Λεωφορείο ο τρόμος.

Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που τα λεωφορεία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς γενικά, μπορούσαν να έχουν τον οποιοδήποτε ρομαντισμό και να δικαιολογούν τον τον τίτλο του θεατρικού έργου: Λεωφορείο ο πόθος.
Μόνο την περασμένη εβδομάδα είχαμε 2 απόπειρες βιασμού, σε ανήλικα μάλιστα κορίτσια, μέσα σε λεωφορεία. Αυτές οι 2 απόπειρες τουλάχιστον καταγράφηκαν από το δελτίο εγκληματικότητας, γιατί κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσες ακόμα έγιναν και δεν καταγγέλθηκαν είτε από φόβο, είτε γιατί δεν ολοκληρώθηκαν.
Το να αναφέρουμε το γεγονός πως οι δράστες αυτών των επιθέσεων ήταν αλλοδαποί ίσως να είναι αδιάφορο ή απλά μια ρουτίνα του αστυνομικού δελτίου. Ο βιασμός, η πραγματική σεξουαλική παρενόχληση, είναι ότι πιο απαίσιο μπορεί να συμβεί σε μία γυναίκα. Όπου και αν της συμβεί, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο. Από όποιον και αν της το προκαλέσει, συγγενή, γνωστό ή άγνωστο.
Όταν όμως έχεις φέρει στον τόπο σου , στην πόλη, στην καθημερινότητα σου, άτομα και ολόκληρους πληθυσμούς που δεν σέβονται την γυναίκα και έχουν τον βιασμό στην κουλτούρα τους, τότε απλά προκαλείς την τύχη σου. Μάλλον, καλύτερα να πούμε, ότι όσοι φέρνουν αυτούς τους ξένους πληθυσμούς και όσοι υποστηρίζουν αυτή την εγκατάσταση τους εδώ, απλά αδιαφορούν για τη ζωή και την αξιοπρέπεια της γυναίκας. Γιατί δεν είναι μόνο οι επιθέσεις σε Ελληνίδες αλλά και η συμπεριφορά αυτών των πληθυσμών στις ίδιες της γυναίκες τους, με την πορνεία, ενηλίκων και ανηλίκων να βασιλεύει στα γκέτο που έχει δημιουργήσει η αντικατάσταση πληθυσμού.
Βιασμοί, πυροβολισμοί, μαχαιρώματα και σε σχολεία, πόλεμοι συμμοριών, εμπόριο ναρκωτικών και ανθρώπων, υποβάθμιση, φόβος. Αυτά είναι τα αγαθά του πολυπολιτισμού που κάποιοι τον παρουσιάζουν ως μονόδρομο και αναγκαιότητα. Οι ίδιοι που το λένε αυτό, όλως τυχαίως, είναι όσοι , υποτίθεται, κόπτονται για τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών, των ομοφυλοφίλων. Όμως και οι 3 παραπάνω κατηγορίες είναι τα πρώτα θύματα αυτής της βίαιης αλλαγής πληθυσμού και πολιτισμού. Μόνο που όταν οι θύτες των όποιων επιθέσεων είναι μετανάστες μία βροντερή σιωπή σκεπάζει αυτά τα γεγονότα και μία ανοχή καλύπτει τους δράστες.
Η Ελλάδα, η Ευρώπη έχει να διαλέξει αν δεν είναι πλέον τελείως αργά. Την επιστροφή σε μία οργανική κοινωνία με εθνική και πολιτισμική συνοχή ή την κατρακύλα σε έναν πολτό από ξένες κουλτούρες και δικαιωματισμό. Γιατί αν δούμε την μετανάστευση ξεκομένη από όσα την προάγουν και την καλλιεργούν, τότε βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Η φιλελεύθερη κοινωνία των δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις, της μεγιστοποίησης του κέρδους με κάθε κόστος στην κοινωνία, η λογική των αγορών που θέλει ομογενοποιημένες κοινωνίες καταναλωτών, βάλτε και λίγο αριστερά που ψάχνοντας ένα νέο προλεταριάτο κουβαλάει νερό στην μυλόπετρα του παγκόσμιου χωριού. Αυτά προωθούν την αποεθνικοποίηση των ανθρώπων, των κοινωνιών, αυτά και αυτοί που τα προωθούν οφείλουν να πολεμηθούν.
Στις Ευρωεκλογές, στην καθημερινή πολιτική πραγματικότητα, στη μάχη των ιδεών, το δίλημμα είναι απλό: ή με την πατρίδα ή με την παγκοσμιοποίηση . Άν τέλος, θέλετε το δίλημμα να το εκθυλήσουμε, τότε αυτό γίνεται: ούτε μπούργκες ούτε δούλες του δικαιωματισμού.

Ιωάννα Καραδήμα,

Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής.