Μαραθώνας, Βαρνάβας, Καλέτζι, Γραμματικό: οδοιπορικό σε καμένη γη. 

Της Ιωάννας Καραδήμα

Δεν ξέρω τί είναι πιο τρομακτικό. Το να ζεις την πυρκαγιά την ώρα της καταστροφικής της μανίας ή να ζεις τα αποτελέσματα αυτής,  όταν έχει καταλαγιάσει και αποκαλύπτει το μέγεθος της ζημιάς που προκάλεσε ; 

Ζείς; Όχι, το πρώτο πράγμα που αισθάνεσαι,  είναι ότι η φωτιά τελειώνει τη ζωή. Ακόμα και το χώμα είναι μαύρο, στάχτη που την αισθάνεσαι στη γεύση σου, στο λαιμό σου, στο σώμα σου. Το καμένο δάσος, τα καμένα σπίτια, μαγαζιά, φυτώρια, χωράφια . Η πέτρα που πατάς είναι ένα κάρβουνο, το τοπίο που βλέπεις είναι πεθαμένο. 

Πολύ περισσότερο, αυτό το νεκρό τοπίο σου σφίγγει την ψυχή όταν δεν είναι ένα μέρος που απλά επισκέφτηκες κάποτε, αλλά αντίθετα είναι το μέρος που γεννήθηκες, έζησες, χάρηκες και αγάπησες. Το Γραμματικό, το χωριό μου, δεν κάηκε. Κάηκε όμως όλο το περιβάλλον γύρω του, όπως έχει καεί και παλαιότερα, ξανά και ξανά, λες και κουβαλά μία κατάρα από τότε που έφερναν τη χωματερή, συγνώμη ΧΥΤΑ, ΧΥΤΙ ή όπως αλλιώς θέλουν να πουν την καταστροφή στο περιβάλλον που δημιούργησαν.   

Περιβάλλον ;  Δεν υπάρχει πια. Ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου στην Αττική κάηκε. Το δάσος με τα πλατάνια που ξεκίναγε χαμηλά από την παραλία του Βαρνάβα, ανέβαινε σε υψόμετρο και γίνονταν πεύκο στο χωριό μέσα, για να μεταμορφωθεί στην πλαγιά προς το Καλέτζι σε πουρνάρι και σχίνο, δεν υπάρχει πια. Το πράσινο που αγκάλιαζε το φράγμα της λίμνης του Μαραθώνα και έστριβε την ανηφόρα προς Διόνυσο και Σταμάτα δεν υπάρχει πια. Είναι μέρος από τα 100.000 καμένα στρέμματα τα οποία ο Υπουργός κ. Κικίλιας είπε ότι δεν είναι και μεγάλη ζημιά.  

Η Βορειοανατολική Αττική κάηκε. Ο τελευταίος χώρος πρασίνου σε αυτή την έρημη, κυριολεκτικά πια,πρωτεύουσα, δεν υπάρχει. Τελείωσαν πέρυσι την Πάρνηθα και λες το έγκλημα να είχε μείνει ημιτελές, πέρασαν φέτος στην άλλη πλευρά. Γιατί; 

Αυτά τα ” γιατί ” μπορούν να είναι πολλά. Γιατί είναι ανίκανοι και δεν δίνουν πραγματικά και όχι φαγοποτικά λεφτά στην πυρόσβεση. Γιατί θέλουν να χτίσουν και άλλο επειδή η οικοδομή είναι σε ανάπτυξη και δεν βλέπουν την νέα φούσκα που έρχεται. Γιατί οι στενοκέφαλοι Αρβανίτες της Αττικής πρέπει με το ζόρι να αφήσουν μποστάνια, φυτώρια και μελίσσια και να βάλουν στα χωράφια τους φωτοβολταϊκά. Τα οποία φωτοβολταϊκά μέχρι και 100MW, παρεμπιπτόντως από τον Σεπτέμβριο θα μπορούν να παίρνουν άδειες fast track και οι περιβαντολλογικές μελέτες να βγαίνουν στο γραφείο και όχι να αδειοτούνται από την τοπική αυτοδιοίκηση με ψήφο.  

Όποια και αν είναι η αιτία, η ουσία δεν αλλάζει. Το φράγμα της λίμνης του Μαραθώνα, με το υπέροχο τοπίο του, τη ζωή που δίνει με το νερό του, μυρίζει στάχτη. Δύο ημέρες μετά  τον περιορισμό της φωτιάς ( να είναι καλά ο άνεμος γιαυτό) , μικρές εστίες, μικρές φωτιές έκαιγαν ακόμα. Οι πυροσβέστες, μόνιμοι και εποχικοί ( λες και μόνο το καλοκαίρι χρειάζονται) , με μάτια βαθουλωμένα από την κούραση και τον βήχα κολλημένο στο στόμα τους, ήταν εκεί. Το ίδιο και τα   εναέρια μέσα ήταν εκεί και βουτούσαν στην παραλία του Μαραθώνα για να μην αφήσουν κανένα καπνό να γίνει εστία καταστροφής. Δεν ενοχλούσαν άλλωστε και κάποιον, η παραλία αυτή που κάποτε ήταν γεμάτη ζωή, ήταν άδεια. Άλλη μία παράπλευρη απώλεια της ανεπάρκειας, της αδιαφορίας, της ” ανάπτυξης ” . 

Παραμονές της γιορτής της Παναγιάς, μέρη, σημεία, μαγαζιά που βοούσαν από ζωή ήταν κλειστά και άδεια. Αυτά δεν θα πάρουν από την ” γενναία ” αποζημείωση που δίνει η κυβέρνηση. Την απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ για μία ολόκληρη (!) τριετία και τον βάσανο της συλλογής  δικαιολογητικών για την αποζημείωση που, λίγο πιο δίπλα, στο Μάτι και στον Βουτζά, κάποιοι ακόμα την περιμένουν . 

Οδοιπορικό, κατάθεση ψυχής, εκδήλωση οργής. Όλα ταιριάζουν και ακόμα περισσότερα να πει κανείς. Όμως δεν θα κλείσω με μιζέρια . Αυτή την αφήνω στα ατσαλάκωτα ανθρωπάκια που δεν  φάνηκαν καν στο μέτωπο, στα μέτωπα της φωτιάς και κρύφτηκαν στις ανακοινώσεις, στις στατιστικές και γλοιώδες αλληλοκατηγορίες. Αυτά, ούτως ή άλλως, το μόνο που μπορούν είναι να  διαχειρίζονται επικοινωνιακά επίφαση εξουσίας, με επίδεσμο και χωρίς. 

Θα κλείσω με ελπίδα. Με την εικόνα των νέων παιδιών που είδα στο Πάτημα Χαλανδρίου, στην Πεντέλη, στα Βριλήσσια και είμαι σίγουρη και παντού αλλού, που ήρθαν με τα παπάκια τους, φόρεσαν τα μπλουζάκια τους στο πρόσωπο για τον καπνό και στάθηκαν εκεί. Πρόσωπο με πρόσωπο με τη φωτιά για να βοηθήσουν, χωρίς σχέδιο, χωρίς διαταγή, με μαγκιά και τσαγανό ίσα να πιάσουν μία μάνικα και να αισθανθούν ότι προσφέρουν. Ας κλείσουμε με αυτή την εικόνα ως αντίδοτο στην μαυρίλα. 

Ιωάννα Καραδήμα, Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής.