Ευρωμητσοτακισμός : Ύβρη, καθεστώς και συνείδηση
Στον πολιτικό κόσμο της απαξιωμένης προσδοκίας και της προσδοκώμενης απαξίωσης οι αναγκαίες συνειδητοποιήσεις τείνουν, για περισσότερο χρόνο από ότι άλλοτε, να περιφέρονται ασχημάτιστες στα αυτιά και στα μυαλά πολλών και πολλαπλών, πριν μεταπλαστούν σε στρατηγική με σειρά και δη σε μαχητικό-ξεσηκωτικό σάλπισμα. Στην έννοια του Αντιμητσοτακικού Μετώπου (μετά την αρμεγμένη περάτωση του αντίστοιχου και προηγηθέντος Αντισύριζα Μετώπου) γινόταν αναφορά κυρίως σε άρθρα φιλοκυβερνητικών ηλεκτρονικών μέσων είτε ως κακό όνειρο είτε ως αυστηρά ενδοκοινοβουλευτική διεργασία και ελπιζόμενη εξέλιξη εκ μέρους του αριστερού τμήματος της προεκλογικής αντιπολίτευσης, γνωστού εκείνες τις μέρες και ως «κυβέρνηση ηττημένων». Και είναι αλήθεια πως για μεγάλο μέρος και του δεύτερου μισού της πρώτης θητείας (περίοδος όπου συνήθως παρουσιάζεται δημοσκοπική κάμψη του κυβερνώντος κόμματος) η δημιουργία μιας μορφής μετώπου ενάντια στο μητσοτακικό μοντέλο διαχείρισης και τα δεινά του εμφανιζόταν, στο πραγματικό επίπεδο των «από κάτω», κατά βάση στις αφίσες ολιγομελών σχηματισμών με βαρύγδουπα ονόματα και σε twitterικές «πύρινες ευχές». O αρχικός καταλύτης υπέρ της μεταβολής αυτής της κατάστασης ήταν βέβαια το έγκλημα των Τεμπών. Με τον θεαματικότερο και δραματικότερο τρόπο ο συνδυασμός ελιτισμού, ημιμετρικής ανικανότητας και εκσυγχρονιστικού, αντιπολιτικού φαμφαρονισμού εκτροχιάστηκαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά σκόρπισαν σε πανεθνική κλίμακα την οργισμένη οδύνη, καθώς όλοι φανταστήκαμε συνειρμικά εαυτόν και αγαπημένους στα απανθρακωμένα βαγόνια, και περιέστρεψαν ταχύτερα τον τροχό των αναγκαίων συνειδητοποιήσεων αν και φυσικά δεν ήρκησε από μόνος του.
Εκλογές και Συριζαράχνες
Ο τιρκουάζ τιμητής της κυβέρνησης όσο και ο ειλικρινής παρατηρητής των καταστάσεων θα μου επισημάνουν σε αυτό το σημείο (δακτυλοδεικτικά ο πρώτος, καλοθέλητα ο δεύτερος) το γνωστό και πραγματικό «σαραντατακατο» των εκλογών του Ιουνίου το οποίο κατάφερε να αποσπάσει ο Μητσοτάκης. Όμως αυτές οι εκλογές απλά ενταφίασαν εμφατικά την πιθανότητα να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα που θα εκκινήσει ή/και θα στεγάσει αυτό το επιθυμούμενο μέτωπο δυσαρέσκειας. Ραπίστηκε από τον Έλληνα ψηφοφόρο για το γεγονός ότι δεν απέβαλε τελικά την ευκαιριακή αντίληψη και πρακτική και τα (άλλα) μυωπικά συμπαραμαρτούντα «κοινωνικής μηχανικής» που παρήγαγε το εμποτισμένο «ηθικό πλεονέκτημα». Τούτα ήταν το πολακοπενεμένο «τσάκισμα μικρομεσαίων», η εξόφθαλμη και συχνά ημιπροδοτική λαθρολαγνεία τόσο επί διακυβέρνησής του όσο και κατά την κρίση του Έβρου του 2020 ως αντιπολίτευση και βεβαίως οι Πρέσπες τις οποίες υλοποίησε άνευ προεκλογικής δέσμευσης° κόντρα στην διαπραγματευτική θέση ισχύος από την οποία εκκινούσε η Ελλάδα στο ζήτημα, στο κινηματικά εκπεφρασμένο λαϊκό αίσθημα αλλά και στην νομική κι εθνική ανάγκη διευρυμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας 180 (αν όχι 200) βουλευτών.
Να μην παραβλεφθεί ότι οι γαλάζιες ψήφοι της 9ης Ιουνίου που έβγαλαν κυβέρνηση ήταν 2.1 εκ, λιγότερες κατά 100.000 περίπου από αυτές του 2019 με την ενδιάμεση (αλλά μεταβατική κι αυτοακυρωμένη από επιλογή με ότι αυτό συνεπάγεται για την εξ αυτής συμπερασματολογία) κάλπη της απλής αναλογικής να είχε μια συγκυριακή αύξηση (2.4 εκ). Η εντολή του Ιουνίου δεν ήταν η λευκή επιταγή προς το πρόσωπο ενός αυτάρκους θριαμβεύοντος όπως θα ήθελε το πρωθυπουργικό επιτελειο να πιστεύει. Ήταν μια απόδοση ευκαιρίας με πολλά ύστατα, απαιτητικά και κοπιασμένα χαρακτηριστικά η ανάγνωση της οποίας από τους επανεκλεγέντες-κυβερνώντες γίνεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Ταυτόχρονα (ιδίως) η παλιά (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) μα και η καινούργια (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) δικομματική υπεραπορροφητικότητα μας κουνάει το μαντήλι του αποχαιρετισμού. Η οκτακομματική (εννιακομματική μετά την δημιουργία της Νέας Αριστεράς και το αγεφύρωτο που έριξε στον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη) βουλή και η τεράστια αποχή εκφράζουν τον κοινωνικό συνδυασμό αυξημένων προσδοκιών και σωρευμένης και εν πολλοίς συλλογικά ακατεύθυντης σύγχυσης που παράγει η τσαλαπατημένη πυξίδα. Τα χέρια των ιστορικά ευτελών μικροβολεμένων συνέχισαν να τρέμουν λιγότερο, να προχειροσυνθέτουν πλειοψηφίες της μειοψηφίας και να κερδίζουν στις οραματικά άνυδρες εκλογικές αναμετρήσεις όπως η εν λόγω. Το σκοτεινό χάσμα όμως βαθαίνει παράλληλα και, κατά Νίτσε, «όταν κοιτούν για πολύ ώρα την Άβυσσο, στο τέλος και η Άβυσσος θα τους κοιτάξει».
Οι ρυτίδες του κεντρώου
Η περιπατούσα ύβρη για τις εθνικές αξίες που αποτελεί η περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη στέκει ως αρχετυπικό ιδεολογικό παράδειγμα του «ανώτερου» Κέντρου όπως το ανάτμησα στο προηγούμενο κείμενο. Οι ροές (ανθρώπινες, κεφαλαιακές και ιδεακές) διαχειριζόμενες με μια «μετριοπάθεια», που η πραγματική της σύσταση και αξία θα εντοπιστεί μάλλον μόνο βαθιά στον μετωπιαίο λοβό των κουστουμάτων που την εκθειάζουν, αποτελούν την ιερή μονοδιαστατικότητα της «υπαρκτής πολιτικής». Η κοινωνικοοικονομική πολιτική, η ταυτοτική μηχανική και οι γεωπολιτικές επιλογές που την διατηρούν και την ομορφαίνουν πρέπει να προτιμώνται και να ενισχύονται! Ομίχλη αλαζονικότητας τύλιξε τα μυαλά των κεντρώων λαμβανόντων τις κυβερνητικές αποφάσεις (δηλαδή του Μητσοτάκη και των «5 συνεργατών που τους στέλνει έτοιμα τα νομοσχέδια» όπως εύστοχα οβιδοβόλησε ο Μάριος Σαλμάς στην συνεδρίαση της ΚΟ στα τέλη Ιουνίου) μετά το 41%, κατάσταση λογικά αναμενόμενη, αλλά δεοντολογικά και πάλι αξιοκαταφρόνητη. Πίσω από μια σιγουρεμένη κάλυψη και άμυνα η εσωτερική αδιαντροπιά πετάει ξελαφρωμένη λίγα λίγα τα ψεύτικα δέρματα. Με τον κίνδυνο φυσικά εάν εκείνες διακοπούν αιφνίδια η αποκρουστική αυθεντική όψη της να γνωστοποιηθεί χωρίς να μπορούν να τη σώσουν φτιασιδωτικές αμφισβητήσεις.
