Ακροπόλ” και αποφάσισαν από κοινού την είσοδο ενός άρματος από την κεντρική πύλη. Στις 3 τα ξημερώματα μέλη της συντονιστικής απομάκρυναν τους διαδηλωτες από την πύλη και το άρμα εισήλθε χωρίς καμμιά απώλεια. Ακολούθως μπήκαν στρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες διευκόλυναν την ομαλή έξοδο των συγκεντρωμένων χωρίς βία. Πολλοί νέοι πέρασαν έξω από την ΣΣΕ και έτσι διαπιστώσαμε, ότι δεν είχαν υποστεί το παραμικρό.

Από συνέντευξη που έδωσαν στον έγκριτο δημοσιογράφο Νίκο Μαστοράκη φοιτητές που ήταν μέσα στο πολυτεχνείο, ότι κατά την εκκένωση ουδείς κακοποιήθηκε. Επίσης διαβεβαίωσαν ότι είχαν εισέλθει πολλά άτομα που δεν είχαν σχέση με τους φοιτητές και τα αιτήματά τους ήταν άσχετα με το φοιτητικό κίνημα.

4. Ποιά είναι τα βασικότερα στοιχεία που αποδεικνύουν, ότι το πολυτεχνείο είναι μύθος;

Η υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της συγκλήτου του Πολυτεχνείου της 11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβάν, που επιβεβαιώνει ότι κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο

Η μαρτυρία του πρυτάνεως του Ε.Μ.Π. Κωνσταντίνου Κονοφάγου στις 20/1/1975, στο πενταμελές εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής. Τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του « Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» 1982 με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.

Μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος αποφάσισε, κατόπιν εντολών του  τότε υπουργού Δημοσίων Έργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ.Α.Μαγκάκη, να απονείμει «τιμητική σύνταξη»  στις οικογένειες των σπουδαστών που «έχασαν την ζωή τους στο Πολυτεχνείο», ουδείς δικαιούμενος  ή μαυροφορεμένη μητέρα ανευρέθη ή έλαβε την ανωτέρω σύνταξιν, που παρέμεινε τελικώς αζήτητη.

Στην μαρμάρινη πλάκα ( την οποίαν απεκάλυψε ως Πρωθυπουργός το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και η οποία τοποθετήθηκε πλησίον της μεγάλης ασώματης  κεφάλας, στο χώρο «της θυσίας» στο Πολυτεχνείο, τελικώς έχουν αναγραφή  δεκαοκτώ ονόματα με την  μισοσβησμένη πλην όμως αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944». Δηλαδή ελλείψει, ευτυχώς, θυμάτων, στον αποκαλούμενο  «ιερό χώρο » θυσίας, της λογικής και της αλήθειας μάλλον ή φανταστικών νεκρών αγωνιστών, επιστρατεύθηκαν οι φοιτητές του 1941-1942!! .

Τα ατυχή θύματα των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973, που όλα τους σκοτώθηκαν έξω και μακριά από το Πολυτεχνείο επιβεβαιώθηκαν από το υπ αριθμόν 677/1975 παραπεμπτικό βούλευμα και την υπ αριθμόν 723/1975 απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Αθηνών από τα οποία προέκυψε ότι οι πολίτες που σκοτώθηκαν κατά το τριήμερο των συγκρούσεων είναι συνολικώς 23.

Όμως με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία κατόπιν εντολής του τότε υπουργού Δημόσιας τάξεως Γ. Σκουλαρίκη επαναφέρθηκε στην ενεργό υπηρεσία με τα εύσημα του  αντιστασιακού και ανέλαβε αστυνομικός διευθυντής  ο Γ. Σαμπάνης . Η έρευνα του αστυνομικού διευθυντού Γ. Σαμπάνη κατέληξε στην διαπίστωση ότι κατά το τριήμερο έχασαν την ζωή τους συνολικώς δώδεκα.

