Η πολιτική είναι συναίσθημα

  Η Εβίτα Περόν μέσα στο αναμφισβήτητα φιλολαϊκό και σοσιαλιστικό της έργο, συμπεριέλαβε την φράση ”η πολιτική είναι συναίσθημα” θέλοντας να δώσει έμφαση στο λειτούργημα της και ταυτόχρονα να τονώσει το ήδη φιλικό αίσθημα του λαού προς την περονική κυβέρνηση. Η Εβίτα όμως αν μη τι άλλο όπως και ο στρατηγός Χουάν Περόν είχαν τουλάχιστον το ηθικό πλεονέκτημα να ισχυριστούν κάτι τέτοιο καθώς κατάφεραν να ανοικοδομήσουν μια Αργεντινή γονατισμένη οικονομικά μετά τον πόλεμο επειδή έκανε το ”λάθος” να κρατήσει ουδέτερη στάση στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 
   Στην εκδήλωση για το βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη στο πολεμικό μουσείο οι Καραμανλής – Σαμαράς επιχείρησαν την επίκληση προς το συναίσθημα ούτως ώστε δια της πατριωτικής οδού (έναντι της πλαγίας) να συντηρήσουν αφενός την δεξιά πατριωτική πτέρυγα της ΝΔ, τώρα που η γαλάζια παράταξη φθίνει ένεκα μητσοτακισμού και ταυτόχρονα να ξεπλυθούν πολιτικές που ζημίωσαν την Ελλάδα επί των ημερών τους. 
    Ο Μανώλης Κοττάκης του οποίου οι απόψεις προβάλονται πολύ από τα ΜΜΕ και παρουσιάζονται με το προφίλ του Λαϊκού Δεξιού που δεν μασάει τα λόγια του, τόνισε πως επι υπουργίας Αντώνη Σαμαρά στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, απελάθηκε ο Τούρκος πρόξενος από τη Θράκη και πως επί Κωνσταντίνου Καραμανλή επιχειρήθηκε η ενεργειακή αυτονομία της Ελλάδος. Σε αυτό το σημείο να πούμε πως η αλήθεια είναι κάπου στην μέση διότι την εποχή που ο Σαμαράς το έπραξε, αφενός η Τουρκία είχε κερδίσει ήδη έδαφος μετά το Dawos στην εξωτερική της πολιτική και πως η κυβέρνηση ηταν ήδη σε πολιτική τρικυμία λόγω εσωτερικών αντιθέσεων άρα αυτό λειτούργησε περισσότερο ως κίνηση εντυπωσιασμού. Αργότερα ο Αντώνης Σαμαράς ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη και αργότερα γύρισε στην ΝΔ μέχρι που βγήκε και πρωθυπουργός με την ίδια ατζέντα με την οποία και παρουσιάστηκε ως σωτήρας των γαλάζιων στο πολεμικό μουσείο. 
   Ας μην γελιόμαστε ο Αντώνης Σαμαράς στην πολιτική, επιβίωσε με το πατριδεμπόριο αν κρίνουμε από το καθόλου μακρινό 2012 που στην διακύρηξη του Ζαππείου ο πρώην πρωθυπουργός εξελέγει με συνθήματα όπως ”όχι στο μνημόνιο, όχι στους λαθρομετανάστες, όχι στις προκλήσεις της Τουρκίας”. Στην γραμμή λοιπόν του Ζαππείου αλλά με ρητορική προσαρμοσμένη στην σημερινή πραγματικότητα και προτεραιότητα απευθύνθηκε στην λεγόμενη λαϊκή Δεξιά της παράταξης δίνοντας τους μια αφορμή να παραμείνουν στην ΝΔ διότι η παραδοσιακή Δεξιά ήταν αυτή που γύρισε την πλάτη στην ΝΔ για τις πολιτικές της επιλογές. 