Εξάχρωμες προτεραιότητες
H μη πραγματική καταπολέμηση της ακρίβειας, του δυσθεώρητου στεγαστικού κόστους (που περνάει μέσα από το πάρτι του Airbnb) και της αισχροκερδικής καρτελοποίησης σημαντικών στοιχείων της οικονομίας (ενέργεια, τμήμα των Supermarkets) συνδυασμένα με τις ανεμογεννήτριες που φυτρώνουν στη θέση της αποτεφρωμένης χλωρίδας και με το χρυσοσκονισμένο ξεπούλημα ελληνικών εκτάσεων σε (ισραηλινής πρωτίστως καταγωγής) «επενδυτικά» κοράκια, δείχνουν τη θέση του μητσοτακισμού στο ζωτικό τρίγωνο λαού-εθνικής γης-οικονομικότητας. Από την άλλη η κατάρτιση «Εθνικής στρατηγικής για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ» που καλλωπίστηκε και από τους (δανεικούς) διθυράμβους της κάθε Rosa Progressive στον διαδικτυακό χώρο και φυσικά ο ανάλογος γάμος και η τεκνοθεσία που την ακολούθησαν, έπνιξαν τις περισσότερες εναπομείνασες αυταπάτες γαλάζιων ακόμη παλαιοσυντηρητικών, που ήδη βέβαια είχαν σπρωχθεί, από πολλά δείγματα γραφής, στην εντατική της ιστορίας. Το Δικαίωμα μάλλον επαναπροσέγγισε την ρωμαιογενή, ισχυοκεντρική (επί άλλων υπάρξεων) απαρχή του επιβάλλοντας την κατακτητικά παροχική πρωτομορφή του στις συνειδήσεις των βουλευτών. Ρίζες για τις οποίες προειδοποίησε και τις οποίες χρωμάτισε με την καταγγελτική ανησυχία της η Σιμόν Βέιλ προ ενός αιώνα, με το επιτελείο της κάθε Φαντουδάκη (που πλέον ελπιδοφόρως εκπαραθυρώθηκε) να μην δείχνει να έχει μελετήσει την ιδιαίτερη φιλοσοφία της. Η αληθινότητα και η λογικότητα του γεγονότος ότι μια υιοθεσία δεν αποτελεί προέκταση των κτητικών δικαιωμάτων του υιοθετούντος αλλά μια αποκαταστατική ρύθμιση από μέρους του σύγχρονου κράτους (του πρωταρχικού κι υπέρτατου δηλαδή κοινωνικοπρονοιακού μηχανισμού) του περιβάλλοντος γέννησης και φυσικής ανατροφής του υιοθετούμενου (που (θα) ήταν ενα ζεύγος άνδρα και γυναίκας) παραπέμφθηκε στις προοδευτικές καλένδες από τα χρωματιστά γλωσσόφιλα των θεωρείων. Οι μητσοτακικές προτεραιότητες εκφράστηκαν λοιπόν με καθαρότητα… παντεύοντας και επί του πρακταίου απελευθερωτικό προοδευτισμό και νεοφιλελευθερισμό του ΤΙΝΑ στον ναό της πλαστής παντοδυναμίας υπό τα ρύζια και τα κουφέτα του Κέντρου. Την ίδια βέβαια στιγμή δημογραφικό, ερήμωση ακριτικών (και μη) περιοχών με τα σχολεία και τις λοιπές δημόσιες υπηρεσίες να καταπίνονται από το λουκέτο και πρωτόγνωρα πολυμέτωπη υποχωρητικότητα έναντι των εχθρικών γειτόνων (φιέστα Ράμα εντός Αθηνών, «μακεδονικές» δηλώσεις προέδρου Σκοπίων, γεραπετρίτειες υποκλίσεις κάθε ύψους και (γεωγραφικού) πλάτους) δεν χτυπούν αλλά αντιθέτως κοντεύουν να κομματιάσουν την πόρτα των εθνικών μας ορίων.
Η τιάρα πριν το σαρίκι
Στο επίπεδο της «μεγάλης» εξωτερικής πολιτικής η μητσοτακική εξουσία αντιλαμβάνεται τη χώρα κατά κυριολεξία ως διαμέρισμα και πρόθυμη εμπροσθοφυλακή μιας δυναμικά και εκτασιακά ασαφούς αλλά «ηθικά ανώτερης», βρυξελλοκεντρικής οντότητας κάνοντας (δια του εξευτελιστικού δυτικοραγιαδισμού) οριακά τον Κώστα Καραμανλή και τα «αγωγικά» ανοίγματά του να δικαιούται αναδρομικά το «Θα ρθεις σαν Αστραπή» που έπαιζαν οι Οννεδίτες στις ομιλίες του χορεύοντας με το κιτς. Δεν την βλέπει ως κράτος με αδιαπραγμάτευτη υπόσταση εντός μιας συμμαχίας (της οποίας η Ουκρανία και το Ισραήλ δεν αποτελούν μέλη) αμοιβαίας (φυσικά με ανισότητα στην τελική “πίτα” που καθορίζεται από την ρεαλιστική ισχύ των διαμοιραζόντων) επωφέλησης που συνοδεύεται από υποχρεώσεις εντός ενός ορίου αξιοπρέπειας. Το «ανήκομεν εις την δύσιν» βγαίνει από το στόμα του κυβερνητικού εκπροσώπου ως να αναφέρεται σε αγορασμένο οικόπεδο, όπως έχει πει εδώ και μια δεκαετία ο Κωνσταντίνος Γρίβας. Στην «γαλάζια Ελλάδα» έχει δοθεί από το πρωθυπουργικό πείσμα ο ρόλος του «απροϋπόθετου» (κυβερνητικά ειπωμένος όρος) ακοντιοφόρου και πορτιέρη της αυτοπαρηκμασμένης σημερινής δύσης° με αμαρτήματα της την ατομικιστική, αντιμαχητική ουτοπιοκρατία στο φαντασιακό των εσωτερικών κοινωνιών της, το πλανερό καθρέφτισμα των άλλων πολιτισμών στον εαυτό της και φυσικά την απογυμνωτική μεταφορά της βιομηχανίας της από την Rust Belt, από τον γαλλικό και ιταλικό βορρά και πρόσφατα και από τα ανατολικά της Γερμανίας σταδιακά στην παράκτια Κίνα και στις ξεχασμένες επαρχίες των Ινδιών και του Μπαγκλαντές και την παράδοση των νέων της στον προσωρινό παρασιτισμό των υπηρεσιών αρχικά και στην «ευέλικτη» επισφάλεια σήμερα. Οι ταχύτατες (πριν από ευρωπαϊκές οικονομίες πολύ ευρωστώτερες της ελληνικής) και γενικά αστρατήγητες κυρώσεις στη Μόσχα και η αναφορά σε… πόλεμο εναντίον της, η «εξορία» του Δένδια στο ΥΠΑΜ, η χρήση του χρωματιστού γάμου ως αντιπουτινικό πολιτιστικό όπλο δια στόματος Καιρίδη και φυσικά η εξαγορά «φιλίας» από τον Ερντογάν με νόμισμα μικρές και μεγαλύτερες φέτες από την κυριαρχία των (πιθανώς εξοπλιστικά αδυνατισμένων) νησιών, υπακούει σε αυτή την νοοτροπία ευρωκεντρώας αεναότητας και στη νηνεμική εικόνα που η τελευταία απαιτεί.
