Η υλιστική σκέψη ως παράγοντας εθνικού διχασμού
Είναι κοινώς γνωστό πως η εθνική συνείδηση συνιστά το πυρηνικό στοιχείο που συνέχει μία φυλετική κοινότητα καθώς και βάση επιβεβαίωσης της προγονικής ταυτότητας ενός λαού. Χάρις αυτόν τον τρόπο εαυτικής αντίληψης τα έθνη και δη το ελληνικό διατήρησαν ακμαία την υπόσταση τους στη διάρκεια του χρόνου. Η αναφερόμενη μορφή συνείδησης για να είναι λειτουργική και ωφέλιμη απαιτείται να υπερβαίνει όλες τις υπόλοιπες αντιλήψεις για τη θέση του υποκειμένου εντός ενός πλαισίου κοινωνικής οργάνωσης. Η αίσθηση του εθνικού ανήκειν είναι ζωτική για τη διασφάλιση της ύπαρξης ενός εθνικού συνόλου. Ένα άτομο χρησιμεύει πραγματικά για το Έθνος και δύναται να προσφέρει μόνον όταν προτεραιοποιεί την εθνική του ταυτότητα και έπειτα οιαδήποτε άλλη ιδιότητα θεωρεί και αισθάνεται πως το εκφράζει.
Ουκ ολίγες όμως ήταν οι περιπτώσεις που η εθνική συνείδηση υποβιβάστηκε από δευτερεύουσες σκέψεις όπως η έντονη έγνοια για την κοινωνική θέση έκαστου ανθρώπου στο κοινωνικό οικοδόμημα. Η υλιστική κοινωνιολογική ανάγνωση, η ηλικία της οποίας μετριέται από την αρχαιότητα αλλά θεμελιώθηκε ουσιαστικά από τον μαρξισμό οδήγησε στην ανάπτυξη μίας νέας μορφής συνείδησης, της ταξικής, που συνέβαλλε στον υποβιβασμό της ανθρώπινης κοσμοαντίληψης ευρύτερα αφού παρότρυνε τα άτομα να διαβάζουν και να κρίνουν τον κόσμο με αποκλειστικό κριτήριο την κοινωνική τους θέση και την ποσότητα των αγαθών που κατέχουν. Σταδιακά άρχισε να καλλιεργείται η άποψη πως ως μέλος του ανθρώπινου είδους λαμβάνεις την αξία σου αναλόγως με το ύψος του πλούτου που βρίσκεται στην κατοχή σου. Επρόκειτο για μία άκρως υλιστική και ζωώδη γνώμη καθώς κατωτεροποιεί τον άνθρωπο μετατρέποντας τον σε ένα βουλιμικό και ακράτητο ον το οποίο αντιλαμβάνεται ως βασική αξία και σκοπό της ζωής του τη διεύρυνση του κουταλιού του και καταλήγει είτε να απορρίπτει είτε να μη διαισθάνεται ουδόλως τη σημαντικότητα των ανώτερων ιδανικών. Επιπρόσθετα η ταξική συνείδηση τροφοδοτεί οιονεί τον ατομικιστικό λόγο καθώς λειτουργεί διχαστικά αφού παρακινεί τα άτομα να μεριμνήσουν πρώτα για την αύξηση του βάρους της τσέπης τους αδιαφορώντας συχνά ή ακόμα και να αντιτάσσονται στο συλλογικό αγαθό τουτέστιν το εθνικό συμφέρον. Συνεπώς οι ταξικές ιδέες λειτουργούν διχαστικά για μία οργανωμένη κοινωνία και κυρίως αντεθνικά.
