Ένα κείμενο με διαχρονική ισχύ…

Απο-πολιτικοποίηση: Η μεθόδευση του Συστήματος για την διαιώνιση ενός (διε)φθαρμένου καθεστώτος

Το λεγόμενο «Καθεστώς της Μεταπολίτευσης» εδραιώθηκε και έφθασε στην κορύφωσή του στην δεκαετία του 1980. Τα δύο κόμματα-πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έφθασαν να ελέγχουν πάνω από το 80% του ψηφοφόρων της χώρας (Εκλογές 18ης Οκτωβρίου 1981 ΠΑΣΟΚ 48,07 – ΝΔ 35,88 = 83,95%, Εκλογές 2ας Ιουνίου 1985 ΠΑΣΟΚ 45,82 –ΝΔ 40,85 = 86,67%, Εκλογές 5ης Νοεμβρίου 1989 ΠΑΣΟΚ 40,67 – ΝΔ 46,19 = 86,86% !). Εάν συνυπολογίσουμε και το ΚΚΕ, βασικό εξάρτημα του καθεστώτος, το ποσοστό έφθανε στο 95% και το ξεπερνούσε (Εκλογές 5/11/1989 97,83). Βεβαίως, όλα αυτά τα αποτελέσματα είχαν την ερμηνεία τους και οι ψηφοφόροι γνώριζαν πολύ καλά τι ψήφιζαν: Συνεχείς παροχές στους «μη-προνομιούχους» μέσω επιδομάτων, μισθολογικών αυξήσεων, «διευκολύνσεις» μέσω διακοποδανείων, εορτοδανείων κλπ, βιομηχανία διορισμών στο Δημόσιο, στους Δήμους και με τους «εκλεκτούς» στους πολυάριθμούς κρατικούς οργανισμούς (οι διαβόητες ΔΕΚΟ), κυρίως ΔΕΗ, ΟΤΕ, «Ολυμπιακή». Εάν θυμηθούμε και τα πάμπολλα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα λεηλασίας του δημοσίου χρήματος (φοροδιαφυγή σε τεράστια κλίμακα, αμαρτωλά εξοπλιστικά προγράμματα, απάτες κλπ), τότε έχουμε λίγο-πολύ μια καλή εικόνα των «επιτευγμάτων» του Καθεστώτος και του δικομματισμού. Το «πανηγύρι» όμως κάποτε τελείωσε και ήρθε η ώρα των λογαριασμών. Οι πρόωρες εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 απετέλεσαν ορόσημο στην πολιτική και οικονομική Ιστορία της χώρας. Η εποχή των «παχέων αγελάδων», της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, στην οποία στηριζόταν το Καθεστώς, έληξε οριστικά, έχοντας φέρει την χώρα στο χείλος του γκρεμού. Ο αποτυχημένος πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής αποχωρεί δίνοντας την θέση του στον παντελώς ανίκανο Γιώργο Παπανδρέου. Η χώρα εισέρχεται σε μια έντονη καθοδική πορεία και σε μία πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κρίση. Είναι η εποχή των «Μνημονίων», του ξεπουλήματος της πατρίδας μας, της εισόδου σε μια δραματική περίοδο χωρίς να διαφαίνεται ακτίνα φωτός. Έτσι, περάσαμε στην εποχή των «αγανακτισμένων» (2010-11), το 1ο Μνημόνιο έχει ψηφιστεί στις 6 Μαΐου 2010, η λαϊκή οργή είναι διάχυτη, η ανεργία και η φτωχοποίηση διαρκώς και περισσοτέρων κοινωνικών ομάδων αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς.Ο αιφνίδιος κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η κατάρρευση των δύο βασικών καθεστωτικών/συστημικών κομμάτων στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 (που ακολούθησαν την ψήφιση του 2ου Μνημονίου στις 13 Φεβρουαρίου 2012) έδειξαν ότι το Καθεστώς είχε φθάσει πλέον στα όριά του, έχοντας εξαντλήσει την αντοχή του Συστήματος, όπως αποκάλυψαν τα αποτελέσματα της εκλογικής αναμέτρησης:

Νέα Δημοκρατία 18,85% έδρες 108

Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς 16,78% 52

Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα 13,18% 41

Ανεξάρτητοι Έλληνες 10,60% 33

Kομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας 8,48% 26

Χρυσή Αυγή 6,97% 21

Δημοκρατική Αριστερά 6,11% 19

Ήταν πια προφανές ότι έπρεπε να εφευρεθεί ένα αφήγημα που θα ήταν πειστικό, έστω και απλοϊκό, ώστε να διασφαλισθεί η διαιώνιση του Καθεστώτος των πολιτικών «τζακιών», της ολοένα και αυξανόμενης επιρροής στην πολιτική των πάμπλουτων μεγαλοεπιχειρηματιών και μεγαλοεκδοτών/καναλαρχών και της συνέχισης διακυβέρνησης της χώρας ουσιαστικά από εκβιάσιμους πολιτικούς-υποχείρια ξένων κέντρων και συμφερόντων. Παράλληλα συνεχιζόταν η μόνιμη «πλύση εγκεφάλου» και αποχαύνωση των πολιτών μέσω των συστημικών τηλεοπτικών σταθμών και εκδοτικών συγκροτημάτων, καθώς και η συνεχής υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, με βάση το γνωστό και επιβεβαιωμένο στην πράξη αξίωμα: «Όσο πιο αμόρφωτος και αγράμματος είναι ένας λαός τόσο ευκολότερα χειραγωγείται». Το αφήγημα που προέκυψε ήταν απλό και δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια να περάσει στις μάζες: «Μακριά από την (ενεργό ανάμειξη στην) πολιτική, διότι είναι βρώμικη». Είχαν φροντίσει γι’ αυτό τα δεκάδες μικρά, μεγάλα και τεράστια σκάνδαλα των δύο κομμάτων εξουσίας στην διάρκεια των προηγουμένων δεκαετιών ώστε ο κόσμος να το αποδεχθεί εύκολα ως αυταπόδεικτη πραγματικότητα, όπως και έγινε. Η αλήθεια είναι ότι στον χώρο της αριστεράς δεν είχε και μεγάλη πέραση, πιθανόν διότι τα άτομα αυτού του χώρου ήσαν πιο πολιτικοποιημένα και εξ ορισμού δύσπιστα απέναντι σε κάθε καθεστώς. Εκεί που έκανε θραύση ήταν ο χώρος της δεξιάς με τους «απολιτίκ» οπαδούς, επαγγελματίες, επιστήμονες, μικροεπιχειρηματίες και νοικοκυραίους, οι οποίοι δεν είχαν τον χρόνο και την διάθεση να εμπλακούν στην πολιτική. Το κενό που δημιουργήθηκε καλύφθηκε εύκολα με την ανάδειξη τραγουδιστών, μοντέλων, ηθοποιών κυρίως της τηλεόρασης (επομένως εύκολα αναγνωρίσιμους), τηλεπαρουσιαστών, ποδοσφαιριστών, δημοσιογράφων, συνδικαλιστών κλπ. Έτσι δεν υπήρχαν στην βουλή μόνον οι απόγονοι πολιτικών τζακιών και οι εκπρόσωποι των μεγάλων εκδοτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, αλλά και άτομα που προέρχονταν από την «λαϊκή βάση». Η συνταγή υπήρξε πετυχημένη με ορατά αποτελέσματα, σε όποιον θέλει να προσεγγίσει με κάπως μεγαλύτερη προσοχή την πραγματικότητα. Φθάσαμε επίσης στο παράδοξο, η ΝΔ, πολιτική κληρονόμος της ΕΡΕ, του Ελληνικού Συναγερμού και του Λαϊκού κόμματος, του οποίου οι πολιτικοί αντίπαλοί του, Βενιζελικοί (Κόμμα Φιλελευθέρων), είχαν εκτελέσει την ηγεσία (με την παρωδία της δίκης των έξη) και υπήρχε μεταξύ τους αβυσσαλέο μίσος, η συγκεκριμένη λοιπόν ΝΔ να έχει αλωθεί βαθμιαία από τους πολιτικούς κληρονόμους του Βενιζελισμού, χωρίς να κουνηθεί φύλλο.Το επικίνδυνο και δυσοίωνο αποτέλεσμα αυτής της, επιτυχημένης ομολογουμένως, μεθόδευσης ήταν αξιόλογοι, έντιμοι και ικανοί πολίτες να μη συμμετέχουν στα κοινά και να ακούμε συχνά την φράση «σιγά μη μπλέξω με την πολιτική» όταν ζητηθεί η συμμετοχή τους. Φυσικά αυτό που συμβαίνει είναι και αναμενόμενο: Το πολιτικό κενό σπεύδουν να καλύψουν διάφοροι τυχάρπαστοι, απατεώνες, επαγγελματίες ψεύτες, αργόσχολοι, κομματικοί παρατρεχάμενοι και πολλοί μωροφιλόδοξοι, τους οποίους επικρίνουν και κατηγορούν μεν τα άτομα της προηγούμενης κατηγορίας, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι η δική τους αποφυγή ανάληψης ευθυνών έφερε όλους αυτούς στην εξουσία σε επίπεδα Δήμων, Περιφερειών ή στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και για να διευκρινίσω την παραπάνω τοποθέτησή μου, η συμμετοχή στα κοινά δεν προϋποθέτει υποχρεωτικά την συμμετοχή κάποιας/κάποιου σε εκλογικές αναμετρήσεις. Κάθε άλλο. Αυτό που προτείνω είναι να γίνουμε επί τέλους ενεργοί πολίτες, να ενδιαφερόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας (και είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν), να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, να ερευνούμε λίγο παραπάνω το ποιόν αυτών που ζητούν την ψήφο μας ώστε να παύσει να είναι ένα φτηνό αλισβερίσι του τύπου «εγώ θα σου κάνω τα ρουσφέτια και εσύ θα με ψηφίζεις», που αποτελεί
εκφυλισμό του πολιτεύματος και τον πυρήνα της παθογένειας της πολιτικής που κατέληξε σε έναν στείρο κομματισμό.Βεβαίως, η σημερινή κατάσταση εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό έναν συρφετό ατόμων που ανήκουν στο περιθώριο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής και τα οποία εμφανίζονται ως αυτόκλητοι σωτήρες του τόπου με κραυγές και μεγαλόστομες διακηρύξεις ώστε να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Κατά κανόνα ανήκουν στα 3Ψ* ή αποτελούν θλιβερές μετριότητες και με κάθε ευκαιρία διαλαλούν το αφήγημα του καθεστώτος, το οποίο υποτίθεται μάχονται, «όχι στην πολιτική, όχι στα κόμματα», προφανώς αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι τέτοιες δηλώσεις είναι σαφώς πολιτικές, οπότε αυτοαναιρούνται και επί πλέον μάλλον λησμονούν ότι το βασικό εργαλείο της πολιτικής με το οποίο μπορούν οι πολίτες να προκαλέσουν την ουσιαστική αλλαγή, είναι τα κόμματα. Κατηγορούν τα κόμματα που μας έφεραν στην σημερινή κατάσταση, αλλά δεν μας εξηγούν με τι θα τα αντικαταστήσουν. Η μοναδική εναλλακτική λύση είναι να βγουν ανοιχτά όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι και να καλέσουν τον λαό να πάρει τα όπλα και να ανέβει στα βουνά. Δεν τολμάνε προφανώς να το κάνουν και έτσι καταλήγουν να υποστηρίζουν αφελείς απόψεις του τύπου «να μη πάμε να ψηφίσουμε στις εκλογές», «να ρίξουμε άκυρα ψηφοδέλτια», «να υποχρεώσουμε όλους τους βουλευτές να παραιτηθούν» και άλλα τέτοια φαιδρολογήματα, τα οποία εξυπηρετούν απολύτως τους στόχους του Συστήματος.Ας θυμηθούμε τι συνέβη με το ζήτημα της Μακεδονίας. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σε όλη την χώρα πήραν μέρος σε ογκωδέστατα συλλαλητήρια, σε κινητοποιήσεις, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το 85% του ελληνικού λαού διαφωνούσε με την παραχώρηση του ονόματος, όλη η χώρα ήταν ανάστατη. Ποιο υπήρξε το αποτέλεσμα; Μηδενικό! Το ζήτημα κρίθηκε στην Βουλή από τις ψήφους των κομμάτων και χρειάστηκαν 8 μόνον κατάπτυστοι πολιτικάντηδες (οι τρεις του «Ποταμιού» με τον επικεφαλής Σταύρο Θεοδωράκη και τους βουλευτές Σπύρο Λυκούδη και Γιώργο Μαυρωτά, η Έλενα Κουντουρά και ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος από τους ΑΝΕΛ, η υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Κατερίνα Παπακώστα, ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος της ΔΗΜΑΡ και φυσικά ο Σπύρος Δανέλλης πρώην του Ποταμιού), αλλά δυστυχώς εν ενεργεία βουλευτές, για να ξεπουληθεί η Μακεδονία.Τα συμπεράσματα είναι προφανή και οφείλουμε να υποστηρίζουμε σε κάθε ευκαιρία την θέση: «ναι στην πολιτική, ναι στην συνένωση των γνήσιων πατριωτικών δυνάμεων, ναι στην συμμετοχή στον πολιτικό αγώνα».ΔΕΕ 12-6-2020

*3Ψ= ψώνια, ψυχοπαθείς, ψεκασμένοι

Δημήτρης E. Ευαγγελίδης