Η αιματολογική κληρονομιά ως αλησμόνητη αξία

 MANOS   ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ   15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2023

Η ιστορική πένα που αφηγείται δια του αστήρευτου μελανιού που χύνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, τα κατορθώματα της ελληνικής φυλετικής οντότητας εξακολουθεί να συναρπάζει τα ελληνόψυχα και εθνικά σκεπτόμενα μέλη της σύγχρονης κοινωνίας.

Αν εξετάσουμε τα επιτεύγματα της ελληνικής φυλής μακροσκοπικά θα κατανοήσουμε το λόγο για τον οποίο αξίζει να της πλέξουμε εγκώμιο. Από τον Αχιλλέα και τον Ιάσωνα ως τον Μέγιστο των Ελλήνων, από τον Ηράκλειο ως τον Παλαιολόγο και από τον Κολοκοτρώνη ως τους ήρωες των νεότερων χρόνων παρατηρούμε ένα λαό που απώτατος σκοπός του ήταν να μεγαλουργήσει ακόμα και όταν όλα τα όνειρα του για τον κόσμο είχαν μετατραπεί σε στάχτες και ερείπια. Βλέπουμε επίσης τη σκυτάλη του αίματος να παραδίδεται από γενιά σε γενιά αποδεικνύοντας τους αδιάρηκτους διαγενεακούς δεσμούς αλλά και τη μετάδοση της θεληματικής δύναμης η οποία κατέκλυζε και συνεχίζει να κατακλύζει την ψυχή κάθε ακραιφνούς Έλληνα!

Δεν δύναται να λησμονηθεί ο αγώνας του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο οποίος μέσω των εκπολιτιστικών εκστρατειών του εξακτίνωσε τον ελληνικό λόγο και πολιτισμό ως την εσχατιά της οικουμένης. Δεν γίνεται να διαγραφούν από τη μνήμη μας οι υπερφυσικές πολεμικές ικανότητες των αρχαίων ηρώων που πριν ριχτούν στη μάχη με λιονταρίσιο θάρρος, έψαλαν παιάνες και αμέσως μετά έβαφαν τους χιτώνες τους ερυθρούς από το αίμα των εχθρών. Οι Θεοφώτιστοι Αυτοκράτορες της Ρωμιοσύνης που με τη φλόγινη ρομφαία τους υπέταξαν τα μη ευγενή έθνη και τα ενέταξαν στη σφαίρα του πολιτισμού και της δικαιοσύνης. Οι ηρωικοί ακρίτες που στις άκρες της ελληνικής επικράτειας ρίσκαραν τη ζωής τους ώστε να διατηρήσουν αμόλυντο από το βαρβαρικό πόδι το ιερό χώμα της πατρώας γης πρέπει να αποτελούν ινδάλματα και εμπνευστικούς παράγοντες για τους επιγόνους τους, οι οποίοι το επιβεβαίωσαν με τον πιο απαράμιλλο τρόπο όταν ζύμωσαν την ελληνική γη με το αίμα τους στους νεώτερους χρόνους, από το ορμητικό ποτάμι της Εθνεγερσίας του 1821 ως το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα.

Μελετώντας διαρκώς τα γραπτά που εξιστορούν την πορεία του Ελληνικού Έθνους μπορούμε να διακρίνουμε ότι δεν απουσιάζει από καμία περίοδο η γενναιότητα, η Θεϊκή φλόγα που καίει μέσα στις ψυχές των νεκρών και των ζωντανών και η ίδια ισχυρή βούληση για την πραγμάτωση της τελεολογίας της ελληνικής φυλής που αποτελεί την πνευματική οικουμενικότητα του Ελληνισμού. Δεν υπάρχει σπιθαμή ελληνικής γης που να έχει μείνει απότιστη από αίμα ηρώων και μαρτύρων όπως γράφει ο μεγάλος απόστολος της Ελληνικής Ιδέας Ιων Δραγούμης. Το ελληνικό γένος είναι αυτόφωτο και το όνομα της χώρας μας σημαίνει “φως”. Από αυτό το γεγονός προκύπτει η εξήγηση της ικανότητας του να διαφωτίζει και να δασκαλεύει τα υπόλοιπα έθνη επί της γης. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν επίγνωση της ανωτερότητας και της πολυτιμότητας της φυλετικής αξίας και για το λόγο αυτό είχαν θεσμοθετήσει την ξενηλασία, την ιδέα του ζωτικό χώρου και της παγκόσμιας κυριαρχίας ώστε να έχουν την ευκαιρία της επιβεβαίωσης αυτής της υπεροχής αλλά και μέσω της καθυπόταξης και της αιματοχυσίας των βαρβαρικών γενών τα οποία αποτελούσαν υπαρξιακή απειλή για τον Ελληνισμό.

Μια εθνική κοινότητα σαν την ελληνική που κατέχει τη θέση του πνευματικού κέντρου του κόσμου δε μπορεί παρά να τροφοδοτείται μέσω της κατάκτησης νέων εδαφών ώστε να βρει διέξοδο για να διαχύσει τη σοφία της, αυτοεπιβεβαιώνοντας την ανώτερη δύναμη της και προσφέροντας ακόμα και στους κατακτημένους μια νέα και ευτυχέστερη ζωή που μέχρι πριν τους ήταν άγνωστη. Αυτοί είναι οι λόγοι της αποικιοποίησης όλο και περισσότερων νέων περιοχών από τους Έλληνες κατά την αρχαιότητα, για τις ικανότητες και την αυτογνωσία των οποίων οφείλουμε να νιώθουμε υψηλή υπερηφάνια και αίσθημα τιμής. Το ιερό ιχώρ που ωσάν φυσικό ύδωρ διαπότισε κάθε γωνιά της χρυσαφένιας γης μας, έκανε να ξεπεταχθούν τα βλαστάρια του ιερού ελληνικού ανθού που εν συνεχεία πλαισίωσαν τη νέα γενιά ηρώων. Ο ηρωισμός είναι το προοίμιο της θέωσης και οι ηλιόφωτοι πολεμιστές της ελληνικής Πατρίδας γνώριζαν σε άριστο βαθμό ότι μια ζωή δίχως αίγλη και αναγνώριση δεν αξίζει, περιφρονώντας τρόπον τινά το θάνατο. Ακόμα ήξεραν την αξία και την ιερότητα των συμβόλων και των οιωνών, αποφασίζοντας να θυσιάσουν τη ζωή τους θεωρώντας πιο σημαντική τη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς και της αιωνιότητας. Φρόντιζαν να στέκονται πάντοτε αντάξιοι των προκατόχων τους σφραγίζοντας την φυλετική συνέχεια. Τέλος το εθνικό μεγαλείο τίμησαν και διαχρονικοί εκπρόσωποι της ποίησης και της λογοτεχνίας όπως ο Κωστής Παλαμάς ο οποίος είχε δηλώσει: “ο πατριωτισμός είναι έμφυτος στον άνθρωπο και εγώ είμαι εθνικιστής” και ακόμα είχε γράψει χαρακτηριστικά ότι η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμα αλλά με το πύρωμα και το αίμα. Ένας ακόμα επιφανής φυλετιστής καθώς και εθνικιστής, ο Νίκος Καζαντζάκης ο οποίος είχε αφιερώσει ολόκληρο ποίημα στη φυλή διαμηνύοντας : “η ελληνική φυλή ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε η φυλή που έχει το μέγα προνόμιο να κάνει θαύματα. Όπως όλες οι δυνατές, μεγάλης αντοχής φυλές έτσι και η ελληνική φυλή μπορεί να φτάσει στον πάτο του γκρεμού και ακριβώς εκεί, στην πιο κρίσιμη στιγμή όπου οι αδύνατες ράτσες γκρεμίζονται, αυτή δημιουργεί το θαύμα”.

Μια ράτσα που επιθυμεί να επιβιώσει αλλά και να μεγαλουργήσει δε μπορεί παρά να αντιστέκεται και να μάχεται με οποιονδήποτε τρόπο ακόμα και αν αυτό σημαίνει απρόσκοπτο πόλεμο. Άλλωστε ολόκληρος ο βίος αποτελεί μία συνεχή κατάσταση πολέμου. Επομένως η προστασία της ταυτότητας και ο φυλετικός αγώνας αποτελούν μια ολοκληρωτική και ατέρμονη εθνική κινητοποίηση.

Ο λαός του φωτός έχει αποδείξει εμπράκτως και επανειλημμένα την ανθεκτικότητα και την ευγενέστερη ικανότητα του μέσα από την αντιμετώπιση μυρίων απειλών ανά τους αιώνες. Μια δυνατή φυλή αξίζει να ατενίζει περήφανα το μέλλον, διαφορετικά είναι προτιμότερο να επιλέγει το δρόμο της θυσίας από τον εξευτελισμό. Οι άδολες και συνάμα γενναίες ψυχές των οδηγών τούτου του γένους που περιφέρονται στις πτυχές του Άδη πετούν τους σπόρους τους στο καθαρτήτριο από το οποίο θα προβάλουν νέοι και ακόμα ισχυρότεροι πολέμαρχοι που θα είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να βάψουν με το δικό τους αίμα ή των εχθρών τους το εθνικό λάβαρο και τα δοξασμένα και πανίερα όπλα, ξεδιπλώνοντας ένα νεόραπτο πέπλο δόξας.

Αφουγκραζόμενοι τις κλαγγές του πολέμου να αντηχούν, οι καρποί της φωτοδότριας χώρας γαλβανίζονταν διότι η σύγκρουση με τους αλλόφυλους αποτελούσε την ιδανική ευκαιρία να αποδείξουν την υπερίσχυση τους στην πράξη και φυσικά να αυτοπραγματωθούν μέσω της θριαμβευτικής επιστροφής στην αμφικτυονία τους ή στην αυλή του Βασιλέως των, λαμβάνοντας τα εύσημα του ήρωος. Το αίμα είναι η φωνή που μας καλεί σε αγώνα και θυσία, μια έκκληση που δεν επιτρέπεται να αγνοηθεί διότι τότε δεν θα είμαστε αυτοί που ήμασταν αλλά μόνον ένα καχέκτυπο εκείνων. Η ιστορία των Εθνών βαρύνουσας σημασίας γράφεται με αίμα και η ουσιαστική συνέχεια της επέρχεται δια του ξίφους και μόνο. ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ!

Νικηφόρος Φωκάς