   Ο Σαμαράς ως έξυπνος πολιτικάντης εφήρμοσε δια της ρητορικής του το δόγμα Χρίστου Γούδη περί ανατομίας της Δεξιάς όπου σύμφωνα με τον θεωρητικό της ελληνικής Δεξιάς ”Το όνομα του Ρόδου είναι πάντα Ρόδο άντε τριαντάφυλλο ποτέ όμως μολόχα, έτσι και η Δεξιά δεν μπορεί να είναι κέντρο, άντε κεντροδεξιά ποτέ όμως κέντρο”. Όμως αν κρίνουμε βάση της πολιτικής του ιδίου του Σαμαρά οι επιλογές δεν ήταν ούτε καν σε αυτή την κατεύθυνση. Αντιθέτως ζημίωσε το οικονομικό κύρος της χώρας  νομιμοποιόντας το μνημόνιο της πολιτικής ΓΑΠ και εν συνεχεία υπέκυψε σε αυτή την πολιτική μέσω του PSI δια χειρός Βενιζέλου. Το τραγικότερο δε, ήταν το κλείσιμο της ΕΛΒΟ επί συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, πολιτικός συμβιβασμός που μας αποδυναμώνει στο κομμάτι της εξωτερικής πολιτικής και πάνω από όλα στο εθνικό μας κύρος προκειμένου να σωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, συνεπώς ποιόν οικονομισμό στηλιτεύει ο Σαμαράς, καθαρός εμπαιγμός θα έλεγε κάποιος.
  Επίσης η ομιλία Σαμαρά είχε κάποιες αντιφάσεις, διότι ενώ κατακεραύνωνε την πολιτική ορθότητα, ταυτόχρονα στηλίτευσε την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη λέγοντας στην ουσία πως η συστημική πολιτική της Ευρώπης λανθάνει άρα οι δυνάμεις αυτές σύμφωνα με τον Σαμαρά είναι δυνάμεις μη κανονικότητας. Οπότε πως ο πρώην πρωθυπουργός, συντάσσεται με το εθνοκεντρικό ευρωπαϊκό ρεύμα εφόσον χαρακτηρίζει δυνάμεις μη κανονικότητας την επιλογή των Ευρωπαίων αυτοχθόνων οι οποίοι μέσω της ψήφου τους θέτουν ζήτημα ισχυρού εθνικού κράτους μέσα στην παγκοσμιοποίηση.
   Επίσης δεν είναι ειλικρινής και από τον Καραμανλή και από τον Σαμαρά η επίκληση στην νομιμότητα, όταν ο ίδιος ο Σαμαράς επέβαλε στον ψηλό τον Παναθηναϊκάκια να σοδομίσει κατά δήλωσή του, τους Έλληνες εθνικιστές πολιτικούς κρατούμενους. Όπως είναι ασυνέπεια εκ μέρους του Σαμαρά να ομιλεί για σκευωρία και ψευδομάρτυρες (αναφερόμενος στην Novartis) όταν ο ίδιος έδειξε ανοχή σε κουκουλοφόρους και ψευδομάρτυρες κατασκευάζοντας ταυτόχρονα ψεύτικες κατηγορίες για το λαϊκό εθνικιστικό κίνημα της Χρυσής Αυγής. 
   Η δε αναφορά του Σαμαρά προς τον πολιτικό δικαιωματισμό είναι εξίσου υποκριτική καθώς ο αντιρατσιστικός νόμος ψηφίστηκε επί ημερών του και βάση αυτού σήμερα σέρνονται Έλληνες πατριώτες στα κρατητήρια επειδή στηλιτεύουν επισήμως την παρέλαση υπερηφάνειας των ομοφυλόφιλων.

  Εντύπωση όμως προκαλεί το γεγονός πως ο Καραμανλής μίλησε για εθνικά θέματα όταν τον βαραίνει η περιβόητη κουμπαριά με τον Ερντογάν και πως επί ημερών του έγιναν οι μεγαλύτερες παραβιάσεις από την τουρκική αεροπορία μέχρι που το 2007 είχαμε νεκρό πιλότο στο Αιγαίο τον Κωνσταντίνο Ηλιάκη. Επειδή όμως η ατομικιστική κοινωνία της Ευρώπης, την οποία και στηλίτευσε ο Σαμαράς ασχέτως αν την υπηρέτησε, έχει ξεχάσει και τον Ηλιάκη και τις φωτιές στην Ηλεία, η υπεκφυγή πως  πράκτορες κυνήγησαν τον Καραμανλή δεν πείθει ,καθώς το πυροσβεστικό σώμα είχε σοβαρές ελλείψεις με αποτέλεσμα οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες να δράσουν υπούλως και ανάνδρως. Άρα μήπως η καύση της Ηλείας ήταν απόρροια μιας συγκεκριμένης πολιτικής και όχι μια εξωτερική αποσταθεροποίηση;
   Ο Καραμανλής αναφέρθηκε σε δημιουργία παλαιστηνιακού κράτους και σωστά, όμως αποκρύπτει πως μια τέτοια επιλογή θέλει πολιτική βούληση και πάνω από όλα την δημιουργία των κατάλληλων συσχετισμών προκειμένου να δημιουργηθεί μια ανάλογη γεωπολιτική πραγματικότητα διότι κακά τα ψέμματα αν ανοίξει η συζήτηση για την δημιουργία παλαιστηνιακού κράτους (βάση της Συνθήκης του Όσλο) τότε ανοίγει και η συζήτηση για την εκδίωξη του Αττίλα και την δημιουργία ενιαίου κυπριακού κράτους. Συνεπώς οι ιαχές Καραμανλή – Σαμαρά φείδωνται πολιτικής πρότασης και είναι πλούσιες σε πολιτική συνθηματολογία, διότι πως θα δημιουργηθεί παλαιστηνιακό κράτος όταν η Ελλάδα είναι εταίρος του Ισραήλ αφενός και αφετέρου έχει υιοθετήσει μια ομοσπονδιακή ρητορική γύρω  από το Κυπριακό δηλαδή την θέση της Τουρκίας.
   Στο δε κυπριακό ο Καραμανλής ας μην ξεχνάμε πως ενώ έδωσε την εντύπωση του ΟΧΙ απέναντι στο Σχέδιο Ανάν, στην πραγματικότητα ένειψε τας χείρας του και κατά δήλωσή του ”θα αποφασίσει ο κυπριακός λαός για το τι θα γίνει” ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος πάρα τα όποια λάθη του κάλεσε τον ελληνικό λαό της Κύπρου να υπερψηφίσει το ΟΧΙ μέσο διαγγέλματος. 
Ας μην ξεχνάμε και τους διθυράμβους βεβαίως του Ερντογάν στο σχέδιο Ανάν περί ύπαρξης δύο κρατών την ίδια στιγμή που η ελληνική εξωτερική πολιτική ήταν ήξεις αφήξεις. Στο δε βορειοηπειρωτικό η πολιτική του Καραμανλή ήταν ξεκάθαρα ενδοτική διότι ενώ η Αλβανία ήθελε την δική μας υπογραφή για την είσοδο της στο ΝΑΤΟ, ο Καραμανλής δεν έθεσε το παραμικρό βέτο προκειμένου να υπάρξουν αξιώσεις υπέρ του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού. 
   Στην πραγματικότητα ο αλβανικός σοβινισμός ενισχύθηκε και σήμερα ελέω αυτής της επιλογής έχουμε εκτάσεις βορειοηπειρωτών απαλλοτριομένες βάση του Χοτζικού νομικού πλαισίου και δύο Έλληνες Βορειοηπειρώτες δολοφονημένους τους Αριστοτέλη Γκούμα και Κωνσταντίνο Κατσίφα.
Όσο για το ελλιπές βέτο του Βουκουρεστίου αποκρύπτουν άπαντες στην ΝΔ πως ψηφίστηκε η σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία ούτως ώστε τα Σκόπια να μπουν στο ΝΑΤΟ. Σε αυτό το βέτο μην ξεχνάμε πως βασίστηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ξεπουλήσει την Μακεδονία δίνοντας εθνότητα σε έναν ανομοιογενή πολιτισμικά πληθυσμό. Συνεπώς οι αναφορές του Σαμαρά στα εθνικά θέματα είναι καθαρά κινήσεις εντυπωσιασμού καθώς οι κινήσεις τόσο του Καραμανλή όσο και του ίδιου του Σαμαρά δεν ήταν καλύτερες από αυτές του Γιωργάκη Παπανδρέου όπου συνεχίζοντας την Σημιτική πολιτική χόρευε Ζεϊμπέκικα στην Τουρκία.