H Aραβοεβραϊκή σύγκρουση ως αποτέλεσμα πλανητικής πολιτικής

SUPER USER ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2023

Του Τάσου Σοφούλη

H Χαμάς κατάφερε να σπάσει τον ”έξυπνο φράχτη” του Ισραήλ και να πλήξει συστήματα με καταδρομικές επιχειρήσεις στο λεγόμενο αντιπυραυλικό σύστημα του Ισραήλ. Από αυτή την εξέλιξη θα μπορούσε να πει κάποιος πως επιβαιβεώνονται φωνές σαν του Παναγιώτη Κονδύλη που έλεγε στην Θεωρία του Πολέμου πως ”αν ο υπολογιστής κολλήσει, τότε το μαχαίρι είναι πιο χρήσιμο”. Βλέποντας πάντως το πείσμα των Παλαιστινίων, να μην το βάζουν κάτω δεν μπορώ παρά να μην θαυμάσω την επιμονή αυτού του λαού που θέλει να ζήσει στα εδάφη τα οποία κέρδισαν οι Άραβες πρόγονοι τους τον 6ο μ.Χ. αιώνα.

Όλες αυτές τις μέρες έχουμε γίνει θεατές μιας νέας ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ η οποία όμως αυτή την φορά δείχνει να έπληξε αρκετά τον ”Γολιάθ” που λέγεται Ισραήλ. Ο πάλαι ποτέ ”Δαβίδ” δηλαδή η Παλαιστίνη έδειξε επιχειρησιακή και στρατιωτική ετοιμότητα σπάζοντας με ”ημιπρωτόγονα” μέσα την έξυπνη ψηφιακή άμυνα του Ισραήλ για την οποία φημίζεται και παρουσιάζει ως πρότυπο. Το Ισραήλ γνωρίζουμε πως είναι ένα κράτος το οποίο στήθηκε από την Δύση και στηρίζεται από αυτήν, πρώτον για λόγους μακροοικονομίας και γεωοικονομίας και δεύτερον γιατί οι Εβραίοι όντας οργανωμένοι στην διασπορά επί αιώνες γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι της κοινότητας εκτός κράτους, είτε θρησκευτικής, είτε οικονομικής είτε πολιτικής.

Με δύο λέξεις θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την συγκεκριμένη δομή ως ”πολιτικό Σιωνισμό” δηλαδή την επέκταση και την επέμβαση του εβραϊκού παράγοντα σε ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας ή έστω την εργαλειοποίηση του εβραϊκού ζητήματος από την προτεσταντική Δύση και συγκεκριμένα τους νεοσυντηριτικούς των ΗΠΑ οι οποίοι έχουν δέσει την δική τους εξωτερική πολιτική με την Σιωνιστική πολιτική θέληση. Ας μην ξεχνάμε πως οι ρίζες του πολιτικού Σιωνισμού σε επίσημο επίπεδο τουλάχιστον, ξεκινούν από την Μ. Βρετανία τόσο με την ρητορική του Ντισραέλι όσο και με την αναγνώριση του Γλάδζοου ο οποίος το 1893 εντός του βρετανικού κοινοβουλίου ενώ μιλούσε για την ανεξαρτησία της Αρμενίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, έδειξε θετική πολιτική συμπεριφορά απέναντι στους Εβραίους βουλευτές του Συντηρητικού κόμματος οι οποίοι έθεσαν καθαρά ζήτημα εβραϊκού κράτους σε περίπτωση που η Αγγλία άφηνε τις αποικίες της στην πάλαι ποτέ υπέρ-Ιορδανία ( trans-Jordan ). Ο πολιτικός Σιωνισμός λοιπόν διέπεται από έντονη μισαλλοδοξία όχι μόνο απέναντι στους Άραβες κατοίκους της Παλαιστίνης μα και απέναντι στους λεγόμενους ”ελληνορθόδοξους” της περιοχής οι οποίοι έχουν υποστεί αρκετές διώξεις από το Ισραηλινό κράτος για τις οποίες ουδείς δεν έχει μιλήσει από τους λεγόμενους αγγελιαφόρους του ”ανθρωπισμού” στην Δύση. Σε αυτή του την προσπάθεια ο πολιτικός Σιωνισμός έχει ως συμμάχους τους νεοσυντηριτικούς προτεστάντες όπως προείπαμε, οι οποίοι με μια χιλιαστική έως και μεταφυσική θεώρηση των πραγμάτων δίδουν απόλυτο δίκαιο στο Ισραήλ φέρνοντας στην επιφάνεια την ρητορική του περιούσιου και Θεοδότη λαού ο οποίος έχοντας ρίζες από τον Ιησού του Ναυή δεν μπορεί να αφήσει την ιερή του Γη στα χέρια των Αράβων.

