Ενάντιοι στο δηλητήριο του «σοσιαλφιλελευθερισμού»

MANOS ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ 12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2022

Ο σοσιαλφιλελευθερισμός ή κοινωνικός φιλελευθερισμός, όπως είναι γνωστός μεταξύ άλλων ονομάτων (φιλε-left, φιλελεύθερος κομμουνισμός κλπ), μπορεί να έκανε την εμφάνισή του τα τελευταια χρόνια ως συστηματική θεωρία, όμως έχει τις ρίζες του δεκαετίες πιο πίσω ως μία μορφή συμβιβασμού και ένωσης μεταξύ φιλελευθερισμού και μαρξισμού. Πρόκειται για την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια του διεθνούς σιωσνιστικού συστήματος για να εξασφαλίσει την κυριαρχία του καπιταλισμού επί των μαζών. Είναι αστείο το πως αυτές οι 2 θεωρίες του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού, οι οποίες επί δεκαετίες ολόκληρες παρουσιάζοντο ως δήθεν αντίπαλες μεταξύ τους, τα τελευταία χρόνια και με σταδιακό μάλιστα τρόπο παρουσιάζονται ως 2 ιδεολογίες με περισσότερα κοινά σημεία, σχεδόν αλληλοσυμπληρούμενα, παρά αντιθετικά, κατά παραδοχή και των ιδίων. Πράγματι αυτό είναι αλήθεια, καθώς ο εθνικισμός έχει επανειλημμένα εκφράσει το πως αυτές οι 2 πολιτικές φιλοσοφίες είναι ουσιαστικά απλά διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, το οποίο έχει χάσει εν τη γενέσει του την αξία του.

Το νέο λοιπόν αυτό ιδεολογικό μόρφωμα, ήτοι η πολιτική αυτή χίμαιρα του σοσιαλφιλελευθερισμού είναι μία μορφή “συγκρητισμού” μεταξύ φιλελεύθερων και κομμουνιστικών αντιλήψεων . Οι νεομαρξιστές ή νεοκομμουνιστές, όπως έπραξαν οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι κατά τον Β’ Π.Π. προχώρησαν μέσω του παραπάνω ιδεολογικού σχήματος σε μία ενσωμάτωση της ιδεολογίας τους προς την γάγγραινα του φιλελευθερισμού, προκειμένου έτσι να παρουσιάσουν μία εναλλακτική, ακόμη και ως προς την σοβιετική μορφή κοινωνικής οργάνωσης η οποία μάλιστα, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι, είναι ακόμη πιο “σύμφυτη” με την “γνήσια” πρόθεση του μαρξιστικού “ιδεώδους”. Ισχυρίζονται δηλαδή ότι ο σοσιαλφιλελευθερισμός αποτελεί την “πραγματική” μορφή κομμουνισμού, ο οποίος ούτως ή άλλως, όπως πιστεύουν και όπως λέει και ο ίδιος ο Μαρξ, στοχεύει στην πλήρη απελευθέρωση του ατόμου από την οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης. Σε πρακτικό επιπεδο ο σοσιαλφιλελευθερισμός επιδιώκει μία κοινωνία στην οποία θα εξασφαλίζεται η απόλυτη ισότητα ή τουλάχιστον η μέγιστη δυνατή ανάμεσα στα μέλη τα οποία την απαρτίζουν, αποσιωπώντας ακόμη και αν υφίσταται, την οποιαδήποτε μορφή ιεραρχίας, ενώ παράλληλα στο κοινωνικό αυτό οικοδόμημα το κράτος θα υπάρχει κατ’ όνομα και μόνο για να μεγιστοποιήσει τις ηδονές και τίποτα παραπάνω. Ο ρόλος του κράτους θα περιορίζεται μόνο στο να παρέχει συνεχώς ανέσεις και δικαιώματα, αυτό το οποίο στην καθομιλουμένη ονομάζεται “κοινωνικό κράτος”, όπως δωρεάν υγεία, παιδεία, δικαστική προστασία, ανεξέλεγκτο συνδικαλισμό, αδιάκριτη επιδοματική πολιτική, υπέρογκες συντάξεις άνευ αντίστοιχης δημοσιονομικής υπευθυνότητας και τίποτα παραπάνω. Το κράτος ουσιαστικά θα υπάρχει ως ένα όργανο προς εξυπηρέτηση των παθών του όχλου, ένα κράτος του οποίου ο σκοπός και η σύσταση θα αυτοαναιρούνται και φυσικά η παραπάνω λειτουργία του θα υφίσταται σε ένα διεθνές επίπεδο, άνευ της οποιαδήποτε ύπαρξης εθνικής ή παραδοσιακής ταυτότητας, διότι αυτό ακυρώνει την ταυτότητα του διεθνούς μαζανθρώπου την οποία βυσσοδομεί το παραπάνω σχήμα.

Το ιδεολόγημα αυτό κερδίζει, δυστυχώς, συνεχώς έδαφος και είναι μία προσπάθεια του μεγάλου κεφαλαίου να χρησιμοποιήσει το χρήσιμο του εργαλείο, ήτοι τον μαρξισμό στο μέγιστο δυνατό βαθμό, μέσω της ένωσής του με τον τελευταίο. Μία προσπάθεια όπου ο καπιταλισμός εκ νέου δείχνει ότι το μόνο το οποίο τον ενδιαφέρει είναι η διάλυση της εθνικής ταυτότητας, της βιολογικής δηλαδή σύνδεσης του κάθε ανθρώπου με τον τόπο του, προκειμένου έτσι να επεκταθεί και να εδραιωθεί, διότι όπως έχει επανειλημμένα πραγματευτεί η εθνικιστική θεώρηση, ο καπιταλισμός ενδιαφέρεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου, ανεξαρτήτως εθνικής ή ηθικής υπόστασής του, συνεπώς η εξάλειψη των παραπάνω ως τα μόνα αντίβαρα στην ανεξέλεγκτη επέκτασή του είναι ο κεντρικός του στόχος.

Ο λόγος τώρα για τον οποίο ο σοσιαλφιλελευθερισμός είναι ο σύγχρονος μεγαλύτερος εχθρός του εθνικισμού είναι αυτονόητος, όχι φυσικά (για να προλάβουμε και τους πονηρούς και απατεώνες μαρξιστές) επειδή μία γνήσια μορφή φιλελευθερισμού ή η σύγχρονη εκδοχή του, ο νεοφιλελευθερισμός, βρίσκεται σε συμφωνία με τις επιταγές του εθνικισμού, αλλά επειδή, όπως ήδη αναφέρθηκε, ο νεοφιλελευθερισμός γέννησε και σταδιακά εγκαθιστά το παραπάνω μόρφωμα με γεωμετρική πρόοδο ως μία εναλλακτική για το σήμερα, ως την μόνη μάλιστα εναλλακτική την οποία το σύστημα παρέχει ως αποδεκτή για το καταναλωτικό του κοινό. Αυτό φαίνεται από τις πολιτικές πρακτικές πολλών πρώην “σκληροπυρηνικών” κομμουνιστών, οι οποίοι άρχισαν όχι μόνο να ασπάζονται τον σοσιαλφιλελευθερισμό, αλλά να καταντούν και στο σημείο να ισχυρίζονται ότι αυτό είναι το “αληθινό” προσωπείο του κομμουνισμού ή ακριβέστερα ότι αυτό ήταν ανέκαθεν. Βέβαια είναι κάπως ιλαροτραγικό και παράδοξο να λέγεται κάτι τέτοιο από άτομα τα οποία επί δεκαετίες ολόκληρες έχουν μονοπωλήσει σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής την συζήτηση γύρω από το ποια ακριβώς εκδοχή του μαρξισμού είναι ο ορθότερη, π.χ. η “ορθόδοξη” κομμουνιστική, η λενινιστική, η τροτσκιστική, η σοσιαλδημοκρατία, ο Σταλινισμός κλπ. Πλέον οι παραπάνω κομμουνιστές ή μαρξιστές έχουν ομονοήσει στο ότι η μοναδική “γνήσια” εκδοχή του κομμουνισμού είναι η ένωσή του με τις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου με ορισμένες “αμοιβαίες” υποχωρήσεις οι οποίες είναι σχεδόν αναπόφευκτες.

Γιατί όμως αυτό το παραπάνω σχήμα είναι επικίνδυνο και κυριολεκτικά μία τερατογένεση;

Ο πρώτος και κυριότερος λόγος, ιδίως για τον εθνικισμό είναι η διεθνιστική του φύση και η πλήρης παράδοση του εκάστοτε ατόμου στις υλιστικές απολαύσεις. Ήδη από τις πολιτικές πρακτικές του σοσιαλφιλελευθερισμού καθίστανται εμφανείς οι προθέσεις του σχήματος αυτού, καθώς το κράτος για τους σοσιαλφιλελεύθερους υπάρχει μόνο για να αυτοεγκλωβίζεται. Η εξουσία του κράτους δεν έχει ηθική στόχευση, υπάρχει μόνο για να δηλώνει απλά όμηρος στα υποκείμενα τα οποία συνεχώς το αφαιμάζουν. Το κράτος υπάρχει μόνο κατ’ όνομα για να παρέχει σε έναν ολοένα και πιο αχάριστο ή νωχελικό εσμό συνεχώς παροχές. Αν έχει έναν ηθικό χαρακτήρα το κράτος είναι στο να ορίζει τον καθέναν όχι να έχει απλά την “δική του ηθική”, διότι αυτό μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει προβλήματα από ορισμένους ηθικά σκεπτόμενους ανθρώπους, αντιθέτως η μοναδική “ηθική” η οποία δικαιολογείται είναι το να επιδιώκει το κάθε άτομο να είναι έρμαιο της φιλαυτίας και της ματαιοδοξίας του. Καθίσται έτσι υποκριτικό και οξύμωρο ακόμη και στα όσα ισχυρίζεται το ίδιο ότι επιδιώκει, καθώς η “λευκή επιταγή”, την οποία παρέχει στον κάθε πολίτη στο να έχει την “δική του ηθική”, μεταφράζεται εμπράκτως στο να πρέπει να είναι ανήθικος να απαρνείται τις όποιες αξίες είναι πράγματι ηθικές και ότι θα πρέπει το υποκείμενο που εντοπίζει και αναγνωρίζει ορισμένες άλλες αξίες ως τις γνήσια ηθικές, ακόμη και αν δεν επιδιώκει να τις εφαρμόσει σε ένα καθολικό επίπεδο, να στιγματίζεται ως “επικίνδυνο” ή ακόμη και αν “ήθικο”, κατά έναν ειρωνικό τρόπο. Τα παραπάνω όμως δεν είναι το μοναδικό του πρόβλημα, το ακόμη μεγαλύτερο έγκειται στην εσωτερική του συνοχή. Ο σοσιαλφιλελευθερισμός είναι ένα μείγμα κομμουνισμού και φιλελευθερισμού, μία προσπάθεια αχαλίνωτου δικαιωματισμού η οποία θα βασίζεται και στις 2 παραπάνω αρχές, όπου κατά έναν άκρως ανεδαφικό τρόπο θα συνυπάρχει ο απόλυτος εγωισμός με μία μορφή συλλογικής ευδαιμονίας από ένα υποδουλωμένο κράτος. Εδώ αναδεικνύεται το μεγάλο του πρόβλημα, καθώς το ιδεολογικό αυτό σχήμα προσπαθεί να συνδυάσει άκρως αντίθετες φύσεις μεταξύ τους, ήτοι εκείνη του ατομικισμού με εκείνη του συλλογικού ιδεώδους, δίχως όμως να παρέχει καμία δικλείδα ασφαλείας για το ότι η μία φύση δεν θα υπερισχύσει έναντι της άλλης, όπως άλλωστε συμβαίνει εκ των πραγμάτων. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το ότι οι κατά τα άλλα “πιστοί” και “αντικαπιταλιστές” μαρξιστές συμβιβάστηκαν τόσο πολύ με τον ατομικισμό του μεγάλου κεφαλαίου που κατέληξαν στο να δηλώνουν καταληκτικά οπαδοί του και ως η μοναδική εναλλακτική, επαληθεύοντας έτσι την αληθινή τους χρησιμότητα από το κεφάλαιο. Δεν φτάνει παρά να δει κανείς πόσοι κομμουνιστές κατέληξαν σε καίριες θέσεις εξουσίας εντός του καπιταλιστικού συστήματος ή το πως με μεγάλη ευκολία υλοποίησαν τις καπιταλιστικές επιταγές σε οικονομία, αν όχι σε κοινωνικά ζητήματα. Οι περιπτώσεις της Ελλάδος με τις διακυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ή του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στην Ουγγαρία την περίοδο της οικονομικής κρίσεις οι οποίες ήταν σε πλήρη σύμπνοια με τις πλουτοκρατικές υποδείξεις είναι μία πολύ πρόδηλη επαλήθευση των παραπάνω, μεταξύ άλλων.

Ο εθνικισμός αντίθετα εκφράζει έναν αληθινό σοσιαλισμό, την πραγματική μορφή της συλλογικής εκπλήρωσης των ατόμων, καθώς προβάλλει, εκφράζει και πραγματώνει μία συλλογική οντότητα η οποία είναι και πραγματική και όχι επίπλαστη, ήτοι την συλλογική οντότητα του έθνους με εξίσου συλλογικές αξίες σε μία σωρεία άλων ζητημάτων, όπως είναι και η οικονομία. Η συλλογική συνείδηση λοιπόν ενός έθνους βρίσκεται σε φυσική σύμπνοια με το συλλογικό εγχείρημα εντός ενός οικονομικού πλαισίου. Ο δικός μας σοσιαλισμός είναι ο μοναδικά αληθινός, διότι αναγνωρίζει την αναπόδραστη ύπαρξη ιεραρχίας σε μία κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα δεν αρνείται, αλλά ενθαρρύνει την συνεργασία των πολιτών προς μία καθολική εθνικοκοινωνική επιταγή. Το κράτος δεν υπάρχει για να δηλώνει ότι δεν υπάρχει, αλλά για να εκφράζει αυτό το συλλογικό και να κατεθύνει τα άτομα προς τον ορθό σκοπό, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει αναγκαστικά να συνθλίψει τον εγωισμό τους, προκειμένου να επιτευχθεί κάτι άκρως καλύτερο. Ταυτόχρονα φυσικά το κράτος προβαίνει σε παροχές προς τους πολίτες, αλλά όχι αδιακρίτως και πολλώ δε μάλλον όχι προκειμένου οι πολίτες να ραθυμούν, αλλά προκειμένου να γίνουν ακόμη πιο ενεργοί και παραγωγικοί προς τα κοινά και για να αναδειχθούν έτσι οι πιο άριστοι, ανεξαρτήτου τάξης. Οι κοινωνικές τάξεις και η κατ’ επέκταση η ιεραρχία γγενικότερα πάντα θα υπάρχει, διότι πάντοτε θα υπάρχουν άτομα πιο ικανά από τα άλλα. Πάντα θα υπάρχει ένας ιατρός και ένας ασθενής, ένας εργάτης και ένας εργοδότης, ένας υπάλληλος και ένας διευθυντής, ένας δικαστής και ένας κατηγορούμενους, ένας πατέρας και ένας υιός ή ένας δάσκαλος και ένας μαθητής. Η παραπάνω σχέση της φυσικής ιεραρχίας δεν μπορεί να ανατραπεί, παρά μόνο για να οδηγηθεί σε κάτι άκρως χειρότερο, ήτοι την αναρχία ή την ακραία εκμετάλλευση, η οποία γεννάται από την αναρχία δημιουργώντας έτσι έναν αιώνιο φαύλο κύκλο. Αντιθέτως, το συνεργατικό πνεύμα του σοσιαλισμού υπό το καθεστώς της φυσικής και βιολογικής κοινότητας του έθνους είναι αυτό που παρέχει μία γνήσια, παραγωγική και υγιή ιεραρχία. Η ιεραρχία δεν σημαίνει εκμετάλλευση και αυτό είναι που δεν δύναται να καταλάβουν οι μαρξιστές, διότι αρνούνται να έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Ένας προπονητής ή ένας διαιτολόγος βρίσκεται πάντα σε ιεραρχικά ανώτερη θέση με την ομάδα που ο πρώτος εκπαιδεύει ή από τον άνθρωπο που ο δεύτερος καθοδηγεί διατροφικά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι λειτουργούν εκμεταλλευτικά! Η εκμετάλλευση υφίσταται όταν κάποιος καρπώνεται ωφέλη από την δουλειά ενός άλλου προς ιδιωτική του ικανοποίηση και αυτό τον διαφοροποιεί από έναν ο οποίος απλά αξιοποιεί ικανότητες. Ο καθηγητής ενός πανεπιστημίου, ο οποίος παρέχει, όντας ιεραρχικά ανώτερος, οδηγίες σε έναν φοιτητή κατά την σύνταξη της εργασίας του δεν τον εκμεταλλεύεται, αλλά αντιθέτως αξιοποιεί τις δυνατότητές του μαθητή, εμπλουτίζοντας τον και με τις δικές του διδαχές για το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα προς όφελος του καλού τόσο του ιδίου, όσο και του μαθητή και της συλλογικής κοινότητας κατ’ επέκταση.

Αυτό αρνείται να δει το κομμουνισμός και αντί να μάχεται για έναν κόσμο όπου ο πολίτης θα λαμβάνει τις εξασφαλίσεις του για να προσφέρει το σύνολο, να γαλουχηθεί με το να ζει για να παράξει, αντιθέτως ο κομμουνισμός, αλλά και ο φιλελευθερισμός ή ο υπό κρίση “σοσιαλφιλελευθερισμός” του λέει δημαγωγικά ότι δύναται κανείς να ζει μόνο και μόνο για να φάει και να μην δημιουργήσει. Αυτό είναι η πεμπτουσία της αντιανθρώπινης φύσης και της πνευματικής χολερας την οποία αντιμάχεται ο εθνικισμός. Ο έλεγχος των κεντρικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, η συνεργατικότητα ή οι αντικειμενικές ηθικές αξίες είναι θεμελιώδη στοιχεία μίας υγιούς συλλογικότητας, αλλά συλλογικότητα δεν σημαίνει εξισωτισμός, γι’ αυτό και η παραπάνω συλλογικότητα στην ηθική και στην οικονομία δεν μπορεί παρά να είναι σύμφυτη με τον συλλογικό χαρακτήρα τον οποίο προβάλλει ο εθνικισμός και το έθνος ειδικότερα. Γι’ αυτό το ιδεώδες μάχεται ο εθνικισμός και γι’ αυτό θα κερδίσει, όσα κεφάλια και αν θέλει αυτή η χίμαιρα του φιλελευθερισμού-μαρξισμού να φυτρώσει για να γαντζωθεί στην εξουσία ενός συστήματος της δικής του δημιουργίας το οποίο αργοπεθαίνει.

Νίκος Παπουτσάκης

Εθνικό Μέτωπο Νεολαίας