Για να γίνει πιο κατανοητή η ο προσέγγιση του ζητήματος από έναν εθνικά σκεπτόμενο άνθρωπο θα επιστρατεύσουμε ορισμένα ιστορικά παραδείγματα. Πρώτον, η περίπτωση των ειλώτων στην Αρχαία Σπάρτη και οι συχνές εξεγέρσεις τους συχνά προξενούσαν δολιοφθορές στον αμυντικό μηχανισμό της πολιτείας ενόσω αυτή βρισκόταν σε πόλεμο με γειτονικές πόλεις-κράτη. Μπορεί οι είλωτες να τελούσαν υπό το καθεστώς της δουλείας αλλά στην παρούσα ανάλυση εξετάζουμε τις συνέπειες της κυριαρχίας του ταξισμού στην εποχή του και εκπορεύουμε συμπεράσματα βάσει των ομοιοτήτων με το σήμερα. Στη δεύτερη θέση θα παραθέσουμε το παράδειγμα των κατοίκων των επαρχιών της Μικράς Ασίας κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο οπότε και υπήρξε τεράστιο χάσμα με τους διαμένοντες στην πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας. Ο άπορος πληθυσμός της υπαίθρου έβλεπε απαξιωτικά τον αντίστοιχο ευπορότερο του αστικού κέντρου, ως βυθισμένο στη διαφθορά και τον πλουτισμό, σε ορισμένες περιπτώσεις βάσιμη θεώρηση. Όμως το αρνητικό παράγωγο της αναφερόμενης κατάστασης είναι η άρνηση των ακριτικών περιοχών να προασπίσουν την ακεραιότητα του Ελληνορθόδοξου κράτους και τη ζωή του μεσαιωνικού Ελληνισμού απέναντι στο βαρβαρικό τσουνάμι των Οθωμανών. Η ανάλυση που μόλις παραθέσαμε όσο παράδοξο και αν ακουστεί αναφέρεται στο βιβλίο της Βυζαντινολόγου Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ για την πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το αριστερό παρελθόν της οποίας είναι γνωστό. Τρίτη και τρανότερη απόδειξη πως ο υπερτονισμός της ταξικής προέλευσης λειτουργεί βλαπτικά για τα εθνικά συμφέροντα είναι η εθνομηδενιστική στάση που κράτησε το κομμουνιστικό κόμμα διαρκούσης της μικρασιατικής εκστρατείας την οποία μάλιστα γνωστοποίησε ο ίδιος ο Ζαχαριάδης το 1935 στην οποία χαρακτηρίζει τον αγώνα του Ελληνισμού για τη λύτρωση των σκλαβωμένων χωμάτων ως ιμπεριαλιστικό-αιματηρό πόλεμο και προσθέτει πως η ελληνική εργατική τάξη δεν έχει συμφέρον να μετάσχει στους ‘’ιμπεριαλιστικούς’’ ανταγωνισμούς. Μάλιστα η πιο ανατριχιαστική παραδοχή της εθνοκτόνου στάσης που τήρησε είναι πασιφανής στο σημείο όπου αναφέρει ρητά πως ‘’εμείς όχι μόνο δε λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα την επιδιώξαμε’’.
Συμπερασματικά είναι ευκόλως εννοούμενο πως η πίστη στο εθνικό όφελος δεν πρέπει να διασαλεύεται ούτε να υποκύπτει σε ταξικούς διαχωρισμούς. Άξιος για ένα Έθνος είναι εκείνος που προσφέρει τις υπηρεσίες του με αυταπάρνηση και αλτρουισμό ανεξαρτήτως του κοινωνικού του υποβάθρου. Αν ξεφυλλίσουμε την πολυσέλιδη βίβλο της ελληνικής ιστοριογραφίας θα έρθουμε αντιμέτωποι με στιβαρά και αξιοσέβαστα παραδείγματα μεταξύ των οποίων ο ηρωομάρτυρας και τρισμέγιστος στρατηγός Παύλος Μελάς που επέλεξε να προσφέρει το αίμα του δωρεά για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων αδερφών μας στον ελληνικό βορρά που υπό διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσε ανεπιφύλακτα να αξιοποιήσει την αριστοκρατική του καταγωγή ώστε να ευνοηθεί και να κερδίσει μία ασφαλή και υψηλόβαθμη θέση στον ελληνικό στρατό, σκεπτόμενος ταξικοατομικιστικά. Μολαταύτα όμως εκείνος, γαλουχημένος από άδολο πατριωτισμό καθώς είχε φοιτήσει στη σχολή Ευελπίδων, επέλεξε τη θυσιαστική ατραπό καθοδηγούμενος από το μυστικιστικό αίσθημα της δίψας για την απόλυτη νίκη ειδάλλως για έναν ηρωικό θάνατο. Το ίδιο ισχύει και για όσους Έλληνες πλοιοκτήτες δώρισαν το σύνολο της περιουσίας τους ως προσάναμα για την εθνική πυρκαγιά και την ανάσταση της φυλής. Κλείνοντας και απευθυνόμενος προς έκαστο συναγωνιστή θέλω να καταστήσω σαφές πως για την εθνικιστική κοσμοεικόνα, υπέρτατη σημασία έχει η εθνική κοινότητα πέρα και πάνω από ταξικές διχόνοιες και κακοδαιμονίες. Η ευγενής και ιδεαλιστική εθνικιστική κοσμοθεωρία πρέπει να αποφύγει την παγίδευση σε υλιστικά δόκανα αν θέλει να διατηρήσει τον εαυτό της ιδεολογικοπολιτικά αναλλοίωτο. Για εμάς δεν υπάρχει πλουτόμετρο αλλά αξιόμετρο. Η σημαντικότητα έκαστου μετράται μέσω της προσφοράς του και της συμμετοχής του στην ενσάρκωση του φυλετικού και ιερού οράματος. Στον αντίποδα, φθοροποιό στοιχείο θα θεωρηθεί είτε ένας εύπορος είτε ένας άπορος που υποβιβάζει τη θέση της εθνοφυλετικής κοινότητας για το ιδίον όφελος και προφανώς θα αντιμετωπιστεί ως προδότης. Μην λησμονείτε ποτέ πως ο υλισμός συνιστά συνώνυμο της νοητικής και ψυχικής αλλοτρίωσης.
Δ.Π.
Βιβλιογραφία:
El.wikipedia.org
H πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας – Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ
No Comments