Στο αμιγώς ιστορικό κομμάτι τα πράγματα έχουν ως εξής: Ναι ιστορικά έχουν και οι Εβραίοι παρουσία στην περιοχή, όμως το κράτος του Ισραήλ που ιδρύθηκε μετά τον πόλεμο με την σύμφωνη γνώμη της ΕΣΣΔ , των ΗΠΑ και της Μ.Βρετανίας λειτουργεί ως την ελέπολη των τραπεζών απέναντι σε παραδοσιοκρατικά κράτη τα οποία θέλουν να κρατήσουν την ταυτότητα τους και δεν θέλουν να υποταχθούν στα κελεύσματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ναι ο αραβικός κόσμος είναι ισλαμικος και φονταμεταλιστικός, ναι ο αραβικός κόσμος είναι πλέον στελεχωμένος γύρω από το πολιτικό ριζοσπαστικο ισλάμ (για το οποίο έχει ευθύνη και η Δύση) όμως δεν μπορώ να κατηγορήσω τους Άραβες που δεν θέλουν να ασπαστουν τον δυτικό τρόπο ζωής. Διότι οι δυτικοί όσο και να ματαιοπονούσαν να εντάξουν το Ισλάμ στην δυτική κουλτούρα, τελικώς αποδείχθηκε πως αυτή η θρησκεία είναι τόσο μακριά από τις ρίζες της Ευρώπης που τελικά εντός της έγινε όλο και πιο σκληρό όλο και πιο ριζοσπαστικό, όλο και πιο επιθετικό. Διότι ο πόλεμος μεταξύ Αράβων και Εβραίων δεν είναι ούτε για τα κέρδη τους ούτε για την ενέργεια, είναι ταυτοτικός. Δύο διαφορετικές ταυτότητες συγκρούονται και αποδεικνύουν πως τα ανεδαφικα και μη ρεαλιστικά καλέσματα των δυτικών για ”ειρήνη” αποτελούν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Διότι ο πόλεμος των δύο λαών στους Αγίους Τόπους είναι πόλεμος ιερός , εθνικός και θρησκευτικός τόσο για τους Εβραίους όσο και για τους Άραβες.
Ούτε οι Άραβες ούτε οι Ισραηλινοί δεν διεκδικούν την αποκλειστικότητα στο Όρος του Ναού γιατί τους φέρνει κάποιο κερδοφόρο έσοδο, αλλά επειδή είναι το κέντρο των ταυτοτήτων τους. Ο πόλεμος αυτός που μένεται από το 1947 και μετά είναι κάτι πολύ μακριά από την Δύση, διότι η Δύση απόλεσαι τις αξίες της και έμαθε να πολεμά μόνο για ύλη και συμφέρον, η ηρωική ζωή της Ευρώπης πέθανε εδώ και πολλά χρόνια και επικράτησε η κοιλιά του τραπεζίτη, το πούρο του εφοπλιστή και η καπελαδούρα του βιομηχάνου. Η Ανατολή πιστεύει ακόμα σε μεταφυσικές αρετές είτε θρησκευτικές είτε εθνικές και επιδιώκει την επικράτηση της απέναντι στην εκφυλισμένη Δύση.

