Κρίσεις και επισημάνσεις για τις γαλλικές εκλογές

Οι γαλλικές εκλογές γέννησαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα όπου δεν είναι άλλο από την πρωτιά του Εθνικού Συναγερμού, πάλαι ποτέ Εθνικό Μέτωπο. Σαφώς και η πρωτιά του Λεπενικού Συναγερμού είναι μια ιστορική επιτακτική ανάγκη όπου γεννήθηκε μέσα από την ζώσα γαλλική πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από τον χρόνιο και συνεχιζόμενο πολυφυλετικό εποικισμό της Γαλλίας, ο οποίος και δείχνει στοιχεία ιστορικής ηγεμονίας αλλά και μεταβαλόμενης πραγματικότητας μετά την απαγκίστρωση του Ντε Γκώλ από τις αποικίες. Η ουσιαστική κοινωνική επιλογή μιας μεγάλης μερίδας του γαλλικού λαού στο Συναγερμικό κάλεσμα της Λεπέν οφείλεται αρχικώς στην πολιτική ανοχή του Μακρόν σε φαινόμενα βίας που προέρχονται από λαθρομετανάστες και εν συνεχεία στα κοινωνικά προβλήματα επί της οικονομίας όπως η ακρίβεια που έχει χτυπήσει και την πόρτα της ρυθμιστικής δύναμης στην Ευρώπη Γαλλίας.
    Ο Μακρόν λοιπόν και το κόμμα του μέσα από τον εκλογικό συνασπισμό ”Μαζί” παρότι προσπάθησε να συσπειρώσει ετερόκλητα στοιχεία, Κεντρώους,Δεξιούς Βοναπαρτικούς και μεταρυθμιστές αυτό που κατάφερε στην πραγματικότητα ήταν να μειώσει το ποσοστό του σε σύγκριση με περασμένες εκλογικές μάχες και σημαντικό στοιχείο στην ανάλυση μας είναι η στατιστική (25,9% συμμετοχή του εκλογικού σώματος) που μαρτυρά μαζική συμμετοχή στις γαλλικές κάλπες σε σύγκριση με παλαιότερες εκλογές. 
   Ο Μακρόν επιχείρησε προεκλογικά να φορέσει το κοστούμι του Ναπολέοντος προτείνοντας συγκρότηση ευρωπαϊκού στρατού με ηγέτιδα δύναμη την Γαλλία ούτως ώστε να σταλεί στην Ουκρανία. Αυτή η πρόταση του βρήκε εμπόδιο το ίδιο το ΝΑΤΟ το οποίο και δεν επιθυμεί επουδενί την δημιουργία στρατιωτικού σκέλους ευρωπαϊκού, με αποτέλεσμα να μην πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο και εν συνεχεία να σταλούν στην Ουκρανία Γάλλοι στρατιωτικοί αλλά στα αυστηρά πλαίσια του ΝΑΤΟ. Επομένως τα αντινατοικά αντανακλαστικά του Μακρόν φάνηκαν να μην συγκινούν τους Γάλλους πολίτες οι οποίοι και υπερψήφισαν τον φιλονατοικό Ζορντάν Μπαρντελλά.
   Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο του Μελανσόν από την άλλη,φέρει τα χειρότερα χαρακτηριστικά της νεοαριστεράς υποτασσόμενης παρόλα αυτά στην παράδοση του κονμπετιτισμού και του κομμουνιστή Λέον Μπλου. Συσπειρώνοντας στοιχεία μη κανονικότητας όπως ισλαμιστές και woke δικαιωματιστές κάλεσε σε συσπείρωση εναντίον της ”ακροδεξιάς” ποντάροντας στα αντιαποικιακά αντανακλαστικά των τρίτης ή τέταρτης γενιάς αφρογάλλων. Εδώ όμως έχουμε την εξής ιδιορυθμία απέναντι στην ερυθροισλαμική συμμαχία που δεν είναι άλλη από την συσπείρωση των Εβραίων στο Λεπενικό στρατόπεδο. Αυτό οφείλεται πρώτον στο γεγονός πως η Λεπέν έχει ανασκευάσει τις θέσεις του Εθνικού Μετώπου γύρω από το ολοκαύτωμα με αποτέλεσμα η εβραϊκή κοινότητα της Γαλλίας που είναι πανίσχυρη να προβαίνει σε έναν εφαρμοσμένο Σιωνισμό επί της πολιτικής υποτασόμενο όμως στα εθνικιστικά – πατριωτικά αντανακλαστικά του γαλλικού λαού και δεύτερον στην ανησυχία των Εβραίων απέναντι στον ισλαμικό παράγοντα ο οποίος και φέρει αρνητικά συναισθήματα απέναντι τους. 
   Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος ψυχρός ρεαλιστής να ισχυριστεί πως η επιλογή των Εβραίων στην Λεπέν είναι η απάντηση τους στην συσπειρωμένη ισλαμική κοινότητα που διάλεξε να μετακινηθεί αγεληδόν στην αριστερά. Όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα από όσο νομίζουμε. Στην πραγματικότητα η Μαρίν Λεπέν έχει κάνει στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών ενώ έχει υιοθετήσει μια καθαρά φιλοαμερικανική και πιστή στην ΕΕ ατζέντα. Άρα η στήριξη μεγάλης μερίδας Εβραίων στην Συναγερμική Λεπέν είναι αποτέλεσμα του φιλοαμερικανισμού της έστω και όψιμου. 
   Παρόλο που ο κεντροδεξιός σχηματισμός της Μαρίν Λεπέν είχε συντηρήσει την θέση του Εθνικού Μετώπου γύρω από την έξοδο της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και την συνεργασία με την Πουτινική Ρωσία (μάλιστα είχε λάβει χρηματικό δάνειο από την Μόσχα) στην συνέχεια η Λεπέν ανασκεύασε αυτή της την θέση και συντασόμενη με την ευρωατλαντική πολιτική δέχθηκε στους κόλπους της τον νατοικό Ζορντάν Μπαρντελά. Επίσης ο Εθνικός Συναγερμός στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση είχε ψηφίσει από κοινού με τον Μακρόν τον νόμο περί εξτρεμισμού όπου με πρόσχημα το ριζοσπαστικό Ισλάμ στην ουσία περιθωριοποίησε κινήματα του ριζοσπαστικού γαλλικού εθνικιστικού χώρου όπως το Groupe Union και το Action Francai’s. 
   Στην ουσία αυτό που υπογραμμίζει το παρόν άρθρο είναι πως η Συναγερμική πρόταση στην πραγματικότητα είναι μια παραλλαγμένη μακρονική πολιτική όπου σε κάποια σημεία είναι και πιο συστημική από του κεντροδεξιού Μακρόν π.χ. η θέση του δεύτερου είναι πιο αιρετική από την θέση της πρώτης σχετικά με το ΝΑΤΟ. 
   Ας μην γελιόμαστε, οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται πως ο κλοιός σφίγγει γύρω τους και ο Σινορωσικός παράγοντας επεκτείνεται γεωοικονομικά και γεωστρατηγικά, άρα το άρμα για την πρόσδεση της Ευρώπης στον παρηκμασμένο θεσμό του ΝΑΤΟ είναι τα συντηριτικά, ταυτοτικά ή εθνικιστικά κόμματα που συσπειρώνουν τις ανακύπτουσες εθνικές ανησυχίες του γηγενούς πληθυσμού στα ευρωπαϊκά έθνη. Θα μπορούσαμε λοιπόν βάση των παραπάνω δεδομένων να ισχυριστούμε πως η Ντεγκωλική Συναγερμική πλέον Λεπέν η οποία και απέταξε τον προσδιορισμό ”Μέτωπο”,που στην πολιτική ιστορία της Γαλλίας παραπέμπει στον εθνικισμό, επιχειρεί την ανανέωση της ΕΕ και αυτό φάνηκε από την στήριξη της στην Φον Ντερ Λάιεν, πολιτική επιλογή που ακολούθησε και η Μελόνι αλλά και ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν μαζί με τον Σλοβάκο προστατευτιστή Φίτσο. 
   Ο Ζαν Μαρί Λεπέν κατάφερε το 2001 να διεκδικήσει την προεδρία της Γαλλίας με πιο γνήσιες θέσεις που ήταν στον ιδεολογικό βηματισμό του Μωρίς Μπαρές και του Σαρλς Μωράς ενώ η Μαρίν Λεπέν μετάλλαξε το ιστορικό λαϊκό εθνικιστικό κόμμα σε μια κεντροδεξιά συμμαχία που φείδεται πολιτικής ειλικρίνειας καθώς με τις υπάρχουσες πολιτικές θέσεις και επιλογές της τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι τα εξής: πως η Μαρίν Λεπέν θα διώξει χιλιάδες μετανάστες από το εσωτερικό της Γαλλίας όταν η ΕΕ θεσμικά τους στηρίζει με νόμους στους οποίους και δηλώνουν υποταγή οι Συναγερμικοί, πως θα στερήσει το δικαίωμα της ιθαγένειας σε αφρογάλλους οι οποίοι και είναι πλήρως αφομοιωμένοι στο γαλλικό γίγνεσθαι και μάλιστα πολλοί από αυτούς δηλώνουν  Γάλλοι πατριώτες. Πως η Λεπέν θα ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική όταν αναγνωρίζει την υπάρχουσα ΕΕ ως τον κραταιό θεσμό στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και τέλος πως θα συγκρουστεί λοιπόν με ΕΕ και ΝΑΤΟ σε περίπτωση που την πιέσουν όπως έγινε και με τον Πολωνό Μοαβιέτσκι όταν αρνήθηκε την επιδοτούμενη πολιτική των ΛΟΑΤΚΙ στην Πολωνία. Σαφώς και τα ερωτήματα είναι ρητορικά όμως θα πρέπει να αντιληφθούμε πως πολλές φορές τα πράγματα αφενός δεν είναι όπως φαίνονται και αφετέρου όταν μιλάμε για συστημική πολιτική ακόμα και σε σχήματα που θεωρητικά είναι συγγενεί με εμάς θα υπάρχουν κάποιες αμφιλεγόμενες θέσεις που στην πραγματικότητα είναι το πρόβλημα και όχι η λύση. 
   Απλώς ο Εθνικός Συναγερμός εκπροσωπεί την παραδοσιακή βιομηχανική τάξη και ο Μακρόν την νεωτερίζουσα που εισάγει το νεοφιλελεύθερο δόγμα στην υπηρεσία του διεθνοποιημένου τραπεζικού κατεστημένου της ολιγαρχίας. Η Αριστερά σε αυτή την πραγματικότητα δημιουργεί μια νέα κουλτουραλιακή ιδεολογία που με αφετηρία την Σχολή της Φραγκφούρτης θα εκπροσωπήσει το νέο προλεταριάτο δίχως εθνική συνείδηση δηλαδή τους χιλιάδες μετανάστες και λαθρομετανάστες που ασπάζονται το ριζοσπαστικό Ισλάμ.