«Επιστολή στον (γραικύλο) Θανάση Τριαρίδη»
Αγαπητέ Θανάση,
Οφείλω να αρχίσω παραδεχόμενος ότι είσαι ένας συγγραφέας με εμπειρία ο οποίος δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του, δεν αφαιρούσε στο μοντάζ τις σπίθες από τα γραπτά του. Και αυτό στον δικό μου κώδικα ηθικής κερδίζει ένα κάποιο αυτοτελές επίπεδο σεβασμού που αφού το ζητάω για μένα πρέπει να το αναγνωρίσω και στον οποιονδήποτε άλλον. Η επιστολή όμως αυτή γράφεται ακριβώς διότι η παραδεδεγμένη λάμψη από μόνη της δεν συνεπάχθηκε ποτέ ότι πίσω της θα βρεθεί άστρο. Την ύπαρξη σου την έμαθα κάπου στα 15 από την ίσως πιο πεζή πηγή που θα μπορούσα, από τα προτεινόμενα της βικιπαίδειας, κάτω από το λήμμα για κάποιον άλλον συγγραφέα. Πάντως δεν ήσουν μια ιδιάζουσα αστραπή που χάθηκε, επέστρεφες ανά συγκομιδές μηνών και χρόνων σε βίντεο και πολιτι(στι)κές ειδήσεις που πετάγονταν στην αρχική μου, καθιερωνόμενος, αν μη τι άλλο, ως μια φωνή διαρκής. Η επιμονή σου και η ευκολία σου σε συγκεκριμένες “αποκαλυπτικές” αναγωγές και συμψηφίσεις σε έχουν επάξια καταστήσει ελλαδικό θείο του “παναντιφασισμού”, με τον αντίστοιχο τίτλο του παππού να απονέμεται φυσικά στον Χατζιδάκι και στο περιώνυμο “τέρας” του, που έπαιρνε τις μορφές που η φαντασία του θρασύ του απέδιδε κάθε φορά.
Η περιγραφή και τα παρατιθέμενα αποσπάσματα που διάβασα στις βικιπαιδειακές γραμμές για τα “Μελένια Λεμόνια” σου, ιντρίγκαραν επαρκώς το μυαλό ενός σχεδόν καθόλου τετριμμένα επαναστατίζοντος έφηβου, ο οποίος κωπηλατούσε στα ψηφιακά λιμνόνερα του “ψαξίματος”. Όντας παιδί δύο μη θρησκευόμενων, ελευθεροφρόνων πρώην κνιτών που με ενθάρρυναν πάντα να τα διαβάζω όλα, δεν ήταν κάποια εξ απαλών ονύχων θρησκευτική ρίζωση στο ανατροφικό επίπεδο που δημιουργούσε το κλώτσημα δυσανασχέτισης προς την επιτηδευμένη, καυτερή πορνοποίηση των βιβλικών εικόνων που έβλεπα ότι έκανες στις σελίδες σου. Δεν ήταν δηλαδή η αίσθηση μιας χλεύης προς την πιστευμένη φωτοδότρια έξηγηση που είχε τσιμεντωθεί μέσα μου από απογεύματα κατηχητικού και από θερμές προσευχές πριν τον ύπνο η αιτία που εξήλθε από το στόμα μου η στραβή γλώσσα του αηδιασμένου ύστερα από 5-6 διαβασμένα κεφάλαιά σου.
Αντίθετα μπορώ να πω ότι ορισμένες παράγραφοι του Μακιαβέλι και του Ρουσσώ έχουν επηρεάσει αρκετά αυτόν μου τον αισθητήρα ώστε, όπως εκείνοι, να νοιάζομαι πιο πολύ για τις πολιτικές και ηθικοκοινωνικές αποτυπώσεις κι αποτελέσματα του όποιου νοητικά θεόφερτου αυτοπροσληπτικού και συμπεριφορικού κώδικα ενός πολιτισμού, παρά για το ανά τις χιλιετίες ασήκωτο ερωτηματικό της ύπαρξης ή μη του Θεού. Κοντολογίς πιο πολλές δεκάρες δίνω στον σταυρό του Ηράκλειου και λιγότερες στον σταυρό του Παύλου. Ποιός ήταν, οπότε, ο λόγος της προκληθείσας δυσφορίας από τον “γκαβλωμένο Ιησού” σου; Ήταν το πρώτο βούτηγμα στις μαγείες του “αντικομφορμιστικού κομφορμισμού” που μου γινόταν, στην ξηρότερη και “ξενερώτερη” ενδεχομένως μορφή του, σε χρόνια που ακόμα δε μπορούσα να μορφοποιήσω και να φορτωθώ μια τέτοια έννοια, αλλά και που την αισθάνθηκα πάλι, στα κηρύγματα κάποιας ιδεολήπτριας καθηγητριούλας λίγο μετά. Έτσι συνένωνα τους κεραυνοβολισμούς φτιάχνοντας λίγο λίγο τον άνθρωπο που σου γράφει αυτή τη στιγμή. Το να αποδομείς προκλητικά λοιπόν (με μεταβολισμένες εικονίτσες της λατρεμένης σου σεξουαλικής απελευθέρωσης που κληροδότησε στην γενιά μου τον καταβαραθρωτικό δείκτη της πιθανότητας, για πρώτη φορά στην ιστορία, να μην την διαδεχτεί επαρκώς μια επόμενη) ένα παραδοσιοκεντρικό σύστημα πίστης με συγκολλητική ικανότητα και με τον ανάλογο ενσαρκωτικό του θεσμό, που η όποια πραγματική του δυνατότητα για καθοριστική πολιτική επιρροή και αληθινό blackmail potential έχει προ πολλού ροκανιστεί (όπως φάνηκε και στο νομοσχέδιο για τον ομοφυλοφιλικό γάμο και τεκνοθεσία) από ένα σύστημα που για “εποικοδόμημα” της διάρθρωσής του χρειάζεται τον αποδομητικό (φιλ)ελευθερισμό σου και όχι τις δυνάμεις που κράτησαν όρθιο αυτό το έθνος, δείχνει το πολιτικό και στοχαστικό σου μέγεθος… Εεε συγγνώμη, αυτό το “πτωματόστρωτο” θέλω να πω, που μέσα από τα ολιγόχρονα, ημιστρόγγυλα γυαλάκια σου απεφάνθηκες σθεναρά ότι ξεσκέπασες και εμείς οι σκοτεινιασμένοι συνεχίζουμε με “μισαλλόδοξο” πείσμα να το έχουμε ως βασικό κομμάτι της ταυτοτικής μας αναφοράς. Σ’ευχαριστώ που μου απέδειξες ότι η νοοτροπιακή πεμπτουσία του wokeness (το πάντα μη ξάστερα εκπεφρασμένο δίπολο των “ξύπνιων” μειοψηφικών με τις ατσάλινες αμυγδαλές από τη μια και η “πλανεμένη” εθνοχριστιανική πλέμπα από την άλλη) δεν πλήττεται και ιδιαίτερα από κάποιο χάσμα γενεών…