5. Ποιά ψέμματα διατυπώθηκαν για το πολυτεχνείο;

Ο τότε δήμαρχος Ζωγράφου Δ. Μπέης βεβαίωνε με μεγαλειώδη σοβαρότητα ότι οι νεκροί ήσαν τόσο πολλοί ώστε η χούντα τους έθαψε σε ομαδικούς τάφους με μπουλντόζες έξω από το νεκροταφείο του Ζωγράφου.

Η «θλιβερή» ιστορία της Ηλένια. Την πρώτη επέτειο του «Πολυτεχνείου», το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες ανύπαρκτων «νεκρών» που γέμισαν το πολύπαθες κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο  υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα: «Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδα”.
Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της «δολοφονημένης» Ηλένιας – στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι – είχε ληφθεί από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας «ΜΠΡΕΚ» και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου «Βόγκ»
Μετά τη διαπίστωση της απάτης, πανικόβλητοι οι διοργανωτές του πανηγυριού έσπευσαν να παραπέμψουν σε δίκη τον Ηλιόπουλο – από το όνομα του φαίνεται «γέννησε» την Ηλένια – ο οποίος καταδικάστηκε (άρον – άρον, στις 18 / 2 / 75) σε φυλάκιση οκτώ μηνών….

6. Έγινε εκμετάλευση των γεγονότων από το μετέπειτα πολιτικό καθεστώς;

Τα γεγονότα του πολυτεχνείου, μιας διαδήλωσης από τις χιλιάδες που διαχρονικά γίνονται στην Ελλάδα. Δυστυχώς οι πολιτικάντηδες, ο καθένας για δικούς του προσωπικούς και μικροκομματικούς λόγους, μετέτρεψαν μια εκδήλωση διαμαρτυρίας σε γιορτή ισάξια με τις δύο εθνικές μας επετείους. Ο υπουργός της ΝΔ και πρώην πασόκος Χρυσοχοϊδης εκτός από τις εθνικές μας επετείους εξίσωνε τον μύθο με την μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης, την Ανάσταση του Κυρίου μας. Χιλιάδες παιδάκια καταθέτουν λουλούδια στην κεφαλή του καθηγητή Νίκου Σβορώνου στο Πολυτεχνείο, νομίζοντας ότι πρόκειται για κάποιον νεκρό της εξέγερσης, ενώ δεν είχε καμία σχέση με τα γεγονότα του 1973. Ήταν καθηγητής στην Γαλλία. Χαρακτηριστική απόδειξη του γελοίου της υποθέσεως «νεκροί του Πολυτεχνείου» αποτελεί η περίπτωση της «Ηλένιας» . Απεκαλύφθη, όμως, νωρίς η απάτη, δείχνοντας έτσι την βιασύνη του πολιτικού κόσμου της Μεταπολίτευσης, να εφεύρει τους ήρωες του. Η Νεοζηλανδή Νάνσι Κρίντλαντ όμως τους πήρε χαμπάρι έγκαιρα. Το γνωστό τότε φωτομοντέλο της φωτογραφίας, παρουσιάστηκε ως νεκρή φοιτήτρια του Πολυτεχνείου από τον Γιάννη Ηλιόπουλο, μαθητή της Ηλεκτρονικής σχολής ισχυριζόμενος, ότι ήταν το κορίτσι του και λεγόταν «Ηλένια». Τιμήθηκε ως «ηρωίδα» από το πολιτικό σύστημα. Φυσικά δεν τιμήθηκαν το ίδιο οι πρόσφατες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις αντίστασης και αγανάκτησης για την εξαθλίωση του Ελληνικού Λαού και την υποδούλωσης τη Πατρίδας στα ξένα και ντόπια συμφέροντα.

7. Έχετε κλείνοντας να προσθέσετε κάτι άλλο;

Το Έθνος πρέπει να γνωρίζει την αλήθεια. Οι πολίτες από μικρή ηλικία δεν πρέπει να δηλητηριάζονται με ψεύδη και πολιτικές απάτες που εξυπηρετούν πολιτικά μικροσυμφέροντα. Και μια ευχή η χώρα να αποκτήσει σύντομα μια Εθνική κυβέρνηση που να διδάσκει την αλήθεια και την εντιμότητα.

Βαλασίδης Δημήτριος