Το Καθεστώς…
Με την εθνοβλαπτική κι επισφαλειακή αίσθηση που κομίζει στον Έλληνα η οριζόντια ριζοσπαστικότητα των παραπάνω αποφάσεων και καταστάσεων εμφανίζονται οι πρώτες μη ευκαταφρόνητες στάλες που δημιουργούν την αντιληπτική πάχνη του Καθεστώτος για το ιδεολογικο-κυβερνητικό οικοδόμημα. Πολλαπλασιαστές της, φυσικά το τεράστιο χάσμα ισχύος που διαφαίνεται στην όποια σύγκριση με την αξιωματική αντιπολίτευση (και η συνακόλουθη γελοιοποιητική αποδιάρθρωση αυτής, που συνεχίζεται μέρα με την μέρα), το καθεαυτό της δεύτερης τετραετίας, που σε όλη τη Μεταπολίτευση υπήρξε συνώνυμο των εκρήξεων εξαχρείωσης αξιωματούχων και φυσικά των καυτών σκανδάλων πολλών εκατομμυρίων, και η προσωποκεντρική στρατηγική του μητσοτακικού μηχανισμού. Διότι προσωποκεντρική ήταν η τελειωτική κορωνίδα του «Αντισύριζα Μετώπου» (δηλαδή της επιτυχούς ενοποίησης σε ένα κόμμα των όμοιων και συμβατών δυνάμεων του ΝΑΙ του δημοψηφίσματος σε αντίθεση με των φύσει και θέσει ετερόκλητων του ΟΧΙ) που έφερε τη νίκη του 2019 και σε μεγάλο βαθμό και του 2023 και προσωποκεντρικές ήταν αρκετές από τις προαναλυθείσες αντεθνικές στροφές τις οποίες φιλοκυβερνητικά μέσα και πολιτευτές χαρακτήρισαν ορθά σαν «προσωπικό στοίχημα του πρωθυπουργού». Το κυριότερο από αυτά φυσικά ήταν τα ζητήματα των ομόφυλων ζευγαριών με τις υπολογίσιμες αναταράξεις που έφερε στην ΚΟ. Ο προσωποκεντρισμός (ο οποίος είναι εν μέρει αποτέλεσμα γενικής και παγκόσμιας επικοινωνιοποίησης της πολιτικής και εν μέρει ζήτημα πολιτικά αποφασισμένων εμφάσεων) περιέχει τα οφέλη και τα ρίσκα του παλαιού απολυταρχισμόυ χωρίς το πραγματικό σιδερένιο χέρι του. Τα οφέλη είναι προφανώς η προστιθέμενη λάμψη και επιβλητικότητα καθώς και το πεδίο αξιοποίησης κάποιων «απέθαντων» στοιχείων της μαζικής ψυχολογίας που διαπερνούν τους συγκροτούντες την «βάση». Το ρίσκο έγκειται ουσιαστικά στην πιθανή κατάληξη της δυσαρέσκειας των πολλών με τη διάψευση ελπίδων και άνωθεν υποσχέσεων υψηλού πήχη (ένα θεοδόξαστο επιτελικό κράτος πνιγμένο σήμερα στις στάχτες, στη λάσπη και πλέον και στα νεκρά ψάρια μας έρχεται στο μυαλό) όπου κάθε βέλος αντιδρώντα μοιραία θα ξύσει το μάγουλο (ή και το λαρρύγγι) αυτού του κυρίαρχου προσώπου-αρχηγού. Κάτι που άλλωστε είχε διαπιστώσει με τον σκληρότερο δυνατό τρόπο ο κλασσικά απολυταρχικός τσάρος Νικόλαος Β μεταξύ Ιανουαρίου 1905 και Ιουλίου 1918.