Τα έθνη, ξαναλές και ξαναγράφεις, είναι “μηχανές φόνου, τρόμου και ρατσισμού” και αποτελούν “φονικό τετραγωνισμό” των πολιτισμών που μόνο αυτοί υπάρχουν και ανταλλάσουν χαρωπά επιρροές ανά το χρόνο. Αυτή επέλεξες να είναι η δικιά σου ζωηρή επαλήθευση του πόσο αναπαυτικό είναι το ανάκλινδρο της αυτοσυρρικνωτικής αντιιστορικότητας για ανθρώπους γενεών που τα οφέλη της ειρηνικής ομοιογένειας τούς χαρίστηκαν, επαρκώς σφριγηλά για τα δικά τους ζητούμενα όσο και γυμνά προς “προοδευτικό“ πετροβόλημα από τους ίδιους και τους επόμενους. Απωθώντας βέβαια το πρώτο, το αδιάβαστο φύσημα αντίδρασης, λες πως παρότι δεν σταματάς να θεωρείς τα έθνη “μεγάλη απάτη των αιώνων” σέβεσαι και υπερασπίζεσαι το δικαίωμα κάποιου να δηλώνει και να πιστεύει ότι είναι Έλληνας, Γάλλος, Τούρκος, Ινδός κοκ και εχθρός δικός σου είναι η πολιτική προέκταση του, το εθνικό κράτος που αποκαλείς μαντρί, μάλλον μιλώντας ως αποσκιρτησμένος πρώην μικροβοσκός αυτού ε; Όμως ο κάθε περήφανος Έλληνας, Γάλλος, Τούρκος, Ινδός κοκ φοβάμαι πως δε θα σε αφήσει να απολαύσεις τους πόντους κηρυσσόμενης, πολιτικά ορθής ανοιχτομυαλοσύνης που μόλις θεώρησες ότι κέρδισες. Διότι θα σου αντιτείνει ότι εθνική συνείδηση δεν σχηματοποιείται ούτε πορεύεται εν κενώ° δεν εντάσσεται στην υποστασιακή κατηγορία των νοητών βασιλείων του παιδικού δωματίου μήτε στον μεταμοντέρνο αυτοπροσδιορισμό που οδήγησε τα μάτια (και τις νομοθεσίες) να υποτάσσονται στα 108 φύλα ένεκα της μοδοποιημένης και πυρωμένης αρνητικής ελευθερίας. Πλαίσιο πολιτισμού χωρίς υπαρκτούς κόκκους κοινότητας που αναγνωρίζουν εαυτούς ως κοινωνούς μιας ιδιαίτερης, διακριτής σε κάποιο μέτρο, κοσμικής αίσθησης δεν υφίσταται. Εκτός κι αν αυτό προδημιουργήθηκε με ξεχωριστούς από τα έθνη υπαρκτικούς νόμους από κάποιον θεό, στον οποίο όμως από όσο θυμάμαι δεν πιστεύεις εξίσου. Ο εθνικά συνειδητοποιημένος ξεκινά από την υπάρχουσα ρίζα ταυτίσεων,αγώνων, κατανοημένων παραδόσεων όσο και σκληρών σελίδων και καλείται να την επεκτείνει και διακλαδώσει σε ένα καλύτερο επίπεδο από ότι την παρέλαβε.
Η κρατοπολιτική μετουσίωση ενός έθνους πράγματι δεν είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ύφανση του συλλογικού του συνειδητού όπως αποδεικνύουν ο ελληνικός κοινοτισμός των πάλαι ποτέ οθωμανοκρατούμενων Βαλκανίων όσο και οι πασχίζοντες Κούρδοι και Παλαιστίνιοι στο σήμερα. Όμως ήταν ο στόχος στον οποίο (ρομαντικά, ναι) έτειναν και τείνουν οι αιματηρές μάχες για εθνική αυτοδιάθεση στην οποία εσένα από την κίβδηλα μετασυλλογική και μακροϊστορικά οικτρά προσωρινή πολυθρόνα σου σου έχει επιτραπεί να βλέπεις απλά “δυο σφαγεία”. Το διεθνές πεδίο βεστφαλικού κρατοκεντρισμού με απαρχές στην θρησκευτικά αυτόνομη ηγεμονία του cujus regio ejus religio που έφτασε μέχρι την πρώτη επίσημη αρχή του ΟΗΕ για την εσωτερική αυτονομία των κρατών, μπορεί να είχε όντως πολλές αιμάτινες κυλίδες στην διαδρομή του, αλλά παραμένει το θεσμικό και κοινωνικό υπόστρωμα επί του οποίου γεννήθηκαν και υπάρχουν όλα τα ανώτερα της προηγμένης ζωής.
