Το Λονδίνο δεν έπεσε. Η αγγλική κοινωνία σε πόλεμο ενάντια στην αντικατάσταση πληθυσμού.  

Του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου

Τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας στην Βρετανία είναι συγκλονιστικά. Η κοινωνία της χώρας βρίσκεται στους δρόμους καθημερινά και συγκρούεται με την αστυνομία αλλά και συμμορίες αλλοδαπών όπως και αντιφασιστών. Οι ταραχές έχουν αγγίξει δεκάδες πόλεις και όχι μόνο δεν τελειώνουν αλλά κλιμακώνονται σε βιαιότητα και αριθμό συμμετοχής. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους..

Το πείραμα της αντικατάστασης 

Η Βρετανία, για πολλούς, θεωρείται ως πρότυπο πολυπολιτισμικής κοινωνίας με μεγάλο αριθμό μεταναστών να ζουν δεκαετίες σε αυτήν. Το αποικιακό παρελθόν της, άνοιξε τον δρόμο για μία πολύ ελαστική νομοθεσία στο θέμα της εισόδου, παραμονής και εργασίας αλλοδαπών σε αυτήν. Ήδη από την δεκαετία του 1950, μεσούσης της αποαποικιοποίησης, χιλιάδες μετανάστες γίνονταν δεκτοί,κυρίως τότε από την ΝΑ Ασία, την Καραϊβική αλλά και πρώην αποικίες στην Αφρική. Τις τελευταίες 2 δεκαετίες αυξήθηκε κατακόρυφα η παρουσία μουσουλμάνων μεταναστών και από την Μέση Ανατολή αλλά και των αιτούντων άσυλο οι οποίοι φτάνουν τελείως παράνομα στην Βρετανία.  

Αποτέλεσμα είναι το κέντρο του Λονδίνου και πολλών άλλων πόλεων, όπως πχ το Μπέρμιγχαμ, να κατοικούνται στην πλειοψηφία τους από μη Άγγλους. Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, σε πάνω από 40 δημοτικά συμβούλια ,εκλέχτηκαν μουσουλμάνοι Δήμαρχοι, βλέπε Λονδίνο, ή τα δημοτικά συμβούλια να ελέγχονται από μετανάστες. Παράλληλα με την αύξηση των ροών μετανάστευσης, έχουν αναμενόμενα αυξηθεί, τα περιστατικά βίας κατά Άγγλων, αποκεφαλισμός  αστυνομικού στην Οξφόρδη αλλά και οι εξεγέρσεις σε συνοικίες αλλοδαπών, στο Λιντς ως πρόσφατο παράδειγμα. 

Αν νομίσει κανείς ότι η αγγλική κοινωνία δέχθηκε αδιαμαρτύρητα αυτή τη μετατροπή της σε πολυπολιτισμική χαβούζα, κάνει μεγάλο λάθος. Ήδη το 1958, στο Νότινγ Χιλ του Λονδίνου, συνέβη η πρώτη φυλετική εξέγερση με τους κατοίκους να διαμαρτύρονται βίαια για την εγκατάσταση έγχρωμων από την Καραϊβική στην γειτονιά τους. Τον επόμενο χρόνο αυτή η συνοικία θα δώσει το 10% των ψήφων της στον βετεράνο εθνικιστή Μόσλευ και το Union Movement του. 

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές του 70 οι συγκρούσεις νεολαίων με μετανάστες από την ΝΑ Ασία γίνονται μόδα. Παράλληλα το εθνικιστικό National Front, με μία σκληρή αντιμεταναστευτική ατζέντα αρχίζει με τα ποσοστά του να απειλεί τα κατεστημένα κόμματα τόσο των Εργατικών όσο και των Συντηρητικών.   

Τα τελευταία χρόνια, η ανάπτυξη του κινήματος του Brexit, ταυτίστηκε με την υποστήριξη αντιμεταναστευτικού λόγου, ενώ παράλληλα εμφανίστηκαν ριζοσπαστικές ομάδες, κυρίως οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων. Στις ούτε ένα μήνα πριν εκλογές στην Αγγλία, το Reform UK του Φάραντζ συγκέντρωσε το 14% αλλά εξέλεξε μόνο 4 Βουλευτές λόγω του εκλογικού συστήματος. 

Φτάνει πια! 

Το περασμένο Σάββατο 27 Ιουλίου μία πρωτόγνωρη εκδήλωση έλαβε χώρα στην Τραφάλκαρ Σκουέρ του Λονδίνου. Περισσότερα από 100.000 άτομα, σύμφωνα με εκτιμήσεις της αστυνομίας, συγκεντρώθηκαν κρατώντας Βρετανικές, Αγγλικές, Σκωτικές, Ουαλλικές αλλά και Ευρωπαικές σημαίες, ζητώντας τον  περιορισμό της λαθρομετανάστευσης και την τιμωρία αλλοδαπών ενόχων για βίαια επεισόδια και βιασμούς γυναικών. Τα ΜΜΕ ξαφνιάστηκαν από την μη κομματική συγκέντρωση, μίλησαν για ακροδεξιά και η αντιτρομοκρατική υπηρεσία προσήγαγε  προληπτικά τον Tony Robinson, έναν από τους διοργανωτές της συγκέντρωσης,  λόγω επεισοδίων που προκάλεσαν.. αντιφασίστες αντιδιαδηλωτές. 