Καθεστώς σημαίνει τελικά το μπάλωμα των εναλλακτικών χαραμάδων και των τρυπών που προξενούν τα αιχμηρά ερωτήματα από ένα μόνο υλικό, στην προκειμένη περίπτωση από το τσιμέντο των κεντροφιλελεύθερων «τελειωμάτων», των πολυαγιασμένων μεταρρυθμίσεων, του «Μητσοτάκη που θα τα φτιάξει», το οποίο επεκτείνεται παντού βαθμιαία° ξεκινάει από τον (κοινο)βουλευτικό λόγο και τα κανάλια και φτάνει στις προσταγές επαναδιαμόρφωσης των προσωπικών συνηθειών του πολίτη ξηλώνοντας τα αντίρροπα «μέτρα», με ενδιάμεσο φυσικά σταθμό τις ράγες των Τεμπών. Το μισητό φράκο του ελιτιστή που θα φορεθεί στη ΔΕΘ έχει χωρίς αμφιβολία υφανθεί μπροστά μας. Το μοιραίο όμως «κουσούρι» της ασφυξίας είναι η οριζόντια επίδραση. Σε ανθρώπους της δικής μας Ιδέας, συνειδητοποιημένους και ζυμούμενους, σε αριστερόστροφους με μικρότερη ή μεγαλύτερη ιδεοληπτική αγκύλωση μα εντυπωμένη ισχύ αλλά πια και σε ψηφίδες του 41%. Χθεσινούς ευρωσαλιάριδες ελαφροπατριώτες που έχουν αρχίσει να νοιώθουν τον κλοιό (καθημερινό και εθνικό) να τους σφίγγει κι εκείνους, με το παιδί τους να λαμβάνει υποχρεωτικά χειροκροτούμενες επενδυτικές βαθμίδες αντί για δωρεάν ή δια ευνοϊκού δανείου πρώτη κατοικία και με την εθνική περηφάνεια και πυγμή να αντικαθίστανται από «γενναιότητα στις υποχωρήσεις», από αύξηση λαθρομεταναστευτικών ροών κατά 220%, από πολυπολιτισμικά μαχαιρώματα και πολυπολιτισμικούς βιασμούς στα σοκάκια και τα σχολικά προαύλια Αθηνών και Θεσσαλονίκης.
…και οι ρωγμές του
Η σήψη της «αυτοκρατορίας των εκσυγχρονιστών» με τις υπερπροοδευτικές προτεραιότητες που ξεχαρβαλώνει (και ξεπουλάει) πολυμόρφως τον Ελληνισμό φαίνεται να σπέρνει ανέμους δυσαρέσκειας όλο και πιο… συμπεριληπτικής εμβέλειας. Το ευρωεκλογικό αποτέλεσμα με τον κεραυνό του 28%, την ενίσχυση πατριωτικών φωνών (Ελληνική Λύση, Φωνή Λογικής αλλά και του Εθνικού Μετώπου στην αναλογούμενη κλίμακα) και του ΚΚΕ, αλλά κυριότερα με την αδυναμία απορρόφησης της νεοδημοκρατικής φθοράς από δυνάμεις με (δομική ή εξαναγκαστική) κεντρώα και φιλομετριοπαθή αναφορά δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τον μεταμνημονιακό-μετατσιπρικό ΣΥΡΙΖΑ φανέρωσαν και στους τελευταίους την δυσωδία που εκπέμπει το σήμερα του ευρωμητσοτακισμού. Οι εθνικιστές με την μακιαβελική μας στρατηγικότητα και την άναρχη ψυχή μας είμαστε αυτοί που ακούμε το σφύριγμα της ιστορίας και που πρέπει να δομήσουμε τις κινήσεις και τους τρόπους μέσω των οποίων θα γεννηθούν και θα θεριστούν επιτυχώς οι θύελλες της ανατροπής.
Αλέξανδρος Βασιλόπουλος
No Comments