Η Δύση λοιπόν ως μηχανή αυτοκαταστροφής έχει τα λεγόμενα ”ανθρώπινα δικαιώματα” τα οποία μπορεί να βρίσκονται σε συγχρονία ουδέποτε όμως σε διαχρονία, διότι έχει αποδειχθεί εκ των πραγμάτων πως μια επίκληση σε κάποιον διεθνή νόμο είναι απλώς μια παραίσθηση της πολιτικής η οποία εντός της συγχωνεύει μέχρι και τον πόλεμο. Στα πλαίσια λοιπόν μιας πολιτικής πολιτικού επεκτατισμού μετά τον πόλεμο το 1948 οι τρείς νικητές του πολέμου ΗΠΑ,ΕΣΣΔ και Μεγάλη Βρετανία έδωσαν την ψήφο τους ούτως ώστε να ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ. Το Ισραήλ ως κράτος ήταν ένα αμάλγαμα δυτικών προτύπων σε στρατιωτική και δημόσια διοίκηση μαζί με σοβιετικό σοσιαλισμό, τα Κιμπούτς (επαγγελματικές συντεχνίες) ήταν τα αντίστοιχα Κολχόζ της Σοβιετικής Ένωσης. Λογικό να επικρατήσουν οι τρεις αυτές τάσεις καθώς και τα τρία κράτη διέθεταν Εβραίους τόσο στην οικονομική όσο και στην πολιτική εξουσία του κρατικού τους μηχανισμού, συνεπώς μετά τον πόλεμο και οι τρείς δυνάμεις εκμεταλλεύτηκαν το χαρτί του Εβραϊσμού ούτως ώστε να εξασφαλίσουν γεωπολιτική παρουσία στην Μέση Ανατολή.
Έχει αποδειχθεί λοιπόν από την ίδια την ιστορία πως το Ισραήλ είναι ένας παράγοντας αστάθειας όσο και αν οι εθνικοφιλελεύθεροι θιασώτες του Ισραηλινού μοντέλου βαυκαλίζονται περί παράγοντα σταθερότητας. Διότι το Ισραήλ τόσο με την πολιτική εποικισμού όσο και με την επεμβατική στρατιωτική του παρουσία (επιχείρηση για την Γαλιλαία κ.α) έχει συμβάλει στην ριζοσπαστικοποίηση του Ισλάμ και στις εισροές λαθρομεταναστών στην Ευρώπη κουβαλώντας την τζιχάντ εντός ευρωπαϊκού εδάφους. Ας μην ξεχνάμε πως μέχρι πρότινος το Ισραήλ μοιραζόταν αερογραμμές της πολεμικής αεροπορίας με την Τουρκία στο Ιντσιρλίκ και πως πίσω από την παράδοση Οτσαλάν βρισκόταν η Μοσάντ. Ενώ λοιπόν κάποτε το ελληνικό κράτος έδειξε στήριξη στην PLO και τον Αραφάτ ( επί Ανδρέα Παπανδρέου ) παρότι οι Άραβες δεν είχαν λάβει ξεκάθαρη θέση για τα δικά μας εθνικά θέματα (Θράκη, Κύπρος, Αιγαίο) αργότερα η Ελλάδα τάχθηκε με την πλευρά του Ισραήλ χάνοντας τελείως την εμπιστοσύνη του αραβικού κόσμου και κακά τα ψέματα οι νέες γενιές Παλαιστινίων δεν θεωρούν την Ελλάδα μια φιλική χώρα.

Σε αυτό το σημείο να υπογραμμίσουμε πως ούτε η Χαμάς δεν ταυτίζεται με το ελληνικό συμφέρον καθώς τάχθηκε με τον τουρκικό επεκτατισμό, όμως όπως προείπαμε έχουμε και εμείς σαν Ελλάδα τις ευθύνες μας καθώς ουδέποτε δεν χαράξαμε δομημένη εξωτερική πολιτική γύρω από το ”μπερδεμένο κουβάρι” της Μέσης Ανατολής. Όπως και να έχει παρόλα αυτά δεν πέφτουμε στην παγίδα του ”πετσωμένου” από το Κατάρ Ισλαμισμού που δεν δίστασε να εκτελέσει μέχρι και αγωνιστές της PLO του Αραφάτ. Όμως εδώ μιλάμε για έναν στρατό κατοχής στην περιοχή όπως το Ισραήλ όπου καταστέλει και πνίγει στο αίμα ότι αντιστέκεται απέναντι του, οπότε κάποιος λάτρης της Πρωσικής τετράγωνης λογικής θα υποστήριζε πως η ενέργεια της Χαμάς δεν ήταν ο αστάθμητος παράγοντας μα το φυσικό αποτέλεσμα σε μια περιοχή που από το 48′ έχει πνίγει στο αίμα. Σε αυτήν λοιπόν την αστάθεια στην περιοχή κομβικό ρόλο παίζουν ο Λίβανος και το Ιράν, ο μεν Λίβανος παίζει τον ρόλο του παράγοντα που θα σχηματίσει τον πόλεμο εάν υποτεθεί πως η Χεζμπολάχ πάρει τα ινία και το Ιράν θα λάβει τον ρόλο ενός καθαρά θεοκρατικού κράτους που θα ηγηθεί του ισλαμικού κόσμου, πραγματοποιόντας έτσι τον σκοπό των Ισλαμιστών της Χαμάς.
Κάτι τέτοιο σαφώς και σημαίνει έναρξη Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς την ίδια στιγμή έχουμε τον πόλεμο στην Ουκρανία μα και το μέτωπο του Ναγκόρνο Καραμπάχ – Αρτσάχ στην Αρμενία.

Ως κατακλείδα και σύνοψη των γεγονότων που έχουν μια αλυσιδωτή ιστορική ροή θα μπορούσαμε να πούμε όσον αφορά την αραβοεβραϊκή σύγκρουση που μαίνεται από το 48′ έως σήμερα πως η εξήγηση είναι πολύ πιο απλή από όσο νομίζουμε.

Η Δύση μετά τον πόλεμο εγκαθίδρυσε εκεί ένα κράτος χωροφυλακα του πετρελαίου και της χρηματοπιστωτικης επεκτατικής ηγεμονίας των τραπεζών σε ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο, διότι κακά τα ψέματα το Ισραήλ σαν κράτος είναι made in United Kingdom. Αυτή η χωροφυλακή που λέγετε Ισραήλ στηρίχθηκε από τους νεοσυντηριτικούς προτεστάντες των ΗΠΑ οι οποίοι ήξεραν πως το Ισραήλ είναι ένας σοβαρός εταίρος ούτως ώστε να χρησιμοποιήτε ως ορμητήριο του ΝΑΤΟ στην Μεση Ανατολή. Με τα χρόνια οι δυτικοί επιχείρησαν να εντάξουν εντός ευρωπαϊκής ταυτότητας τους φονταμεταλιστες μουσουλμάνους τους οποίους αυτοί εξόπλισαν αλλά παρόλα αυτά τους έφεραν εντός Ευρώπης.

Ενώ οι δυτικοί ματαιοπονούσαν να εντάξουν τους μουσουλμάνους στην Ευρώπη και στην νεολογίζουσα κουλτούρα της περί πολυπολιτισμού οι μουσουλμάνοι απλώς γελούσαν και περιφρονούσαν τα ψευδο-ανθρωπιστικά φληναφήματα των Ευρωπαίων. Όσο οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες διέδιδαν το ”ευαγγέλιο” της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τόσο πιο ριζοσπάστες γίνονταν οι ισλαμιστές.

Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο ισχύει και για την Χαμάς όσο και να θέλει το Ισραήλ ή η Δύση να φέρει κάποια ειρινιστική λύση στην περιοχή για τους Παλαιστίνιους το Ισραήλ είναι δύναμη κατοχής, είναι το κράτος που με τις μπουλντόζες ξήλωσε τους πορτοκαλαιώνες και τους ελαιώνες των Αράβων με σκοπό το ξερίζωμα τους. Τέλος αυτού του είδους ο πόλεμος είναι ταυτοτικός, φυλετικός, θρησκευτικός και πάνω από όλα αντινεωτερικός, διότι τόσο οι μουσουλμάνοι όσο και οι Εβραίοι αγωνίζονται για μεταφυσικες έννοιες οι οποίες στην παρηκμασμένη κατά Σπένγκλερ Δύση είναι απορριπτέες και αποτελούν το ιστορικό βάρος της Ευρώπης γύρω από το παρελθόν της. Παρόλα αυτά η Δύση αναγκάζεται να πάρει θέση διότι τα συμφέροντα ξεθωριάζουν τα ιδανικά.