Δύο ημέρες μετά την μεγάλη αυτή εκδήλωση που απέδειξε την αποστροφή  της κοινωνίας στο μοντέλο της ενσωμάτωσης, είρθε το σοκ του Σάουθπορτ. Την Δευτέρα 29 Ιουλίου, σε ένα παιδικό πάρτι σε αυτή την ήσυχη μεσοαστική πόλη, ένα άτομο επιτίθεται με μαχαίρι σκοτώνοντας 3 ανήλικα κορίτσια και τραυματίζοντας άλλα 10 άτομα, στην πλειοψηφία τους μικρά παιδιά. Αμέσως, οι αστυνομικές αρχές μιλούν για τον δράστη ως ένα άτομο από την Ουαλία με ( τί άλλο; ) ψυχολογικά προβλήματα. Σοκαρισμένη η αγγλική κοινωνία, αρχίζει να μαθαίνει από τα κοινωνικά δίκτυα ότι ο ένοχος είναι ένας μετανάστης από την Ρουάντα, μεγαλωμένος στην Βρετανία, γεγονός που γκρεμίζει το παραμύθι της ενσωμάτωσης. 

Την επόμενη ημέρα, Τρίτη 30 Ιουλίου, χιλιάδες άτομα συγκεντρώνονται στο σημείο της δολοφονίας. Είναι οι κάτοικοι της πόλης, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που απαιτούν την επιστροφή σε μία ανθρώπινη καθημερινότητα, χωρίς εγκληματικότητα μεταναστών, την οποία όπως καταγγέλλουν, πληρώνουν από την τσέπη τους. Μέρος των συγκεντρωμένων κατευθύνεται ως διαμαρτυρία σε ένα γειτονικό τζαμί. Η αστυνομία, με πλήρη εξάρτυση αντιμετώπισης ταραχών, τους επιτίθεται. Οι εικόνες με τις ηλικιωμένες κυρίες να χτυπιούνται και να συλαμβάνονται , κάνουν το γύρο του κόσμου. Αυτό ήταν! 

Σαν ένας χείμαρρος που τον συγκρατούσε ένα φράγμα, από την Τετάρτη 31 Ιουλίου, οι πόλεις τις Αγγλίας καίγονται. Καίγονται κυριολεκτικά, καθώς η οργή των ανθρώπων που αισθάνονται ξένοι στον τόπο τους και πολίτες β’ κατηγορίας απέναντι στους αλλοδαπούς ξεχειλίζει. Τζαμιά, δομές φιλοξενίας προσφύγων, μαγαζιά αλλοδαπών είναι οι στόχοι μίας οργής δεκαετιών για την αντικατάσταση πληθυσμού, την γκετοποίηση γειτονιών, τις συμμορίες, το έγκλημα, την πλύση εγκεφάλου για μίας πολύχρωμη κοινωνία που δεν μπορεί να υπάρξει. 

Όσο η κυβέρνηση της κεντροαριστεράς, δια στόματος πρωθυπουργού, τους κατηγορεί ως ακροδεξιούς αλήτες, όσο πιο βίαιη γίνεται η αστυνομία, τόσο η  Αγγλία φλέγεται. Στο Σάντερλαντ, στο Λιντς, πυρπολούνται αστυνομικά τμήματα. Η Πέμπτη και η Παρασκευή είναι γεμάτες από διαδηλώσεις. Το σαββατοκύριακο 3 και 4 Ιουλίου έχουν προγραμματιστεί πάνω από 20 εκδηλώσεις. Εκτός από την αστυνομία, επιστρατεύονται και οι συμμορίες των αντίφα για να χτυπήσουν τους απλούς πολίτες.  

Το Σάββατο στο Στόκτον, συνοδεία αστυνομίας, ορδή μουσουλμάνων επιτίθεται με ματσέτες και τσεκούρια στους διαδηλωτές. Στο Μπέρμιγχαμ είναι οι αντίφα οι προστάτες της… νομιμότητας. Όμως στο Λίβερπουλ, στο Μάντσεστερ, στο Νιούκασλ το πλήθος παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. ” Φτάνει πια ” και ” είμαστε όλοι ακροδεξιοί αλήτες ” φωνάζουν. Στο Μπέλφαστ της Β. Ιρλανδίας γίνεται το θαύμα. Καθολικοί και προτεστάντες, αντί να χτυπιούνται μεταξύ τους όπως γίνεται για αιώνες, ενώνουν το πάθος τους και μία νύχτα τρόμου και οργής κατακλύζει την όχι πια διχασμένη πόλη που ενώνεται για να επιβιώσει. Στο Άλστον, στο Άνγκορ, η αριστερά δεν μπορεί να πιστέψει ότι γίνονται συγκεντρώσεις ενάντια στην μετανάστευση. Την Κυριακή 4 Αυγούστου, στο Ρόθερθαμ, μία μικρή πόλη, ένα πλήθος χιλιάδων, απωθεί την αστυνομία και βάζει φωτιά σε μία δομή, στην οποία είχε πιαστεί μία συμορρία αλλοδαπών να βιάζει ανήλικα. 

Η Αγγλία, η κοινωνία δεν έπεσε. Στην πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που έφτιαξαν το πείραμα του πολυπολιτισμού και της ενσωμάτωσης, σε αυτή τη χώρα, η αντίσταση σε αυτά τα πειράματα ξεσπά στους δρόμους. Το ” φτάνει πια” , έφτασε σε όλη την Ευρώπη.  

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Εθνικού Μετώπου.