Οι εκλογές στην Γερμανία και η εναλλακτική της Ευρώπης. 

Του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου

Αυτές τις ημέρες η Γερμανία προσέφερε 3 ειδήσεις που θεωρητικά δεν σχετίζονται μεταξύ τους αλλά στην πραγματικότητα είναι απόλυτα συναφείς. 

Η πρώτη είδηση είναι τα θριαμβευτικά ποσοστά που συγκέντρωσε το κόμμα ” Εναλλακτική για την Γερμανία- AfD ” στις εκλογές 2 κρατιδίων στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας. Η δεύτερη είδηση είναι η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να απελαύνει από το έδαφος της αλλοδαπούς που έχουν καταδικαστεί για κάποιο έγκλημα. Η τρίτη είδηση, είναι η ανακοίνωση του βιομηχανικού κολοσσού της Volkswagen πως δεν αποκλείεται το κλείσιμο των εργοστασίων της στην Γερμανία, που απασχολούν 300.000 εργαζομένους. 

Την εκλογική επιτυχία του AfD την υποδέχθηκε το παγκόσμιο και εγχώριο ειδησεογραφικό κατεστημένο με τους γνωστούς αντιφασιστικούς οδυρμούς και τις αναφορές στο Γ Ράιχ που λειτουργούν σαν την κόκα κόλα που πάει με όλα. Οι άλλες 2 ειδήσεις πέρασαν στα ψιλά, όπως λέγεται. Και όμως, οι ειδήσεις αυτές σχετίζονται απόλυτα. 

Το AfD συγκέντρωσε και συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά γιατί είναι το μόνο κόμμα που έστω και αμυδρά αγγίζει το μεταναστευτικό πρόβλημα αλλά και τις αιτίες της οικονομικής κρίσης που εδράζονται στην ύπαρξη μίας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας της αγοράς. Το AfD είναι ένα κόμμα στα δεξιότερα της Χριστιανοδημοκρατικής δεξιάς καθώς ιδρύθηκε από απογοητευμένα στελέχη της τελευταίας. Στις τάξεις του εισήλθαν, διαγράφτηκαν και παρέμειναν διάφορα στελέχη με πατριωτικές αναφορές, όσο επιτρέπονται αυτές να εκφράζονται στην Γερμανία με τους αυστηρότερους ” αντιναζιστικούς ” νόμους στην Ευρώπη. Σε παράλληλη πορεία με ανάλογα ευρωπαϊκά κόμματα είναι υπέρ της πολιτικής του Ισραήλ, εστιάζει το μεταναστευτικό πρόβλημα στους πρόσφατα εισερχόμενους μουσουλμάνους αιτούντες άσυλο και υπερασπίζεται τα αγαθά της φιλελεύθερης κοινωνίας, όπως πχ τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Στις τάξεις του δεν λείπουν ριζοσπαστικές απόψεις, ιδίως σε τοπικό επίπεδο. Σκοπός του είναι, σύμφωνα με την επίσημη θέση του προεδρείου του, να συγκυβερνήσει με την δεξιά της χώρας , ώστε να αναγκαστεί η τελευταία να αυστηροποιήσει νόμους για την μετανάστευση και οικονομικά να επανέλθει σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που κοιτά τα του οίκου του πρώτα. 

Σε παραλληλισμό με την Ολλανδία που ο Βίλντερς συμμετέχει στην κυβέρνηση , με την Σουηδία που συμβαίνει το ίδιο με το κόμμα ” Σουηδοί Δημοκράτες ” και όπως είχε γίνει στο παρελθόν στην Αυστρία με το ” Κόμμα της Ελευθερίας ” . Μαίνοντας στην τελευταία χώρα, την Αυστρία, η οποία και αυτή έχει εθνικές εκλογές τις επόμενες ημέρες, μπορούμε να βγάλουμε ενδιαφέροντα συμπεράσματα. 

Το ” Κόμμα της Ελευθερίας ” αυτή την στιγμή προηγείται στις δημοσκοπήσεις με ποσοστά άνω του 30% . Αυτό το κόμμα από την δεκαετία του 90 συγκέντρωνε υψηλά ποσοστά και ήταν το πρώτο ” ακροδεξιό ” κόμμα που συμμετείχε σε κυβέρνηση συνεργασίας στην μετά τον Β ΠΠ Ευρώπη. Κάθε φορά που συμμετείχε σε κυβέρνηση, στις επόμενες εκλογές έβλεπε μείωση των ποσοστών του. Όποτε ήταν αντιπολίτευση, αυτά εκτινάσονταν προς τα πάνω. Τα τελευταία χρόνια το ” Κόμμα της Ελευθερίας ” έχει κρατήσει μία σκληρή αντισυστημική γραμμή. Πρωτοστάτησε στις διαδηλώσεις κατά των περιορισμών του covid, τάχθηκε ανεπιφύλακτα ενάντια στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και ζητά μία αυστηρή πολιτική στο μεταναστευτικό με κλειστά σύνορα και απελάσεις. 

Οι κοινωνίες της Ευρώπης έχουν κουραστεί από τις πολιτικές των ελίτ και την αυτοαναίρεση της ίδιας της έννοιας της Δύσης. Έχουν φοβηθεί από την εμμονική προσκόλληση στην αντικατάσταση πληθυσμού, στην οικονομική υποταγή στα εξευρωπαικά συμφέροντα των ΗΠΑ και των γεωπολιτικών εταίρων τους στον τρίτο κόσμο και στην ατζέντα της κουλτούρας του δικαιωματισμού. Μέχρι τώρα, αυτές οι ελίτ, συγκρατούσαν τους κραδασμούς με μία πιο αυστηρή πολιτική της δεξιάς και μία κοινωνική παροχολογία της αριστεράς. Τα περιθώρια όμως στένεψαν καθώς η Παγκοσμιοποίηση βιάζεται και ίσως αισθάνεται αυτή την παντοδυναμία που πάντα είναι προάγγελος κατάρρευσης αυτού που τον διακατέχει.  

Οι ευρωπαϊκές πολιτικές έχουν ομολογοποιηθεί στο μοντέλο ενός οικονομικού και πολιτιστικού διεθνισμού. Άρα η πολιτική συντήρησης των πολιτικών δεδομένων που οδήγησαν στην κρίση δεν είναι εναλλακτική, ούτε η πολιτική  του ” μη χείρον βέλτιστο ” . Μία πολιτική πατριωτικού ” βάζω πλάτη ” και βλέπουμε, ούτε λύση είναι, ούτε επιλογή πέρα από την δημιουργία κάποιων νέων πολιτικών ελίτ που λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης. 

Η ψήφος των κοινωνιών της Ευρώπης σε κόμματα πατριωτικής διαμαρτυρίας είναι μία θετική αντίδραση. Αντίδραση συνειδητοποίησης του προβλήματος για την δημιουργία μίας ριζοσπαστικής πρότασης και μίας κρίσιμης μάζας πολιτικής ανατροπής. Χαιρόμαστε για την αντίδραση των Γερμανών και κάθε ευρωπαϊκού λαού, γελώντας παράλληλα με τους οδυρμούς ενός συστήματος που βλέπει να καταρρέει κάθε παραμύθι του, ακόμα και αυτό του αντιφασισμού. 

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Εθνικού Μετώπου.