Ένα απ’ αυτά είναι σίγουρα η (νεωτερικά συστηματοποιημένη) “παιδεία”, την οποία είμαι βέβαιος ότι κι εσύ (όπως και ο Χατζιδάκις και η καθηγητριούλα που ανέφερα στην αρχή) θα πασπαλίζεις με ζάχαρη ειδωλοποίησης ενάντια στο “εθνικιστικό δηλητήριο” και η οποία (θα) βασίζεται με κάποιον ασαφή τρόπο ασφαλώς στους κλασσικούς του πνεύματος. Κλασσικοί όμως οι οποίοι στηρίχθηκαν υπαρκτικά στα νικηφόρα βέλη των στρατών που είχαν ποτιστεί ενισχυτικά με αυτό το δηλητήριο, σαν τα βέλη του Ηρακλή στην σκοτωμένη Ύδρα, νικώντας τον εισβολέα και επιτρέποντας στη δημιουργία και στον στοχασμό να ανθίσουν. Ο πρωτοανθρωπισμός της αρχαίας σοφιστικής (όσο και η φιλοσοφία του “αντεπαναστάτη” Πλάτωνα) δε θα αναπτύσσονταν εφόσον η πανελλήνια ιδέα στην τότε φάση της δεν οδηγούσε στην αθηνοσπαρτιατική συμμαχία άμυνας (μετά τις ανατροπές των μηδόφιλων Ιππία και Δημάρατου αντίστοιχα) που παρήγαγε το Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα, τις Πλαταιές και τη Μυκάλη. Οι αγαπητοί σου όσο και αντικειμενικά μέγιστοι λογοτέχνες Ντοστογιέφσκι και Τολστόι δε θα διέθεταν ελευθερία και ειρηνευμένο χώρο για να γράψουν εφόσον ο (στεγνός από επιτεύγματα σφαγαίας μάλλον…) Ιβάν δεν μετεξέλισε την Μοσχοβία σε Ρωσία με τη στέψη και τις εκστρατείες του και αν, μερικές δεκαετίες αργότερα, η (διαπρυσίως λαϊκή, να σημειώσουμε) αντίδραση των Ρώσων δεν εξεδίωκε τους καταπατητές Σουηδούς και Πολωνούς από το Νόβγκοροντ και τη Μόσχα και δεν έκανε αυτοκράτορα τον Μιχαήλ Ρομάνοφ, τερματιστή της Εποχής των Αναστατώσεων και εγκαινιαστή των επόμενων δυόμισι αιώνων ρωσικής ανύψωσης.
Το εθνικό κράτος, τυλιγμένο στις επαρκώς χοντρές κλωστές ενός διεθνικού κουβαριού σχέσεων, αποτέλεσε και το κουκούλι πραγμάτωσης, παρεμπιπτόντως, όλων των πολιτικών και διαπροσωπικών (τριτενεργειακών) δικαιωμάτων και ασφαλίσεων, υπέρ των οποίων, βάζω το μεγαλύτερο στοίχημα, ομνύεις δυναμικά και τα θεωρείς αυτονόητα διότι ακριβώς τα σπασμένα σπαθιά των προγόνων στον Άγνωστο Στρατιώτη εν όψει του οποίου αποτροπιάζεις, ουδέποτε υποχρέωσαν εσένα να σηκώσεις σπαθί προς διαφύλαξή τους. Εάν καταργήσουμε το εθνικό κράτος στον βωμό του ψευτοφεντεραλιστικού πόθου ενός παραχαγμένου Βελεστινλή ή ενός μη διαβασμένου Μπακούνιν, θα κατρακυλήσουμε είτε σε κάποια μορφή “φυσικής κατάστασης” όπου οι “άγνωστοι σφαγιασμένοι” θα είναι και πιο σφαγιασμένοι και πιο άγνωστοι είτε στο βουτύρωμα του ψωμιού μιας συνορεύουσας με εμάς Τουρκίας με εδραιωμένες νεοαυτοκρατορικές φιλοδοξίες. Χώρας η οποία λογικά δεν έχει, η καημένη, αρκετούς Τριαρίδηδες να ζητούν κατάργηση της ταυτότητας της και μνημεία υπέρ των θανατωμένων προπαππούδων των νεοϋποτελών της, παραμένοντας έτσι ακρεφνώς μαχητική, εθνικιστική και θρησκευόμενη. Παραφράζοντας λοιπόν τον Τσώτσιλ, το εθνικό κράτος είναι η χειρότερη μορφή πολιτικοκοινωνικής οργάνωσης ενός σύγχρονου λαού, με εξαίρεση όλες τις άλλες.
Όμως Θανάση, δε θα ήταν ολοκληρωμένη επιστολή προς εσένα εάν δεν άφηνα και μία δύο προσεκτικές χαρακιές σε αυτό το τραγικό σημείο που έχεις επιλέξει να τοποθετήσεις ως υπεραναγωγική λυδία λίθο του στοχασμού σου, τον “ολοκαυτωματοκεντρισμό” και σ’αυτό το κοψοραμμένο Lebensraum σου, ως νεότερη μετάφραση και επικοινωνία του προς το “κοινό”, για το οποίο, ως τέτοιο, έχεις πει ότι δε νοιάζεσαι. Οι ζωντανοί πεινασμένοι, οι ζωντανοί “περίσσειοι“ δε θυμάμαι να σε έχρισαν θεωρητικό της δυστυχίας τους και ταξινομητή του είναι τους ώστε να τους ομογενοποιείς ιστορικά με τους μελλοθάνατους των σφραγισμένων βαγονιών του 1942-45. Πολύ περισσότερο δεν θυμάμαι να σου έδωσαν την κατάφαση τους οι απόγονοι των νεκρών του Άουσβιτς στο… διασταλτικό σκόρπισμα των σταχτών των προγόνων τους εν είδη δραματοποιητικής δυνητικολογίας. Το αίμα που στα μέσα του αιώνα μας θα προκύψει από τις διαπληθυσμιακές συρροές της ολικά σπασμένης δημογραφικής αλυσίδας εντός του κατά Κονδύλη οικουμενοποιημένου ηδονιστικού αιτήματος της κατεστημένης μαζικοδημοκρατικής συνθήκης, δεν έχει καμία αναλογική σύνδεση κινήτρων με τις κρεμάλες του Ρούντολφ Ες
Κάτι που με τη σειρά του δεν αναιρεί αλλά καθώς φαίνεται ούτε εμπλουτίζει το εκτιμηταίο του ανοίγματος της ενδοδυτικής κουβέντας για βοήθεια στις τριτοκοσμικές χώρες. Εσύ βέβαια (δεδομένου ότι οι προτάσεις των συγγραφέων πάντα διατυπώνονται σε ένα “ημιιδεατό” έδαφος) δεν κάλεσες σε διαγραφή κρατικών χρεών, ύπαρξη αυθεντικών επενδύσεων που θα ανοίξουν θέσεις εργασίας ή τεχνογνωσιακή βοήθεια, ώστε οι Νιγηριανοί και οι Κονγκολέζοι να αξιοποιήσουν τους τεράστιους πλούτοπαραγωγικούς πόρους που περιμένουν κάτω από τα ξυπόλυτα πόδια τους δηλαδή σε απτή εντόπια ανάπτυξη των τριτοκοσμικών περιοχών. Δεν επιτέθηκες στη λίστα του Forbes οι (άεθνοι κι απάτριδες, όσο κι εσύ) κροίσοι της οποίας έχουν ο καθένας το ΑΕΠ 15 κρατών της Αφρικής σε μετοχές. Όχι όχι. Εσύ εστίασες στο ημικαθημερινό μπάνιο και τον ζεστό βραστήρα του δημογραφικά φθίνοντος και πλέον μαστιγούμενου διαρκώς από τον πληθωρισμό μέσου Ευρωπαίου, επιλέγοντας να τον μολύνεις με την τόσο καλοδουλεμένη και ιδεολογικά αξιοποιημένη στην εποχή μας Ενοχή° μάλλον για να καταπραΰνεις λίγο την αυτοάνοση δικιά σου.
Ξαναγυρίζοντας όμως στην πιασάρικη χιτλερολογία, το Ολοκαύτωμα δεν διέθετε επιβιωτικά, ανασχετικά και υπερασπιστικά της κερδισμένης αυτοχθονίας χαρακτηριστικά, όπως θα έχει για τους λευκούς η διαμεσογειακή πολεμική έκρηξη των “μεσιανών δεκαετιών” του 21ου αιώνα που σκιαγραφείς. Όποια ερμηνεία για το Ολοκαύτωμα και αν πάρεις (ακόμα και την εθνικοσοσιαλιστική, η οποία κατέτεινε μάλλον σε μια θέαση “αποπαρασίτωσης” του εσωτερικού της φυλής) θα δεις ότι δεν διακυβευόταν κάτι από τα παραπάνω και οι γενοκτονικές ενέργειες του Τρίτου Ράιχ ήταν ιδεολογικά-δογματικά κινούμενες προς μη κατακτητικής ροπής ομάδες πληθυσμού, όσο και οικονομικής στόχευσης° απαλλαγής ουσιαστικά των δοντιών του μεγαλοβιομηχανικού συμπληρώματος της “Νέας Τάξης Πραγμάτων” από την μικρομεσαία εμπορική και επιχειρηματική δραστηριότητα (σε καίριο ποσοστό της οποίας ηγεμόνευαν Γερμανοεβραίοι) καθώς και παροχής δουλικού εργατικού δυναμικού στα νέα εργοστάσια του. Η προχωρημένη ανορθολογική τύφλωση είναι δε εμφανής σε δύο ακόμη παραδείγματα ιστορικών δεδομένων. Αφενός στην επιλογή να μην αξιοποιηθεί συμμαχικά το αντισταλινικό μίσος των Ουκρανών οι οποίοι σφάχτηκαν σχεδόν εξίσου από τον γερμανικό στρατό για να συνεχίσει αστράβωτο στο μυαλό του το πανγερμανικό δόγμα. Αφετέρου στο ότι ακόμα και μετά το γύρισμα της πολεμικής πλάστιγγας κατά του Άξονα σημαντικότατο μέρος των μεταφορικών μέσων, των καυσίμων και του βοηθητικού προσωπικού των SS ενώ χρειάζονταν στα μετόπισθεν των μαχών στέλνονταν στην επιτέλεση της εξολόθρευσης Εβραίων, Ομοφυλοφίλων, Τσιγγάνων και (αριότερων φαινοτυπικά και ιστορικά συμπληρωματικών προς τους Τεύτωνες σύμφωνα με τον “σχεδόν γιο” του Χίτλερ, Ντεγκρέλ) Σλάβων.
Εάν λοιπόν η αντιιστορική υπερευαισθησία αποσυνδέσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από το πραγματικό του συγκείμενο και μας επιτραπεί χωρίς πολύ σκέψη να μιλάμε για “κυμαινόμενα ολοκαυτώματα”, προφανώς και το Lebensraum δεν θα θεωρηθεί παράλογο να εξέλθει των γραπτών του Χάουσχόφερ, να ανασκευαστεί και να σε βάζει να πεις την ιστορία του “καταπατημένου ζωτικού χώρου του καθενός μας”. Όταν όμως μεταπηδάς από το Vorwarts Nach Osten στο παράνομο παρκάρισμα μπροστά από ξένο γκαράζ τότε μάλλον σβήνεις πολύ βολικά ένα ενδιάμεσο σημείο. Σβήνεις το ότι η υποστήριξη της άνευ ελέγχων μετανάστευσης από μια ήπειρο σε μια άλλη που πρεσβεύουν οι ομόσταβλοί σου ποικιλόμορφοι πιστοί του No Borders δεν διαφέρει και πολύ ιδεακά από τον “άριο” αποικισμό των απέραντων στεπών τον οποίο διάνοιγε η Επιχείρηση Barbarossa. Σου αρέσουν ιδιαίτερα αυτά τα άλματα, ετσι Θανάση ; Όπως η ευχή σου για το 2024, που ήταν (απαντητικά προς την Διαμαντοπούλου) να γίνεται η Ευρώπη διαρκώς και ταχύτερα πιο “σκουρόχρωμη” αφαιρώντας δεξιοτεχνικά από τον συλλογισμό σου το “δια της βίας” που εμπεριέχετο καθαρά στην ολιγόλεκτη προειδοποίηση της πρώην υπουργού.
Θεωρία του Lebensraum δεν είναι εν τέλει τίποτε άλλο από την επιβολή ως “ιστορικού δικαιώματος” της δυνατότητας των σφύζουσων δημογραφικά χωρών που η ευζωία των “παρά πολλών τους” δεν ήταν πια εξασφαλίσιμη από τα χωράφια που διαθέτει η (βεστφαλικά) δική τους επικράτεια, να εξάγουν τμήματά των μη χορτάτων τους ορμητικά στο εύφορο πέρα. Αυτό δηλαδή που μένει και από τη δικιά σου θέση εάν κλαδέψουμε τολμηρά και την τελευταία περικοκλάδα ηθικολογίας. Η 3η θέση από τις 25 του προγράμματος του NSDΑP περί απαίτησης “γης και χώρου” και το γνωστό σύνθημα “Αίμα και Γη” του Υπουργού Τροφίμων και Γεωργίας του Ράιχ Βάλτερ Νταρέ άλλαξαν χρώμα δέρματος, έκταση λόγου και περιτύλιγμα κηρύγματος φαίνεται… Η ανωτερότητα του σωστού εθνικιστή είναι ότι θα αναγνώριζε την κυριαρχία και την αυτοχθονία των αφρικανικών λαών και στο σενάριο στο οποίο η ροή της απειλούμενης πλημμυρίδας ήταν ανάποδη και ο Τριαρίδης ενός άλλου σύμπαντος είχε μεγάλα ρουθούνια ή φορούσε τουρμπάνι. Άλλωστε ο βασικός στοχαστής του ρομαντικού, “αντιγαλλικού” εθνικισμού του 19ου αιώνα, ο Herder, τάχθηκε ξεκάθαρα εναντίον της ευρωπαϊκής αποικιοκρατικής επέκτασης.
Εσύ όμως Θανάση μαζί με όλους τους γραικύλους θα συνεχίσεις να παίζεις υποκριτικά με το μικροσκόπιο και να κρεμάς στο λαιμό των αντίπαλων σου τον μεγάλο καθρέφτη στον οποίο αντικατοπτρίζονται αναποδογυρισμένα και υπερθετικά οι καταστροφικές αντιφάσεις των δικών σου ουτοπιών. Αλλά όλοι οι καθρέφτες κάποια στιγμή πέφτουν και σπάνε. Τα θραύσματα παραμένουν κοφτερά και ματώνουν τα άσκεπτα δάχτυλα, ακόμα και αν η πένα ενός “όχι πάρα πολύ Ναζί” συγγραφέα γράφει θεατρικά και ποιήματα, για την σκοτεινή κι ανείπωτη ιστορία της αιχμηρότητας.
Αλέξανδρος Βασιλόπουλος
No Comments