ΕΣΥ που ζεις;  

Της Ιωάννας Καραδήμα, Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής, υποψήφια Ευρωβουλευτής με το Εθνικό Μέτωπο. 

Χρειάστηκε το τραγικό περιστατικό με τον πατέρα Καλλιάνο για να ανακαλύψουμε τις πολλές και τραγικές ελλείψεις του δημοσίου συστήματος υγείας; Ασφαλώς και όχι. Απλά , η προβολή του θέματος, εξαιτίας της θέσης του κ. Καλλιάνου, τον οποίο  συλληπούμαστε για την προσωπική του απώλεια, έφερε στην δημοσιότητα την κατάσταση στο ΕΣΥ. Θα μπορούσε βέβαια και ο ίδιος, αφού επέλεξε την δημοσιότητα, εξίσου δημόσια, να παραιτηθεί από το κόμμα της ΝΔ. 

Γιατί οι ελλείψεις σε προσωπικό, σε μηχανήματα, σε φάρμακα, σε δωμάτια και κλίνες, οι ουρές, η έλλειψη καθαριότητας και στοιχειωδών υγειονομικών μέτρων, τα μακροχρόνια ραντεβού του ασφαλιστικού συστήματος και πολλά άλλα, έχουν ονοματεπώνυμο στην αιτία τους. Είναι η κυβερνητική πολιτική δεκαετιών από τα κόμματα εξουσίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που τον έχουν κάνει έναν μηχανισμό εξυπηρέτησης συμφερόντων. Είναι η έλλειψη κονδυλίων αλλά και η σπατάλη των όσων χρημάτων δίνονται εκεί. Είναι όμως, το ίδιο υπεύθυνη, και η κυβερνητική πρόθεση που σαφέστατα σπρώχνει τον Έλληνα πολίτη στην ιδιωτική ασφάλιση και στον ιδιωτικό τομέα της υγείας. 

Μία επίσκεψη, για όποιον την τολμά και την αντέχει, στο νοσοκομείο Παίδων, είναι ικανή περισσότερο από κάθε κείμενο να δείξε τις παθογένειες του ΕΣΥ. Ουρές αλλοδαπών και ” ευπαθών ομάδων ” , οι οποίοι σε κάθε γλώσσα και με κάθε εξωτικό τρόπο, προσπαθούν να εξυπηρετηθούν από ένα προσωπικό του νοσοκομείου που αισθάνεται ότι βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη. 

Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ, ενόψει μίας ακόμα προεκλογικής περιόδου είναι πολλά. θέλουμε Δημόσια Υγεία και να την πληρώνουμε από την τσέπη μας; Ναι, γιατί η Υγεία είναι από τα μεγαλύτερα κοινωνικά αγαθά και δεν μπορεί να αντικαταδταθεί ποτέ, πρακτικά και θεσμικά, από τον ιδιωτικό τομέα. Σε καμία όμως περίπτωση, αυτός ο Δημόσιος τομέας δεν μπορεί να είναι ένα κομματικό τσιφλίκι διορισμών, ένα συνδικαλιστικό αποκούμπι αέργων ή ένας προθάλαμος για τα ιδιωτικά ιατρεία και τις κλινικές. Από την στιγμή δε που το πληρώνει ο Έλληνας και μάλιστα ακριβά, οφείλει να έχει προτεραιότητα σε κάθε τομέα κοινωνικών αγαθών και όχι να στέκεται πίσω από τα πειράματα της ένταξης των μεταναστών. Αν το σχέδιο του φιλελευθερισμού είναι το δημόσιο να γίνει το πεδίο εφαρμογής της αντικατάστασης πληθυσμού, ας το πληρώνει τότε ο κάθε δικαιωματιστής και η κάθε πολυεθνική που θέλει τον Έλληνα να πληρώνει και τα δημόσια αγαθά για αλλοδαπούς αλλά και να αναγκάζεται να στρέφεται, πληρώνοντας πάντα, στον ιδιωτικό τομέα. 

Το  φιλελεύθερο μοντέλο των Βρυξελλών έχει αποτύχει και εδώ. Η επιστροφή σε εθνικό κράτος, με εθνική οικονομία και παροχή κοινωνικών αγαθών για τους πραγματικούς και όχι τους εισαγόμενους πολίτες του είναι μονόδρομος.